ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 316

เมืองหลวงเป็นสถานที่ที่เจริญรุ่งเรืองเสมอ โดยมีเจ้าหน้าที่และคนร่ำรวยที่นับไม่ถ้วน แต่ในเมืองหลวงที่เจริญรุ่งเรืองเช่นนี้ กลับมีตรอกซอกซอยเล็กๆ แห่งหนึ่งมีกลุ่มคนยากจนอาศัยอยู่

ที่นี่มักจะเป็นสถานที่ชุมนุมสำหรับคนขอทาน และเป็นสถานที่ชุมนุมสำหรับคนยากจนเช่นกัน และเป็นสถานที่ชุมนุมสำหรับคนทำอาชีพต่างๆ

ที่นี่ดูซับซ้อนเหลือเกิน

พึ่งเดินถึงทางเข้าตรอก ก็เห็นชายร่างใหญ่สองสามคนเดินไปวนไปมาในรอบๆตรอกซอกซอย มีใบหน้าที่ดุร้าย และเมื่อเห็นฉีเซียวเซียวกับเซี่ยจินอานคนแปลกหน้าทั้งสอง ก็รีบจ้องมองมาอย่าเฝ้าระวัง เหมือนอยากกลืนคนทั้งเป็น แต่เมื่อเขาเห็นหญิงชราที่เดินโซเซอยู่ข้างหน้านั้น สีหน้าก็ผ่อนคลายลงมาก

เซี่ยจินอานเห็นภาพเช่นนี้แล้ว ดวงตาก็เป็นประกายเล็กน้อย

หญิงชราเชิญคนเข้าไปในบ้านอย่างสุภาพ

ฉีเซียวเซียวไม่พอใจอย่างยิ่งที่เซี่ยจินอานตามมา แต่เมื่อนึกถึงว่าตัวเองจะได้อวดทักษะทางการแพทย์ต่อหน้านาง และเหยียดหยามศักดิ์ศรีของนางสักหน่อย ก็ไม่ได้ถือสาเรื่องที่นางตามมาแล้ว

ยิ่งเข้าไปในตรอกซอกซอยมากเท่าไหร่ เซี่ยจินอานก็ยิ่งรู้สึกหดหู่มากขึ้นเท่านั้น

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นผู้สูงอายุบางคนนั่งอยู่หน้าบ้านคนเดียวอย่างโดดเดี่ยวและสิ้นหวัง หัวใจของนางก็เหมือนถูกคนอื่นบีบไว้อย่างแน่

นางเห็นความโดดเดี่ยวเดียวดายและหมดอาลัยตายอยากในสายตาของคนชราเหล่านี้

มันราวกับว่าไม่มีการเปลี่ยนแปลงในสวรรค์และใต้หล้าใดสามารถกระตุ้นความสนใจของพวกเขาเพียงเล็กน้อยได้เลย เช่นเดียวกับไม้ที่กำลังจะตายหรือคนใช้ชีวิตไปวันๆอย่างไร้เป้าหมาย

ทันใดนั้นเซี่ยจินอานก็เห็นหญิงชราที่มีอายุประมาณห้าสิบปี หลังจากได้ยินเสียงฝีเท้าของพวกเขาแล้ว เงยหน้าขึ้นหันมองไปทางพวกเขาอย่างมีความคาดหวัง หลังจากเห็นใบหน้าของพวกเขาอย่างชัดเจนแล้วก็ก้มหน้าลงอย่างผิดหวัง หันหลังเดินเซกลับบ้านด้วยหลังที่ค่อม

หญิงชราพาพวกเขาเข้าไปในลานแห่งหนึ่งที่ทรุดโทรม และเซี่ยจินอานกับฉีเซียวเซียวก็ตามเข้าไปในกระท่อมโดยตรง

ตรงกลางห้องมีโต๊ะและเก้าอี้เก่าสักสองสามตัว และทางด้านทิศตะวันออกและทิศตะวันตกนั้นต่างก็มีเตียงวางไว้หนึ่งเตียง

บนเตียงทางทิศตะวันออกนั้นมีชายอายุประมาณสามสิบกว่านอนอยู่ ผิวเหลือง ร่างผอมบาง และหายใจตื้น

"ต้าจู้ แม่หาหมอมาให้เจ้าแล้ว" หญิงชราเดินไปที่ขอบเตียงด้วยตัวที่สั่นเทาและพูดอย่างตื่นเต้น

เมื่อต้าจู้ได้ยินคำพูดของหญิงชรา ก็ลืมตาขึ้นและมองดูคนที่มา "แม่ ข้าเคยบอกแล้วไม่ใช่รึว่าโรคของข้าไม่ดูแล้ว?" ทำไมท่านถึงใช้เงินไปเรื่อยอีกแล้ว! "

"ไม่ใช้เงิน พวกข้าสองแม่ลูกเจอคนใจดีเข้าแล้ว"

ใบหน้าของต้าจู้ไม่ได้ตื่นเต้นเมื่อได้ยินคำเหล่านี้ และฝืนยิ้มว่า: "ก็รักษาไม่หายเช่นกัน"

ฉีเซียวเซียวขมวดคิ้วทันทีที่เข้าประตูมา ในห้องนี้เต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นสาบ ทำให้ร่างกายของคุณหนูที่สูงส่งเช่นนางนี้รับไม่ไหวจริงๆ และตอนนี้ก็ได้ยินทั้งสองคนนี้พูดเรื่องไร้สาระอีก ดังนั้นจึงพูดอย่างเหลือที่จะทนว่า:"ตกลงจะดูหรือไม่!"

"ดู ดู !" หญิงชรากล่าว "ต้าจู้ เจ้าให้หมอหญิงผู้นี้ดูหน่อยเถิด"

ต้าจู้มองดูสีหน้าที่ตื่นเต้นของหญิงชรา นึกถึงความยากลำบากของนางในทุกๆวัน ก็ไม่ได้พูดอะไรมากต่อ พยักหน้าตกลงรักษาดู

ฉีเซียวเซียวเดินไปที่ข้างเตียงอย่างไม่เต็มใจ ถ้าไม่ใช่เพราะต้องการจะต้านทานเซี่ยจินอานละก็ นางไม่คิดที่จะมาที่แบบนี้หรอกนะ!

เอาขาของคนคนนี้ออกจากผ้าห่มและตรวจสอบสภาพขาของเขาดู

พอดูปั๊บก็ทำให้ฉีเซียวเซียวทนไม่ไหว และวิ่งออกไปอวกด้านนอกเลย!

เซี่ยจินอานเห็นเช่นนี้ ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย การปฏิกิริยาของฉีเซียวเซียวคงจะสะเทือนใจผู้ป่วยไปมาก!

นางหันมองต้าจู้ ก็เห็นเขาแสดงสีหน้าที่หัวเราะเยาะตัวเอง

"ก็บอกแล้วว่ารักษาไม่หายแล้ว"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซี่ยจินอานก็โต้กลับว่า:"ใครบอก!"

"เมื่อก่อนก็มีหมอมาดูแล้ว ก็บอกว่ารักษาไม่ได้ ตอนนี้ก็ยิ่งรักษาหายไม่ได้แล้ว "

"รักษาได้"เซี่ยจินอานพูดอย่างมั่นใจ

หลังจากฉีเซียวเซียวเข้ามาในห้องอีกครั้ง ก็ได้ยินประโยคดังกล่าว และพูดเยาะเย้ยว่า:"เซี่ยจินอาน เจ้าอย่าฝันไปเลย"