ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 317

"เจ้าดูสิขาของเขาเน่าเปื่อยจนเช่นนี้แล้ว! เจ้าจะเอาอะไรมารักษา! "

"ก็เอาทักษะการแพทย์นะสิ!"เซี่ยจินอานโต้กลับ

ฉีเซียวเซียวเหมือนได้ยินเรื่องตลกอะไร หัวเราะเสียงดัง:"เซี่ยจินอานเจ้าไร้เดียงสาเกินไปแล้ว ขาของเขานั้น ต่อให้พ่อข้ามาก็ช่วยเขาไม่ได้!"

"ทำไม?พ่อเจ้าเก่งมากเลยรึ?"เซี่ยจินอานพูดเย้ยหยัน

"พ่อของข้าเป็นหมอที่เก่งที่สุดในสำนักหมอหลวง!" ฉีเซียวเซียวกล่าวอย่างภาคภูมิใจ "คนอย่างเจ้านั้นรึจะมาเทียบกับพ่อข้าได้!"

"เช่นนี้คนในสำนักหมอหลวงนั้นก็ช่างไร้ประโยชน์จริงๆเลย"

ฉีเซียวเซียวโดนเซี่ยจินอานพูดจนโมโห สุดท้ายก็พูดอย่างโหดร้ายว่า:"ข้าจะรอดูว่าเจ้าจะรักษาอย่างไร!"

นางไม่เชื่อว่าเซี่ยจินอานจะรักษาหายได้ นางจะรอให้หล่อนล้มเหลวแล้วหัวเราะเยาะเย้ยหล่อนอย่างสะใจ! จะเอาชนะเรื่องที่โรงหมอนั้นให้ได้หนึ่งครั้ง !

เซี่ยจินอานไม่ได้สนใจนาง แต่ยิ้มจางๆให้กับหญิงชรา: "เชื่อข้า สามารถรักษาให้หายขาดได้"

ความเชื่อมั่นและความคาดหวังของต้าจู้นั้นถูกละลายไปนานแล้ว และคำที่เซี่ยจินอานพูดนั้นเขาก็ไม่เชื่อ

แต่เขาไม่อยากทำให้แม่ผิดหวัง จึงได้แต่ปล่อยให้นางรักษาไป

เซี่ยจินอานได้ตรวจสอบอาการป่วยของต้าจู้อย่างชัดเจนแล้ว คล้ายกับอาการของซ่งขุย แต่ที่ไม่เหมือนคือ ขาของต้าจู้นั้นเพราะว่าไม่ได้รับบำรุงรักษาดีๆ บาดแผลเริ่มเน่าแล้ว

ตอนนี้มันเป็นฤดูหนาว และไม่ได้มีสิ่งของอะไรที่ทำให้น่าขยะแขยง แต่ก้อนเนื้อเน่าก้อนหนึ่งก็ทำให้คนตกใจและน่ากลัวมากแล้ว

แต่เซี่ยจินอานก็ยังคงใช้เข็มเงินนำหมาเฟ่ยส่านส่งเข้าไปในร่างกายของเขาอย่างสงบ ทำให้ส่วนของขาเขาชา

จากนั้นค่อยเอามีดผ่าตัดออกมา และโกนขนเนื้อเน่าบนขาของเขาออกทีละนิดๆ

ฉีเซียวเซียวที่มองดูอยู่ข้างๆนั้นก็รู้สึกขนหัวลุกไปหมด และอยากก้าวขาวิ่งหนีออกไปจากที่นี่ แต่นางก็ทนไว้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่นางเห็นสายตาที่สงบและมั่นใจในตัวเซี่ยจินอานนั้น ก็จะไม่ปล่อยให้ตัวเองพ้ายแพ้ไปเด็ดขาด!

เซี่ยจินอานยาถุงหนึ่งออกมาจากอ้อมแขน นี่เป็นจินชวงเย่าที่นางทำออกมาเอง! หกลงบนแผลที่ทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว ก็ใช้ผ้าพันแผลพันขาของเขา จากนั้นก็นำเครื่องมือของตัวเองวางกลับเข้าไปในระบบ

"เนื้อเน่าได้กำจัดเสร็จหมดแล้ว แต่ต่อไปก็ต้องเปลี่ยนยาและบำรุงดีๆ" หากท่านทั้งสองยินยอม สามารถไปพักฟื้นที่โรงหมอของข้าได้ ไม่คิดค่ารักษาอะไรทั้งนั้น"เซี่ยจินอานบอก

"นี่หมายความว่าสามารถรักษาได้รึ?" หญิงชรามองดูเซี่ยจินอานอย่างคาดหวัง

เซี่ยจินอานพยักหน้าเล็กน้อย

หญิงชราเห็นเซี่ยจินอานพยักหน้า จากนั้นก็หันมองต้าจู้ทั้งน้ำตาและบอกว่า:"ต้าจู้จ๊ะ หมอบอกว่ามีวิธีรักษาอยู่!"

ต้าจู้เห็นเนื้อเน่าบนขาของเขาถูกเอาออก และเห็นวิธีการรักษาของเซี่ยจินอาน และในใจก็มีความยังคาดหวังขึ้นเล็กน้อย

แต่ฉีเซียวเซียวไม่เชื่อ!

หากบอกว่านางไม่เชื่อเซี่ยจินอานว่าสามารถรักษาต้าจู้ได้

จะดีกว่าถ้าบอกว่าเชื่อว่านางไม่ยอมรับว่าทักษะทางการแพทย์ของเซี่ยจินอานสูงกว่านางดีกว่า และยังกดขี่นางด้วยซ้ำ!

"เซี่ยจินอานคำเช่นนี้ รอให้เขาสามารถยืนขึ้นมาแล้วค่อยพูดเถิด!"ฉีเซียวเซียวทิ้งประโยคนี้ไว้ และจ้องมองเซี่ยจินอานอย่างดุเดือด และจากไป

นางจะรอดูหญิงนี้มันขายหน้า!

เซี่ยจินอานเหลือบมองร่างของฉีเซียวเซียวที่จากไป จากนั้นก็เดินไปที่หน้าประตูและตะโกนว่า:"ออกมาเถิด"

จากนั้นก็มีร่างหนึ่งลอยลงมาจากอากาศ และในมือของเงานี้ยังถือแตงโมขนาดใหญ่ไว้ลูกหนึ่ง และกำลังใช้ช้อนขุดกินอยู่

สีหน้าของเซี่ยจินอานดูไม่ดี "ไม่ต้องกินแล้ว แบกคนในห้องนี้ไปในโรงหมอข้า"

"ได้" หลังจากตอบ จื่อโม่ก็กินแตงโมคำสุดท้าย และยื่นเปลือกแตงโมที่สะอาดเกลี้ยงให้เซี่ยจินอานแล้วเดินเข้าไปในห้อง

เซี่ยจินอานมองดูเปลือกแตงโม กระตุกมุมปาก จากนั้นก็วางไว้บนกองฟาง

ช่วงนี้เพ้ยจิ่วชวนและอีกทั้งสามคนมักจะสลับกันมาแอบปกป้องนาง และไม่ค่อยปรากฏตัว

นางก็คิดไม่ถึงว่าคนที่มาแอบปกป้องนางในวันนี้นั้นจะเป็นจื่อโม่