ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 383

เว่ยฉางยางยืนอยู่ที่หน้าประตูโรงหมอ ร่างสูงตรง แต่เนื่องจากป่วยมาเป็นเวลานานจึงดูอ่อนแอเล็กน้อย

เนื่องจากอาการป่วย เขาจึงไม่ชอบสถานที่ที่มีคนเยอะ แต่ผู้คนในโรงหมอที่หนึ่งนั้นกลับเยอะมากนัก ดังนั้นหลิ่วอานจึงต้องเข้าไปแจ้งก่อน

เมื่อออกมา หลังหลิ่วอานก็ตามมาด้วยซูหลาน หลังจากซูหลานเห็นโฉมหน้าของเว่ยฉางยางแล้วก็ตกตะลึง

นี่คือเทพเซียนที่มาจากไหนกันเนี่ย!

เว่ยฉางยางเห็นเช่นนี้สายตาของเขาก็เริ่มเฉยเมยมากขึ้นเรื่อยๆ แต่โชคดีที่เวลาบ้าผู้ชายของซูหลานนั้นไม่นาน และรีบตั้งสติแล้วตอบว่า: "คุณหนูให้คุณชายขึ้นไปรอบนชั้นสองก่อน คุณชายตามบ่าวมาเจ้าค่ะ"

เว่ยฉางยางพยักหน้าเล็กน้อยแล้วเดินตามหลังซูหลาน ขึ้นไปบนชั้นสองโดยตรงเลย แต่เมื่อตอนเดินผ่านห้องโถงบนชั้นแรกนั้น ก็ทำให้เกิดความปั่นป่วนไปไม่น้อย และพวกเขาต่างคาดเดากันว่าชายที่เหมือนดั่งเทพเซียนนี้ลงมาจุติเป็นใครกันแน่!

ซูหลานได้พาเขาเข้าไปยังหอผู้ป่วยVIPที่เซี่ยจินอานเตรียมเอาไว้ บรรยากาศห้องนี้ดีมาก มีหน้าต่างบานใหญ่และมีเก้าอี้และโต๊ะน้ำชาอยู่ข้างหน้าต่าง ซึ่งเป็นสถานที่ที่ดีในการดื่มชาและชมวิว

ด้านในสุดมีเตียงผู้ป่วยไว้หนึ่งเตียง และในมุมของผนังยังมีพืชสีเขียวสดใสหลายกระถางวางเอาไว้

ซูหลานเห็นว่าเว่ยฉางยางนี้ใส่เสื้อหนาเช่นนี้ คงขี้หนาวแน่เลย จึงถามว่า "คุณชายต้องการเพิ่มเตาถ่านหรือไม่?"

"ไม่ต้อง คุณชายของข้าดมกลิ่นนี้ไม่ได้" หลิ่วอานปฏิเสธโดยตรง

ซูหลานเห็นแบบนี้ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก จึงเดินลงไปชั้นล่างและปิดประตูให้พวกเขาด้วย

ทันทีนางจากไป หลิ่วอานก็ยืนบ่นอยู่ข้างๆว่า:"เมื่อกี้ตอนข้าน้อยไปหาประมุขเซี่ย นางกลับบอกว่าให้คุณชายรอก่อน รอให้รักษาผู้ป่วยในมือนางเสร็จก่อนแล้วค่อยมาช่วยคุณชายดูโรค ช่างไม่รู้จักกาลเทศะจริงเลย!ชีวิตของคนเหล่านั้นจะสามารถเทียบกับคุณชายได้อย่างไร? "

"ต่างก็เป็นชีวิตคนเหมือนกัน แล้วจะมีอะไรที่เทียบไม่ได้?" เว่ยฉางยางนั่งลงบนเก้าอี้ข้างหน้าต่างและพูดอย่างเฉยชา

หลิ่วอานได้ยินเช่นนี้ก็เบะปาก แล้วกล่าวในใจว่า:จะไปเหมือนได้อย่างไร คุณชายท่านเป็นถึงองค์ชายเลยทีเดียว!

เว่ยฉางยางเหมือนเดาความในใจของหลิ่วอานออก และพูดช้าๆว่า:"ชีวิตคนไม่แบ่งสูงส่งหรือต่ำทราม การเลือกของประมุขเซี่ยนั้นไม่ได้ผิด เจ้าไม่อาจเกิดความแค้นในใจได้"

"ขอรับ" หลิ่วอานกล่าวอย่างจริงจัง

เมื่อเซี่ยจินอานผลักประตูเข้ามา ก็บังเอิญได้ยินคำพูดของเว่ยฉางยางพอดี ยิ้มและพูดว่า "ดูเหมือนว่าการที่ข้าช่วยท่านนั้นเป็นทางเลือกที่ถูกต้อง"

เว่ยฉางยางยืนขึ้นและก้มหัว:"ประมุขเซี่ย"

เซี่ยจินอานกวักมือไปมาส่งสัญญาณว่าไม่จำเป็น "ในโรงหมอข้าเป็นหมอ ท่านเรียกข้าว่าหมอเซี่ยเถิด"