ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 321

จื่อโม่ถอดหมวกของตัวเองออก เซี่ยจินอานจ้องมองด้วยดวงตาที่สดใส และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเมื่อได้เจอ!

เขาไม่ได้หัวโล้น แต่หัวเขาล้าน!

หลังถอดหมวก จากที่เคยเป็นชายหนุ่มรูปงามอายุราวๆยี่สิบปี กลับกลายเป็นลุงหัวล้านอายุห้าสิบปีเลยทันที!

สิ่งนี้ทำให้เซี่ยจินอานนึกถึงเทพโบราณคนหนึ่งที่นางเคยติดตามตอนที่เลื่อนดูคลิปวิดีโอของเว็บไซต์บางเว็บ

เทพคนนั้นก็หัวล้าน ตอนไม่ใส่วิกก็ดูเป็นคนธรรมดา อยู่ท่ามกลางคนหมู่มากไม่ได้มีความโดดเด่น!

แต่พอใส่วิกแล้วสวมชุดโบราณ ในช่องแสดงความคิดเห็นต่างก็พากันเรียกว่าพี่สามี!

ยังมีคนเรียกร้องจะระดมทุนเพื่อปลูกผมให้เขาอีกด้วย

จื่อโม่เองก็ให้ความรู้สึกแบบนั้น!

เซี่ยจินอานคิดถึงอารมณ์ของจื่อโม่ จึงกลั้นขำไว้หลังจากที่หัวเราะอยู่นาน

"เอ่อ ข้าจะเขียนใบสั่งยาให้เจ้า ใช้ยานี้สระผมทุกๆสองวัน"

"ตกลง"จื่อโม่ไม่ได้สนใจเสียงหัวเราะของเซี่ยจินอาน เพราะเขารู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้มีประสงค์ร้าย

เซี่ยจินอานมองดูสีหน้าเงียบสงบของจื่อโม่ นางถอนหายใจไปหนึ่งครั้ง เขาไม่ได้หวังอะไรเลยจริงๆ

ถ้าหากว่านี่เป็นนิยายสมัยใหม่ จื่อโม่ก็คือมาตรฐานของยอดชาย

มีหัวสมองอันเป็นอัจฉริยะ พฤติกรรมเฉยชา ความรู้สึกทางอารมณ์เป็นศูนย์

นางเดินไปที่โต๊ะ เขียนใบสั่งยาใบหนึ่ง จากนั้นก็หยิบยาให้เขา หลังจากทำทุกอย่างเสร็จก็นำใบสั่งยาและยายื่นให้จื่อโม่

"ข้าให้ยาสำหรับสามหนกับเจ้าก่อน หลังใช้หมดแล้ว เจ้าค่อยนำใบสั่งยามารับยาอีกครั้ง"

จื่อโม่เก็บใบสั่งยา มองดูยาในมือของตนเอง แล้วเผยรอยยิ้มออกมา

เซี่ยจินอานอธิบายเรื่องสำคัญให้กับเจียงซือและซูฉินที่อยู่เฝ้าเวรโรงหมอในคืนนี้ หลังจากนั้นจึงกลับจวน

ซูฉินก็คือหนึ่งในเด็กสาวสามคนที่หยุนฝู้เฉินตามหา เพราะเดิมทีชื่อของพวกนางมีแค่นามสกุลที่สุ่มเลือกมาบวกกับหมายเลข ซึ่งมันไม่ใช่ชื่อที่ถูกต้อง เซี่ยจินอานจึงได้ตั้งชื่อให้พวกนางสามคน ชื่อว่าซูฉิน ซูฉี ซูฮั่ว

หลังจากที่เซี่ยจินอานกลับถึงจวน ก็นึกถึงชิงหลานคนสองคนที่ถูกคุมขัง จึงได้ตรงดิ่งไปยังที่ที่คุมขังทั้งสองคน

เพราะหลังๆมานี้มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย เซี่ยจินอานไม่ได้มีเวลามาสนใจพวกนาง วันนี้จึงเป็นวันแรกที่เข้ามาในที่แห่งนี้

ซูหลานจุดเทียนที่อยู่ข้างๆ แสงเทียนที่เลือนลางสว่างขึ้นทันที

เซี่ยจินอานมองคนสองคนที่นอนอยู่บนพื้น ทันใดนั้นก็นึกขึ้นมาได้ว่าคนก่อนที่ถูกขังอยู่แบบนี้คือหวงอาน

พูดถึงหวงอาน เซี่ยจินอานก็นึกถึงชิวชิว ตามการคาดการณ์ของเซี่ยจินอาน ก็ใกล้จะได้เวลาที่สองคนนี้จะมาหาแล้ว

เสียงอื้ออึงที่ดังขึ้นดึงสติของเซี่ยจินอานกลับมา หันไปมองดูสองคนบนพื้นอีกครั้ง อาจจะเป็นเพราะทั้งสองคนไม่ชินกับแสงที่สว่างขึ้น จึงได้ตื่นขึ้นมา

พอพวกนางเห็นหน้าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าตัวเอง ก็ตกใจจนตัวสั่น พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา "คุณ คุณหนูรอง"

"อย่าได้กังวลไปเลย ข้าแค่จะมาถามอะไรพวกเจ้าอย่างหนึ่ง"เซี่ยจินอานกล่าว

เซี่ยจินอานไม่มีนิสัยชอบทารุณกรรมนักโทษ ตอนนั้นเพราะหวงอานร้องขอความตายถึงได้ถูกทรมานจนไม่เหมือนผู้เหมือนคนเช่นนั้น แต่สำหรับชิงหลานสองคนนี้พวกนางไม่ร้องขอความตายอยู่แล้ว

ถึงแม้จะถูกขัง แต่พวกนางก็ได้กินดื่มอย่างไม่ขาด ดูแล้วทั้งสองคนก็ไม่ได้มีความแตกต่างจากแต่เดิมเลย เพียงแค่ร่างกายสกปรกเล็กน้อยเท่านั้น

ทั้งสองคนลุกขึ้นจากพื้นอย่างรวดเร็ว ก้มศีรษะยืนอยู่ตรงหน้าเซี่ยจินอาน และกล่าวอย่างกังวลว่า "คุณ คุณหนูรองถามมาเถิด"

ในใจของพวกนางนั้นหวาดกลัว หากยังไม่มีคำสั่งการลงโทษลงมา ใจของพวกนางก็ราวกับถูกแขวนอยู่บนอากาศ

วันนี้จู่ๆเซี่ยจินอานก็มา หรือนางจะมาลงโทษพวกหล่อนกัน?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ความกลัวในใจของพวกนางก็ยิ่งมากขึ้น

เซี่ยจินอานเหลือบมองคนสองคนที่กำลังสั่นเทา แล้วเอ่ยถามขึ้น "พวกเจ้ารู้จักชิวจวู๋หรือไม่?"