ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 396

ได้ยินเช่นนั้น ดวงตาสงบนิ่งราวกับบ่อน้ำลึกของหยุนฝู้เฉิน ทันใดนั้นก็มีระลอกคลื่นไหวเป็นชั้นๆ สะท้อนให้เห็นถึงดอกไม้ไฟอันตระการตา และประกายแสงของดวงดาว มุมปากภายใต้หน้ากากยกยิ้มขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

น้ำเสียงเผยให้เห็นถึงความอ่อนโยนและความคิดถึง:"อานอาน นี่เจ้าพูดเองนะ"

เซี่ยจินอานไม่ได้สังเกตเห็นความแตกต่างของหยุนฝู้เฉินเลย แค่รู้สึกว่าชายคนนี้กำลังดีใจเพราะได้กำจัดศัตรูความรักอย่างนางออกไป ดังนั้นจึงตอบรับไปว่า:"อืมๆๆ ข้าพูดเอง"

"ท่านจะจากไปอย่างสบายใจได้หรือยัง?"

การเกลี้ยกล่อมคนขี้หวงนี่มันเป็นเรื่องที่ยุ่งยากจริงๆ!

"อืม ลาก่อน"หยุนฝู้เฉินเหลือบมองเซี่ยจินอานอย่างลึกซึ้ง จากนั้นก็หันตัวจากไป

แค่ชอบแบบเขามันยังไม่พอ จะต้องชอบเขาด้วย

เซี่ยจินอานมองแผ่นหลังของหยุนฝู้เฉินที่จากไป ถอนหายใจออกมาเบาๆ ในที่สุดก็เกลี้ยกล่อมคนให้ไปได้แล้ว

จากนั้นก็หันตัวกลับเข้าโรงหมอ เมื่อเข้าใกล้เวลากลางคืน ซูฉินเข้ามาในห้องโถงด้านหลังแล้วบอกนางว่า ชิวชิวตื่นแล้ว

เซี่ยจินอานจึงรีบส่งคนไข้ในมือของตัวเองให้กับผู้อื่นทันที จากนั้นก็รีบขึ้นไปที่ห้องของชิวชิว เมื่อเข้าไปข้างในก็เห็นว่า หวงอานและชิวชิวกำลังน้ำตาคลอคุยกันอย่างปีติยินดี

ก่อนหน้านี้ชิวชิวถูกทรมานจากอาการป่วย ร่างกายขาดสารอาหาร แม้จะฉีดสารละลายให้นางเป็นเวลาสามวันติดต่อกันก็ไม่เห็นว่าสีหน้าของนางจะดีขึ้นเลย แต่ฟื้นขึ้นมาได้ก็ถือเป็นเรื่องดี

"ขอบคุณคุณหนูเซี่ยที่ช่วยชีวิต"ชิวชิวยังขยับตัวไม่ได้เพราะบนร่างกายของนางยังฉีดของเหลวอยู่ ทำได้เพียงแค่นอนและกล่าวขอบคุณด้วยน้ำเสียงที่จริงใจ

เซี่ยจินอานเดินเข้าไปใกล้ จับชีพจรให้นาง ขณะที่ตรวจร่างกายของนางก็กล่าวไปด้วยว่า:"ถือว่าเจ้ามาหาหมอได้ทันเวลา หากช้าไปอีกสองวันเทวดาที่ไหนก็ช่วยเจ้าไม่ได้"

ดังนั้น หากมีอาการป่วยก็ไปหาหมอ อย่ารอช้าเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นอาการป่วยเล็กน้อยก็กลายเป็นโรคร้ายแรงได้