ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 395

หลังของเว่ยฉางยางตั้งตรง มือข้างหนึ่งอยู่ข้างหลัง มืออีกข้างอยู่ข้างหน้า สายตามองตรงไปทางหยุนฝู้เฉิน กล่าวยิ้มๆ:"ยาง จะรอ"

เจตนาคิดจะฆ่าโผล่ขึ้นมาในดวงตาของหยุนฝู้เฉิน บนหน้ากากเต็มไปด้วยความเยือกเย็น

เซี่ยจินอานเห็นดังนั้น เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้มีเลือดสาดกระเซ็นในพื้นที่ ก็ผลักหยุนฝู้เฉินให้ออกไปตรงๆ ทั้งสองคนผลักๆดันๆจนเดินออกจากประตูโรงหมอ ตอนนี้เองหยุนฝู้เฉินถึงหันตัวมามองเซี่ยจินอานด้วยสายตาร้อนรุ่ม น้ำเสียงไม่พอใจเป็นอย่างมาก:

"เจ้าปกป้องเขา!"

เซี่ยจินอานกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์:"ที่ข้าทำเช่นนี้ไม่ใช่เพราะท่านหรอกหรือ! หากท่านเผลอพลั้งมือฆ่าเขาไปจะทำอย่างไร"

หยุนฝู้เฉินหัวเราะเสียงเย็นอย่างไม่เห็นค่า กล่าวด้วยความเย่อหยิ่ง:"ฆ่าก็ฆ่าไปสิ"

จะได้ไม่ต้องเก็บไว้ให้เสียอารมณ์

เซี่ยจินอานแกล้งยิ้มแล้วกำหมัดขึ้นมาอย่างเหลืออดเหลือทน"ท่านคิดดีๆว่าเขาคือผู้ใด"

เขาเป็นถึงคนในดวงใจของท่าน หนึ่งกระบวนท่านี้ของท่านส่งคนไปยังแดนนิพพานเอาซะจะร้องไห้ก็ไม่มีที่ให้ได้ร้อง!

หากไม่ใช่เพราะกังวลว่าท่านจะเผลอฆ่าคนรักไปโดยไม่ได้ตั้งใจจนสติฟั่นเฟือน นางคงไม่มายุ่งเรื่องนี้หรอก

หยุนฝู้เฉินได้ยินคำนี้ ดวงตาของเขาก็เคร่งขรึมขึ้นมา

เว่ยฉางยางไม่ใช่คนธรรมดาจริงๆ เขาเป็นถึงองค์ชายเจ็ดแห่งแคว้นตงเฉิน ฐานะพิเศษ แม้ว่าจะมีร่างกายอ่อนแอแต่เขาก็เป็นที่ชื่นชมและเป็นที่รักของจักรพรรดิแห่งแคว้นตงเฉิน

หากเขาเกิดตายอย่างกะทันหันในที่แห่งนี้ แคว้นตงเฉินจะต้องไถ่ถามหาความผิดแน่นอน หรืออาจถึงขั้นเป็นการยั่วยุการก่อสงครามระหว่างสองแคว้น

เพลานี้ฉีสุ้นเพิ่งจะสู้รบกับซีจาวและเป่ยตี๋ กองกำลังทางทหารได้รับความเสียหาย หากตงเฉินจู่โจมเข้ามาอย่างกะทันหัน ทางชายแดนคงจะรับไม่ไหว

ยิ่งกว่านั้นซีจาวและเป่ยตี๋อาจจะใช้โอกาสนี้โต้กลับ พอถึงเวลานั้นทั้งสามแคว้นร่วมมือกัน ฉีสุ้นจะสามารถดำรงอยู่ได้อย่างปลอดภัยได้อย่างไร

พอถึงตอนนั้นประชาชนก็จะเดือดร้อนอีก และสงครามก็จะดำเนินต่อไป

นิ้วของหยุนฝู้เฉินบีบถุงเงินที่ดูน่าเกลียดตรงเอวเบาๆ ดวงตาเฉียบแหลมขึ้นมาทันที

แต่ หากเว่ยฉางยางคิดที่จะแตะต้องเซี่ยจินอานแม้แต่นิดเดียว เขาก็ไม่รังเกียจที่จะทำสงครามกับทั้งสามแคว้น!

หยุนฝู้เฉินมองไปยังใบหน้าที่อยู่ใกล้เพียงเอื้อม หัวใจกระตุกเล็กน้อย ยกแขนขึ้นมาอยากจะจับแก้มของนางเบาๆ แต่สุดท้ายก็อดทนรั้งแขนตัวเองไว้แล้วเอามันกลับไป