ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 321

จื่อโม่ถอดหมวกของตัวเองออก เซี่ยจินอานจ้องมองด้วยดวงตาที่สดใส และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเมื่อได้เจอ!

เขาไม่ได้หัวโล้น แต่หัวเขาล้าน!

หลังถอดหมวก จากที่เคยเป็นชายหนุ่มรูปงามอายุราวๆยี่สิบปี กลับกลายเป็นลุงหัวล้านอายุห้าสิบปีเลยทันที!

สิ่งนี้ทำให้เซี่ยจินอานนึกถึงเทพโบราณคนหนึ่งที่นางเคยติดตามตอนที่เลื่อนดูคลิปวิดีโอของเว็บไซต์บางเว็บ

เทพคนนั้นก็หัวล้าน ตอนไม่ใส่วิกก็ดูเป็นคนธรรมดา อยู่ท่ามกลางคนหมู่มากไม่ได้มีความโดดเด่น!

แต่พอใส่วิกแล้วสวมชุดโบราณ ในช่องแสดงความคิดเห็นต่างก็พากันเรียกว่าพี่สามี!

ยังมีคนเรียกร้องจะระดมทุนเพื่อปลูกผมให้เขาอีกด้วย

จื่อโม่เองก็ให้ความรู้สึกแบบนั้น!

เซี่ยจินอานคิดถึงอารมณ์ของจื่อโม่ จึงกลั้นขำไว้หลังจากที่หัวเราะอยู่นาน

"เอ่อ ข้าจะเขียนใบสั่งยาให้เจ้า ใช้ยานี้สระผมทุกๆสองวัน"

"ตกลง"จื่อโม่ไม่ได้สนใจเสียงหัวเราะของเซี่ยจินอาน เพราะเขารู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้มีประสงค์ร้าย

เซี่ยจินอานมองดูสีหน้าเงียบสงบของจื่อโม่ นางถอนหายใจไปหนึ่งครั้ง เขาไม่ได้หวังอะไรเลยจริงๆ

ถ้าหากว่านี่เป็นนิยายสมัยใหม่ จื่อโม่ก็คือมาตรฐานของยอดชาย

มีหัวสมองอันเป็นอัจฉริยะ พฤติกรรมเฉยชา ความรู้สึกทางอารมณ์เป็นศูนย์

นางเดินไปที่โต๊ะ เขียนใบสั่งยาใบหนึ่ง จากนั้นก็หยิบยาให้เขา หลังจากทำทุกอย่างเสร็จก็นำใบสั่งยาและยายื่นให้จื่อโม่

"ข้าให้ยาสำหรับสามหนกับเจ้าก่อน หลังใช้หมดแล้ว เจ้าค่อยนำใบสั่งยามารับยาอีกครั้ง"

จื่อโม่เก็บใบสั่งยา มองดูยาในมือของตนเอง แล้วเผยรอยยิ้มออกมา