ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 49

"อย่าจับซี้ซั้ว!"

หยุนฝู้เฉินหรี่ตามอง มีประกายอันตรายแวววับในสายตานั้น!

"ขอโทษ ข้าอดไม่อยู่" เซี่ยจินอานหัวเราะอย่างเก้อเขิน อยากดึงข้อมือตัวเองออก

แต่ใครจะรู้ว่าอีกฝ่ายกลับแข็งเกร็งมือตนไม่ยอมปล่อยนาง

"เดิมพันเจ็ดวันยังไม่ถึง แต่ข้าไม่ถือสาจะตัดมือเจ้าข้างหนึ่งก่อน"

สายตาของหยุนฝู้เฉินที่มองเซี่ยจินอาน พูดอย่างเคร่งขรึม จากนั้นปล่อยมือนางออก

เซี่ยจินอานที่ดึงมือกลับ ขยับข้อมือสักหน่อย พูดอย่างไม่พอใจว่า "ท่านนี่งกจริง แค่ลูบกล้ามนิดหน่อยเอง? คนที่ข้าเคยลูบน่ะไม่มีเป็นพันก็มีแปดร้อยแล้ว เพิ่มท่านมาคนเดียวมิเป็นไรหรอก!"

ถึงปากจะพูดอย่างนั้น แต่สายตายังมองไปทางกล้ามท้องอย่างอดไม่อยู่

กล้ามท้องในจำนวนหนึ่งพันหรือแปดร้อยนั่นไม่น่าดูขนาดนี้ และไม่เพอร์เฟคส์ขนาดนี้

นางก้มหน้าฝังเข็มบนร่างเขา มีกลิ่นหอมลอยมาจากผม เหมือนกลิ่นมะลิ หอมสดชื่น

มีเส้นผมบางส่วนขี้เล่นแปะอยู่บนหน้าอกเขา ปัดไปปัดมา

สัมผัสคันมือนี่ ค่อยๆคืบคลานความคันจากผิวมาที่หัวใจ

หรุบตาลงต่ำเห็นขนตายาวงอนของนาง รู้สึกประหนึ่งมีผีเสื้อกระพือปีกขึ้นลง

ภายใต้ขนตาซ่อนดวงตาคู่หนึ่งซึ่งเป็นประกายระยิบระยับดุจดาว ทำคนลุ่มหลง

ไม่นานความโกรธในใจหยุนฝู้เฉินค่อยๆก่อเกิดความอึดอัดขึ้น เบนหัวไปอีกด้านทันที

น้ำเสียงมีกระแสรำคาญเพิ่มมาหน่อย "เจ้าลูบเรือนร่างชายบ่อยๆ?"

เซี่ยจินอานไม่ได้เงยหน้า พูดออกมาตรงๆว่า "ใช่สิ ตอนอยู่ด่านหน้าที่สนามรบ แทบจะลูบทุกวันเลย!"

ตอนนั้นที่ด้านหน้าสนามรบ รบราไม่หยุด ทุกวันต้องมีคนบาดเจ็บ ทุกวันต้องคอยช่วยเพื่อนร่วมรบท่ามกลางสงคราม

ก็ต้องลูบทุกวันไหม

"ทำตัวมิงาม!" น้ำเสียงนี้คล้ายกับพ่อบ้านนัก เพียงแต่เพิ่มความโกรธที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนมาด้วย

เซี่ยจินอานไม่พอใจคำวิจารณ์นี้ ของนางเขาเรียกช่วยชีวิต จะเรียกทำตัวมิงามได้ยังไง!