ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 41

"เจ้าว่ามาสิ ข้าจะลองฟัง" หมอจวนบอก

"ข้ามิได้จะให้หมอเซวียออกจากจวนอ๋อง และมิให้หมอเซวียโดนท่านอ๋องตัดสองมือ ยังไงซะหมอเซวียก็อายุมากแล้ว หากมิให้ท่านรักษาคน ก็ต้องเปลี่ยนอาชีพ หากอายุท่านปูนนี้แล้วคงมิสมควรเท่าใด"

"ดังนั้นข้าเลยคิดง่ายๆ หากข้าสามารถรักษาเชื้อราที่เล็บของซูหยาวได้ในเจ็ดวัน หมอเซวียต้องวิ่งรอบจวนอ๋องหนึ่งวัน และตะโกนไปด้วยว่า ‘วิชาการแพทย์ของเซวียฉางกุ้ยสู้เซี่ยจินอานไม่ได้’"

"เป็นอย่างไร? บทลงโทษนี้มิเกินไปกระมัง"

หมอจวนพอได้ยินอย่างนั้นสีหน้าโกรธจนแดงก่ำ! วิชาการแพทย์เขาจะสู้เซี่ยจินอานไม่ได้เยี่ยงไรกัน!

"ได้!" เขากัดฟันตอบ

เซี่ยจินอานเห็นว่าบรรลุเป้าหมายตนแล้ว ดังนั้นเลยหันไปมองหยุนฝู้เฉินพลางว่า "ขอท่านอ๋องเป็นพยานด้วย!"

"อืม" ตอบสั้นๆหนึ่งคำด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม ดูเย้ายวนสุดๆ

หลังจากแก้ปัญหาเรียบร้อย คนในห้องโถงข้างๆก็เริ่มกระจายแยกย้ายกัน

เซี่ยจินอานมองดูหยุนฝู้เฉินที่นั่งตำแหน่งประธาน สีหน้าดูสับสน

ผู้ชายคนนี้มองดูเรื่องนี้อย่างมุมมองของคนดู ไม่สนใจเลยสักนิดว่าผลมันจะเป็นยังไง

"อีกห้าวัน ข้าจะฝังเข็มให้ท่านอ๋องอีก"

พูดจบหมุนตัวจากไป ลืมเทียนเฟิงที่นอนอยู่ที่พื้นไปเสียสนิท

ตี้เฟิงบ่นพึมพำ "วันนี้นี่ละครฉากใหญ่จริงๆ แต่ข้าค่อนข้างใจจดใจจ่อกับละครอีกเจ็ดวันให้หลังมากกว่า"

หยุนฝู้เฉินลุกขึ้น ดึงเข็มเงินที่ตัวเทียนเฟิงออก และเดินจากไป

เทียนเฟิงค่อยๆฟื้นขึ้นมาในขณะที่นอนอยู่บนพื้น แวบแรกที่เขาเห็นเมื่อลืมตาตื่นขึ้นคือใบหน้ายิ้มทะเล้นของตี้เฟิง

"เจ้าสู้สตรีอ่อนแอไร้เรี่ยวแรงผู้หนึ่งไม่ได้"

แววดูถูกในน้ำเสียงเด่นชัดอย่างปิดมิมิด

เทียนเฟิงโกรธจนปวดหัว

พอคิดถึงตอนประมือกับเซี่ยจินอานเมื่อครู่ สตรีนางนั้นช่างแปลกยิ่งนัก