ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 316

เมืองหลวงเป็นสถานที่ที่เจริญรุ่งเรืองเสมอ โดยมีเจ้าหน้าที่และคนร่ำรวยที่นับไม่ถ้วน แต่ในเมืองหลวงที่เจริญรุ่งเรืองเช่นนี้ กลับมีตรอกซอกซอยเล็กๆ แห่งหนึ่งมีกลุ่มคนยากจนอาศัยอยู่

ที่นี่มักจะเป็นสถานที่ชุมนุมสำหรับคนขอทาน และเป็นสถานที่ชุมนุมสำหรับคนยากจนเช่นกัน และเป็นสถานที่ชุมนุมสำหรับคนทำอาชีพต่างๆ

ที่นี่ดูซับซ้อนเหลือเกิน

พึ่งเดินถึงทางเข้าตรอก ก็เห็นชายร่างใหญ่สองสามคนเดินไปวนไปมาในรอบๆตรอกซอกซอย มีใบหน้าที่ดุร้าย และเมื่อเห็นฉีเซียวเซียวกับเซี่ยจินอานคนแปลกหน้าทั้งสอง ก็รีบจ้องมองมาอย่าเฝ้าระวัง เหมือนอยากกลืนคนทั้งเป็น แต่เมื่อเขาเห็นหญิงชราที่เดินโซเซอยู่ข้างหน้านั้น สีหน้าก็ผ่อนคลายลงมาก

เซี่ยจินอานเห็นภาพเช่นนี้แล้ว ดวงตาก็เป็นประกายเล็กน้อย

หญิงชราเชิญคนเข้าไปในบ้านอย่างสุภาพ

ฉีเซียวเซียวไม่พอใจอย่างยิ่งที่เซี่ยจินอานตามมา แต่เมื่อนึกถึงว่าตัวเองจะได้อวดทักษะทางการแพทย์ต่อหน้านาง และเหยียดหยามศักดิ์ศรีของนางสักหน่อย ก็ไม่ได้ถือสาเรื่องที่นางตามมาแล้ว

ยิ่งเข้าไปในตรอกซอกซอยมากเท่าไหร่ เซี่ยจินอานก็ยิ่งรู้สึกหดหู่มากขึ้นเท่านั้น

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นผู้สูงอายุบางคนนั่งอยู่หน้าบ้านคนเดียวอย่างโดดเดี่ยวและสิ้นหวัง หัวใจของนางก็เหมือนถูกคนอื่นบีบไว้อย่างแน่

นางเห็นความโดดเดี่ยวเดียวดายและหมดอาลัยตายอยากในสายตาของคนชราเหล่านี้

มันราวกับว่าไม่มีการเปลี่ยนแปลงในสวรรค์และใต้หล้าใดสามารถกระตุ้นความสนใจของพวกเขาเพียงเล็กน้อยได้เลย เช่นเดียวกับไม้ที่กำลังจะตายหรือคนใช้ชีวิตไปวันๆอย่างไร้เป้าหมาย

ทันใดนั้นเซี่ยจินอานก็เห็นหญิงชราที่มีอายุประมาณห้าสิบปี หลังจากได้ยินเสียงฝีเท้าของพวกเขาแล้ว เงยหน้าขึ้นหันมองไปทางพวกเขาอย่างมีความคาดหวัง หลังจากเห็นใบหน้าของพวกเขาอย่างชัดเจนแล้วก็ก้มหน้าลงอย่างผิดหวัง หันหลังเดินเซกลับบ้านด้วยหลังที่ค่อม

หญิงชราพาพวกเขาเข้าไปในลานแห่งหนึ่งที่ทรุดโทรม และเซี่ยจินอานกับฉีเซียวเซียวก็ตามเข้าไปในกระท่อมโดยตรง

ตรงกลางห้องมีโต๊ะและเก้าอี้เก่าสักสองสามตัว และทางด้านทิศตะวันออกและทิศตะวันตกนั้นต่างก็มีเตียงวางไว้หนึ่งเตียง

บนเตียงทางทิศตะวันออกนั้นมีชายอายุประมาณสามสิบกว่านอนอยู่ ผิวเหลือง ร่างผอมบาง และหายใจตื้น

"ต้าจู้ แม่หาหมอมาให้เจ้าแล้ว" หญิงชราเดินไปที่ขอบเตียงด้วยตัวที่สั่นเทาและพูดอย่างตื่นเต้น