ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 312

ทั้งสองยืนอยู่หน้าประตูโรงหมอของตัวเอง และสบตากัน คนหนึ่งเฉยชา และอีกคนหนึ่งโมโห

หลังจากเถียงโต้ตอบกันไปหลายครั้ง สุดท้ายฉีเซียวเซียวก็พ่ายแพ้ลง และมันก็ทำให้นางตระหนักถึงความจริงที่ว่านางไม่สามารถเถียงไหวเซี่ยจินอาน และในเวลาเดียวกันนางก็เกลียดและโมโหเซี่ยจินอานยิ่งนัก

จากนั้นนางก็คิดถึงแผนการที่ยอดเยี่ยมออกมาได้! แผนการดีที่จะกดขี่เซี่ยจินอานได้!

"เซี่ยจินอาน เจ้าอยากรักษาผู้ป่วยไม่ใช่รึ?งั้นข้าก็เมตตาให้เจ้ามาทำงานเบ็ดเตล็ดและจัดระเบียบสมุนไพรในโรงหมอของข้า "ฉีเซียวเซียวกล่าวอย่างหยิ่งยโส และเหมือนทำทานให้กับนาง

นางจะให้เซี่ยจินอานเห็นการที่นางถูกประชาชนสรรเสริญ! ให้หล่อนเห็นว่านางกลายเป็นพระผู้ช่วยให้รอดในปากของประชาชนอย่างไร และดูชื่อเสียงของนางในฐานะหมอหญิงคนแรกในเมืองหลวงนั้นได้แพร่ไปทั่ว!

จากนั้นก็ประชดเยาะเย้ย และเหยียบศักดิ์ศรีของเซี่ยจินอานให้เละเทะ ทำให้นางไม่สามารถเงยหน้าขึ้นต่อหน้าผู้คนได้อีก และไม่กล้าไปโผล่หน้าให้เซ่อเจิ้งหวางเห็นอีก!

เซี่ยจินอานมองความตั้งใจโอ้อวดของฉีเซียวเซียวออก

แต่หลังจากนางเหลือบมองไปที่ฝูงชนในอนุเคราะห์พิภพ จากนั้นก็หัวเราะเบาๆและกล่าวว่า:"ดีนะสิ"

ไม่แน่"ลมบูรพา" อีกอันของนางอาจอยู่ในนี่ก็ได้

ฉีเซียวเซียวมองดูเซี่ยจินอานอย่างดูถูก ผู้หญิงคนนี้ไม่คู่ควรที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของนางเลย สามารถเป็นเพียงหินที่ให้นางเหยียบขึ้นไปยังจุดสูงที่กว่านี้เท่านั้น

เซี่ยจินอานเดินเข้าไปในอนุเคราะห์พิภพ มองดูการตกแต่งภายใน ช่างเป็นโรงหมอที่เป็นทางการเลยจริงๆ ฉีเซียวเซียวพูดกับเด็กดูแลยาตรงหน้าแท่งคิดเงินว่า:"เจ้าหางานให้นางทำ"

เซี่ยจินอานเอามือกอดหน้าอก และมองดูฉีเซียวเซียว มุมปากมีรอยยิ้ม "ข้าช่วยจับยาอยู่ตรงนี้แหละ"

ฉีเซียวเซียวก็ไม่อยากเถียงกับนางที่นี่ ก็เลยตามใจนางไป จากนั้นก็ไปที่ดูโรคให้ชาวบ้านที่หลังห้อง

ในร้านนี้ คนที่จำเซี่ยจินอานได้นั้นต่างก็ทั้งกลัวและเกลียดนาง และทันใดนั้นก็ไม่กล้าส่งเสียงดังเลย ได้แต่พูดด้วยน้ำเสียงที่ต่ำ แต่พวกที่ไม่รู้จักเซี่ยจินอานนั้น ต่างก็ถามคนข้างๆเพราะความอยากรู้ว่าคนคนนี้เป็นใคร

จึงมีคนที่รู้เรื่องมาบอกให้พวกเขา และหลังจากที่รู้ตัวตนของเซี่ยจินอานแล้ว ต่างก็ใช้สายตาที่แปลกประหลาดมองดูนาง จากนั้นก็แอบกระซิบนินทานาง

เซี่ยจินอานไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องที่อยู่ตรงหน้านี้เลย มองดูสมุนไพรในตู้ยา จากนั้นสายตาก็ไปตกอยู่ที่แถวบนสุดของลิ้นชัก ซึ่งด้านในนั้นมีเครื่องยาที่ล่ำค่าไว้มากมาย

ห่อสิ่วโอวร้อยปี และยังมีโสมพันปี กับบัวหิมะพันปี...

ต้องบอกว่าราชวงศ์นั้นช่างร่ำรวยจริงๆเลย

เด็กดูแลยาจับยาเพียงคนเดียวไม่ทัน เซี่ยจินอานจึงรับใบสั่งยามาจับยา เพียงแค่มองดูใบสั่งยานางก็อนุมานออกแล้วว่าคนคนนี้เป็นโรคอะไร

เด็กดูแลยามีความกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับทักษะทางการแพทย์ของเซี่ยจินอาน เดิมทีอยากจะชี้แนะสักหน่อย แต่ใครจะไปรู้ว่าอีกฝ่ายไม่เพียงแต่สามารถหาลิ้นชักที่ใส่ยาได้เจออย่างแม่นยำ แถมยังสามารถจับได้อย่างแม่นยำว่าตำลึงกี่สลึง ทักษะทางการแพทย์นี้ได้เรื่องกว่าเด็กดูแลยาเขาคนนี้สักอีก

มันทำให้เขาจำเป็นต้องทิ้งทัศนคติที่ดูถูกของตัวเอง และให้ความสนใจเซี่ยจินอานมากยิ่งขึ้น

คนที่มารับยา ในปากของทุกคนนั้นต่างก็ยกย่อง ชมเชยฉีเซียวเซียวกันหมด อะไรคนสวยงามไม่พอแถมยังใจดี และคำต่างๆที่ว่าหมอหญิงคนแรกในเมืองหลวงนั้น ลอยอยู่ข้างหูเซี่ยจินอานอยู่เรื่อยๆ

จากนั้นภัยในไม่กี่วันถัดมา ชื่อเสียงที่ดีของฉีเซียวเซียวนั้นก็ได้แพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวง และมีคนจำนวนมากที่มาดูโรคเพราะชื่อเสียงของฉีเซียวเซียว!

ดังนั้นผู้คนในอนุเคราะห์พิภพนั้นก็เยอะมากยิ่งขึ้น และโรงหมอที่หนึ่งนั้นก็ยังคงไม่มีคนไข้ที่เป็นของพวกเขา

ซูหยาวและซูหลานกับอีกหลายๆคนนั่งอยู่ในห้โรงหมอ มองดูผู้คนจำนวนมากในร้านตรงข้ามนั้น และในใจก็อิจฉาอย่างมาก

แต่สิ่งที่พวกเขาไม่เข้าใจคือ ทำไมคุณหนูของพวกเขานั้นทำไมถึงต้องวิ่งไปที่โรงหมอตรงข้ามทุกวัน

"เฮ้อ" และนี่ก็เป็นครั้งที่ไม่รู้กี่ครั้งกันแน่ที่ซูหลานถอนหายใจแล้ว "นี่เจ้าว่าคุณหนูกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่?"