ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 42

"ชิวชิว" เขาพึมพำเสียงเบา สุดท้ายเป็นลมสลบไป

เซี่ยจินอานเห็นอย่างนั้นทรุดตัวลงไปฝังเข็มให้เขาหนึ่งเข็ม

ได้ผลทันตา เขาค่อยๆฟื้นขึ้นมา

และมองชัดถึงหน้าตาคนที่มา ไหนเลยจะเป็นชิวชิวที่เขาคิดถึงสุดหัวใจ กลับเป็นเซี่ยจินอาน

สีหน้าหวงอานสงบนิ่ง แทบจะเรียกได้ว่าไม่หวาดหวั่นต่อความตาย

"ไม่ว่าเจ้าจะสอบสวนข้าเยี่ยงไร ข้ายังคงพูดคำเดิม เรื่องวางยาพิษเป็นความคิดของข้าคนเดียว ไม่เกี่ยวกับผู้ใดเลย"

เซี่ยจินอานลุกขึ้นพูด "เจ้าไม่ต้องช่วยเขาปิดบังแล้ว ข้ารู้แล้วว่าตัวการเบื้องหลังคือใคร"

สีหน้าหวงอานตกตะลึงเล็กน้อย พูดต่อว่า "เจ้าไม่จำเป็นต้องล่อหลอกข้า ไม่มีตัวการเบื้องหลัง"

เซี่ยจินอานถอนหายใจแผ่วเบา คนคนนี้ดื้อรั้นจริง ปากแข็งจัง

ถ้าไม่ใช่เพราะนางไม่ชอบใช้ยาพิษมาทรมาน เขาคงโดนทรมานตายไปนานแล้ว

"หมอจวนเซวียฉางกุ้ยกระมัง เขาริษยาข้า ดังนั้นเลยให้เจ้ามาวางยาพิษข้า" เซี่ยจินอานบอก

ดวงตานางจับจ้องมองสีหน้าหวงอานเขม็ง ไม่คิดจะพลาดทุกอารมณ์บนใบหน้าเขาไป

แต่กลับพบว่าเขาอึ้งไปชั่วครู่ จากนั้นกลับสู่สีหน้าสงบนิ่งพลางว่า "ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังพูดอะไร"

เซี่ยจินอานเห็นสีหน้าเขาแล้วอดสงสัยไม่ได้

ทำไมเขาถึงอึ้ง?

อึ้งว่านางเดาว่าเป็นหมอจวนได้ยังไง?

หรืออึ้งว่าทำไมนางถึงเดาว่าเป็นหมอจวน?

ไม่เข้าใจจริงๆ

เซี่ยจินอานเดินออกจากห้องจากไป ยืนอยู่ในเรือนครู่หนึ่ง เห็นซูหลานเดินตาแดงกลับมาจากข้างนอก

พอเห็นเซี่ยจินอาน นางถลึงตามองนางอย่างโกรธขึ้ง ไม่พูดอะไรและหมุนตัวเดินจากไป

ไม่นาน ซูหยาวนำยากลับมา เซี่ยจินอานให้คนนำเข้ามาในห้อง