ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 317

"เจ้าดูสิขาของเขาเน่าเปื่อยจนเช่นนี้แล้ว! เจ้าจะเอาอะไรมารักษา! "

"ก็เอาทักษะการแพทย์นะสิ!"เซี่ยจินอานโต้กลับ

ฉีเซียวเซียวเหมือนได้ยินเรื่องตลกอะไร หัวเราะเสียงดัง:"เซี่ยจินอานเจ้าไร้เดียงสาเกินไปแล้ว ขาของเขานั้น ต่อให้พ่อข้ามาก็ช่วยเขาไม่ได้!"

"ทำไม?พ่อเจ้าเก่งมากเลยรึ?"เซี่ยจินอานพูดเย้ยหยัน

"พ่อของข้าเป็นหมอที่เก่งที่สุดในสำนักหมอหลวง!" ฉีเซียวเซียวกล่าวอย่างภาคภูมิใจ "คนอย่างเจ้านั้นรึจะมาเทียบกับพ่อข้าได้!"

"เช่นนี้คนในสำนักหมอหลวงนั้นก็ช่างไร้ประโยชน์จริงๆเลย"

ฉีเซียวเซียวโดนเซี่ยจินอานพูดจนโมโห สุดท้ายก็พูดอย่างโหดร้ายว่า:"ข้าจะรอดูว่าเจ้าจะรักษาอย่างไร!"

นางไม่เชื่อว่าเซี่ยจินอานจะรักษาหายได้ นางจะรอให้หล่อนล้มเหลวแล้วหัวเราะเยาะเย้ยหล่อนอย่างสะใจ! จะเอาชนะเรื่องที่โรงหมอนั้นให้ได้หนึ่งครั้ง !

เซี่ยจินอานไม่ได้สนใจนาง แต่ยิ้มจางๆให้กับหญิงชรา: "เชื่อข้า สามารถรักษาให้หายขาดได้"

ความเชื่อมั่นและความคาดหวังของต้าจู้นั้นถูกละลายไปนานแล้ว และคำที่เซี่ยจินอานพูดนั้นเขาก็ไม่เชื่อ

แต่เขาไม่อยากทำให้แม่ผิดหวัง จึงได้แต่ปล่อยให้นางรักษาไป

เซี่ยจินอานได้ตรวจสอบอาการป่วยของต้าจู้อย่างชัดเจนแล้ว คล้ายกับอาการของซ่งขุย แต่ที่ไม่เหมือนคือ ขาของต้าจู้นั้นเพราะว่าไม่ได้รับบำรุงรักษาดีๆ บาดแผลเริ่มเน่าแล้ว

ตอนนี้มันเป็นฤดูหนาว และไม่ได้มีสิ่งของอะไรที่ทำให้น่าขยะแขยง แต่ก้อนเนื้อเน่าก้อนหนึ่งก็ทำให้คนตกใจและน่ากลัวมากแล้ว

แต่เซี่ยจินอานก็ยังคงใช้เข็มเงินนำหมาเฟ่ยส่านส่งเข้าไปในร่างกายของเขาอย่างสงบ ทำให้ส่วนของขาเขาชา

จากนั้นค่อยเอามีดผ่าตัดออกมา และโกนขนเนื้อเน่าบนขาของเขาออกทีละนิดๆ

ฉีเซียวเซียวที่มองดูอยู่ข้างๆนั้นก็รู้สึกขนหัวลุกไปหมด และอยากก้าวขาวิ่งหนีออกไปจากที่นี่ แต่นางก็ทนไว้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่นางเห็นสายตาที่สงบและมั่นใจในตัวเซี่ยจินอานนั้น ก็จะไม่ปล่อยให้ตัวเองพ้ายแพ้ไปเด็ดขาด!

เซี่ยจินอานยาถุงหนึ่งออกมาจากอ้อมแขน นี่เป็นจินชวงเย่าที่นางทำออกมาเอง! หกลงบนแผลที่ทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว ก็ใช้ผ้าพันแผลพันขาของเขา จากนั้นก็นำเครื่องมือของตัวเองวางกลับเข้าไปในระบบ