ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 323

จวนเซ่อเจิ้งหวางยังคงเงียบวังเวงเช่นเคย พ่อบ้านยืนอยู่ตรงลานหน้าเรือนและสั่งให้ทุกคนทำความสะอาดลาน หลังจากที่เห็นเซี่ยจินอาน ก็ยิ้มทักทาย เซี่ยจินอานจึงให้เขาตรวจค้นร่างกายไปด้วย หลังจากลากับพ่อบ้านแล้ว เซี่ยจินอานก็ตรงดิ่งไปที่เรือนของหยุนฝู้เฉิน

กิ่งก้านของต้นอู๋ถงและต้นงิ้วที่อยู่ในเรือนนั้นโล่งหมดแล้ว มีเพียงดอกไม้และพืชอันล้ำค่าที่ปลูกไว้ข้างกำแพงเท่านั้นที่บานสะพรั่ง มันช่วยเพิ่มสีสันให้กับช่วงต้นของเหมันตฤดู

ทันทีที่เซี่ยจินอานเดินเข้าเรือน เทียนเฟิงก็กระโดดลงมาจากหลังคา

"คุณหนูเซี่ย"

เซี่ยจินอานหยุดฝีเท้าลง เอ่ยถามขึ้นว่า "ท่านอ๋องของพวกเจ้าล่ะ?"

"อยู่ในห้องหนังสือขอรับ"

เซี่ยจินอานกำลังจะเดินไปยังห้องหนังสือ ตี้เฟิงและหวงเฟิงก็กระโดดลงมาจากต้นไม้ ตี้เฟิงพูดอย่างตื้นตันใจว่า

"คุณหนูเซี่ย ในที่สุดท่านก็นึกถึงท่านอ๋องของเราแล้ว!"

เขาแทบอยากจะจุดประทัดเพื่อเฉลิมฉลอง!

"ในที่สุดวันนี้ก็ไม่ต้องฝึกซ้อมกับท่านอ๋องแล้ว!"หวงเฟิงกล่าว

เมื่อคิดถึงตอนที่ฝึกซ้อมกันเมื่อสองสามวันมานี้ มันช่างทุกข์ทรมานจริงๆ!

นั่นเป็นการประลองฝีมือเหรอ? นั่นมันคือการถูกต่อยตีอยู่ฝ่ายเดียวมากกว่า! กระดูกแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ!

"ท่านรีบเข้าไปเถิด!"ตี้เฟิงผลักเซี่ยจินอานให้เดินไปทางห้องหนังสือ

เซี่ยจินอานรู้สึกสับสนกับสถานการณ์เล็กน้อย คนเหล่านี้บ้าไปแล้วหรือเปล่า?

ในห้องหนังสือ หยุนฝู้เฉินก้มหน้ามองจดหมายลับในมือ ได้ยินเสียงวุ่นวายจากผู้ใต้บังคับบัญชาที่อยู่ข้างนอก จึงพูดขึ้นอย่างไม่พอใจว่า "ไสหัวออกไป!"

ฝีเท้าของเซี่ยจินอานที่เดินเข้าไปในห้องหนังสือหยุดชะงัก ชี้นิ้วเข้าหาตัวเองด้วยท่าทางสับสน "ท่านให้ข้าไสหัวออกไปหรือ?"

หยุนฝู้เฉินเงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามาเขาก็ตกตะลึง จากนั้นเขาเหลือบมองเสวียนเฟิงที่ยืนก้มหน้าอยู่ข้างๆแล้วพูดขึ้นด้วยสีหน้านิ่งๆว่า"ข้าให้เขาไสหัวออกไป"

เสวียนเฟิงสีหน้างงงวย??

"ขอรับ ข้าน้อยจะรีบไสหัวออกไป!"เสวียนเฟิงรีบเดินออกไป

หลังจากคนเดินออกไปแล้ว เซี่ยจินอานก็จ้องตรงไปที่หยุนฝู้เฉิน นางรู้สึกว่าเขาหลอกลวงตนอยู่ แต่นางไม่มีหลักฐาน!

หยุนฝู้เฉินถูกจ้องด้วยสายตาคู่นั้นจนรู้สึกอึดอัด ติ่งหูถูกย้อมจนเป็นสีแดง

เขาขยับร่างกายเล็กน้อย กระแอมไอเบาๆ พูดด้วยน้ำเสียงเย่อหยิ่งว่า "เจ้ามาหาข้ามีเรื่องอันใด?"

เซี่ยจินอานเดินตรงไปที่หน้าโต๊ะของหยุนฝู้เฉิน หยิบตั๋วเงินที่อยู่ในอกออกมาวางไว้บนโต๊ะ "นี่ คืนเงินให้ท่าน"

หยุนฝู้เฉินเหลือบมองตั๋วเงินบนโต๊ะ พูดขึ้นอย่างไม่พอใจว่า "เจ้ามาหาข้า เพียงเพื่อจะคืนเงินหรือ?"

หากตั้งใจฟังดีๆจะรู้สึกถึงความน้อยใจน้อยๆ

"แน่นอนว่าไม่ใช่"เซี่ยจินอานรีบปฏิเสธ

เมื่อได้ยินคำนี้ สีหน้าของหยุนฝู้เฉินก็เริ่มอ่อนลง มุมปากเผยยิ้มขึ้นเล็กน้อย เพียงแต่ยังไม่ทันยิ้มได้วินาทีเดียว ก็ได้ยินสิ่งที่เซี่ยจินอานกล่าวต่อจากนั้น

"ที่จริงยังมีอีกเรื่องหนึ่ง"น้ำเสียงของเซี่ยจินอานนิ่งไปครู่หนึ่ง "เรื่องยุทธการจันทร์เพ็ญ ท่านอ๋องตรวจสอบไปถึงไหนแล้ว?"

มุมปากของหยุนฝู้เฉินตกลงมาทันที

เท่านี้หรือ? เหตุใดจึงมีแต่เรื่องงาน คุยเรื่องส่วนตัวกันหน่อยไม่ได้หรือ?

"มีคนใช้เรื่องนี้ทำให้เจ้าลำบากใจหรือ?"

สำหรับประชาชนเมื่อผู้กระทำผิดได้ถูกกฎหมายลงโทษไปแล้ว ไม่น่ามีใครใช้เรื่องนี้ทำให้นางลำบากใจได้อีก

"ไม่เพคะ"เซี่ยจินอานส่ายหน้า "ข้าเพียงยากคืนความยุติธรรมให้กับวีรชนผู้พลีชีพทั้งสามแสนคน"

ในหัวของนางปรากฏภาพดวงตามืดมนหลายคู่ที่ได้พบเจอในตรอก ใจนางก็กระตุกขึ้นทันใด

หยุนฝู้เฉินเม้มริมฝีปากนั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า "เหตุเกิดในเวลาพลบค่ำของวันไหว้พระจันทร์ ชาวเมืองส่วนมากต่างอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันที่บ้าน คนที่อยู่กลางถนนจึงมีน้อยมาก ไม่มีผู้ใดเห็นหน้าคนร้ายเลย"

"แต่ ข้าได้สั่งคนให้ไปสืบแถวเป่ยตี๋ซีจาวแล้ว คาดว่าอีกไม่นานคงจะมีข่าวคราว"

เซี่ยจินอานกล่าว"หากท่านอ๋องได้รับข่าวคราว โปรดแจ้งให้ข้าทราบด้วย"

นางส่งคนจากสำนักซื่ออิ่งไปทีหลัง บางทีอาจจะไม่เร็วเท่าข่าวจากทางหยุนฝู้เฉิน

ดังนั้นในเพลานี้นางจึงได้เพียงแต่รอข่าวจากทั้งสองทางเท่านั้น

หยุนฝู้เฉินพยักหน้ารับ จากนั้นก็ส่งจดหมายลับที่อยู่ในมือของตนให้เซี่ยจินอาน พูดเสียงเบาว่า "เจ้าลองดูนี่สิ"

เซี่ยจินอานรับมา เหลือบมองอย่างสงสัย แล้วดวงตาก็เป็นประกายขึ้น "สงครามชายแดนใกล้จะสิ้นสุดแล้วหรือ?"

"อืม เพลานี้เป่ยตี๋ซีจาวสองแคว้นต่างล่าถอย อีกไม่นานคงมีการสงบศึกกัน"หยุนฝู้เฉินพูดเสียงเบา

"สงบศึกก็ดีแล้ว"เซี่ยจินอานกล่าวอย่างปลงใจ

สงครามทำให้ชีวิตของผู้คนต้องแยกจากกันอย่างไม่มีทางหวนกลับ

หยุนฝู้เฉินมองเซี่ยจินอานเงียบๆ "สงครามครั้งนี้เจ้าเจ็ดและแม่ทัพเซี่ยทำผลงานได้ดี ฝ่าบาทคงจะให้บำเหน็จตามความชอบ"

ในตอนแรกหยุนเทียนยิ่นกังวลที่หยุนฝู้เฉินมีกองทัพอยู่ในมือจะเป็นภัยคุกคามต่อบัลลังก์ของเขา ดังนั้นจึงยึดอำนาจทางทหารของหยุนฝู้เฉินให้ไท่จื่อไปรบแทน เพราะหยุนฝู้เฉินต้องการจะปกป้องชีวิตของเซี่ยจินอานจึงตกลงยอมมอบอำนาจทางทหารให้ เพียงแต่เขามอบให้องค์ชายเจ็ดหยุนจวินมู่

หยุนเทียนยิ่นเป็นคนหวาดระแวงอยู่เสมอ กังวลว่าไท่จื่อจะยึดบังลังก์ ดังนั้นเขาจึงได้ส่งเสริมเจ้าเจ็ดเพื่อขัดขวางไท่จื่อ ตอนนี้สงครามได้รับชัยชนะแล้ว หยุนเทียนยิ่นจึงมีข้ออ้างที่จะส่งเสริมเจ้าเจ็ดมากขึ้น

เพียงแต่เจ้าเจ็ดมีอำนาจทางทหารอยู่ในมือ หยุนเทียนยิ่นจะต้องหาคนมาแบ่งอำนาจทางทหารกับเจ้าเจ็ดอย่างแน่นอน ในเวลาเช่นนี้เซี่ยฉู่เหรินจะเป็นหมากที่ดีตัวหนึ่ง

แล้วหยุนเทียนยิ่นที่อยากใช้งานเซี่ยฉู่เหริน เขาจะเลือกวิธีจัดการแบบไหนกับเรื่องของเซี่ยยิวหรานกันนะ?

หลังจากที่เซี่ยจินอานได้ยินคำพูดของหยุนฝู้เฉิน ก็คิดมาถึงขั้นนี้เช่นเดียวกัน เมื่อตระหนักถึงความตั้งใจอันลึกซึ้งของข่าวที่หยุนฝู้เฉินบอกกับนาง นางจึงกล่าวอย่างจริงใจว่า "ขอบคุณนะ!"

"เจ้ามีแผนในใจหรือไม่?"

เซี่ยจินอานยิ้ม นิ่งเงียบไม่พูดสิ่งใด