ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 50

น้ำเสียงนี้ทั้งอ่อนทั้งอ้อน ทำหยุนฝู้เฉินขนลุกขนพอง

เซี่ยจินอานเก้อเขินไม่แพ้กัน นั่นไงเวลายืมเงินต้องหงอเข้าไว้!

"ไม่ได้!" หยุนฝู้เฉินปฏิเสธอย่างหนักแน่นเย็นชา

"ท่านไม่ถามสักคำว่าข้ายืมเงินไปทำอะไรก็ปฏิเสธแล้ว ใจร้ายไปหน่อยกระมัง! ยังไงซะตอนนี้ข้าก็เป็นหมอรักษาท่านนะ!"

"เกี่ยวข้องกับข้าด้วยรึ?" หยุนฝู้เฉินย้อนถาม

ก็ไม่เกี่ยวจริงๆ...

"ข้าคืนท่านสองเท่าเป็นไร?" เซี่ยจินอานพูดขึ้นอีก

ได้ยินว่าตอนนี้เดิมพันพุ่งสูงถึงหนึ่งต่อยี่สิบแล้ว นางลงพนันไปหนึ่งพัน ถึงเวลานั้นจะได้เงินสองหมื่น

ต่อให้ต้องคืนหยุนฝู้เฉินสองเท่า นางยังเหลืออีกหมื่นแปด

หมื่นแปดนี้ทำให้นางซื้อเมล็ดพันธุ์ยาและตัวยาได้มากมายนัก

ถึงเวลานั้นก็จะทำสวนยาเล็กๆสักผืนในเรือน ทุกวันดูแลจัดการตัวยาต่างๆก็ไม่เลวนะ

ไม่สิ...นางจะอยู่ที่นี่หนึ่งเดือน ทำไมต้องปลูกยาด้วย!

ถึงเวลานั้นนางควรจะมีภูเขายาสักลูก! ตัวยาเต็มภูเขา เป็นวิวทิวทัศน์ที่ไม่เลวเลยจริงๆ!

"ไม่เป็นยังไง"

น้ำเสียงเย็นชาทำลายความคิดบรรเจิดของนาง!

"ทำไมท่านจึงเย็นชาเยี่ยงนี้นะ! สมน้ำหน้าหาเมียไม่ได้!" เซี่ยจินอานพูดอย่างโกรธจัด และไม่รู้ว่าคำไหนจี้จุดหยุนฝู้เฉิน ประกายแวววับอันตรายที่สาดส่องออกมาจากในสายตา พลางตะคอกว่า "ไสหัวออกไปซะ!"

เซี่ยจินอานโกรธจัดแทบอยากออกไป แต่ถ้าออกไป สวนยาและภูเขาของนางก็หายวับไปแล้ว! ดังนั้นนางเลยสูดลมหายใจเข้าปอด ยิ้มสมบูรณ์แบบออกมา มือหนึ่งรั้งแขนเสื้อเขามากระเง้ากระงอดว่า

"ท่านพี่อ๋องท่านให้ข้ายืมเงินเถอะนะ!"

ขนพอง เซี่ยจินอานรู้สึกขนลุกขนพองสุดๆ แต่พวกคนแก่ชอบบอกว่าผู้หญิงที่ออดอ้อนน่ะชีวิตดีจะตาย!

อันที่จริงแล้วไม่แค่นางที่ขนพอง คนรับใช้ชายที่เข้านอกออกในเพื่อเตรียมน้ำอาบให้หยุนฝู้เฉินก็ขนพองสยองเกล้าเหมือนกัน จากนั้นพากันวิ่งออกไป

หยุนฝู้เฉินคนต้นเรื่องถอดเสื้อคลุมออก ซิกแพคที่เผยออกมาก็แดงเรื่อเล็กน้อยอย่างขนลุก

"ท่านพี่หยุนฝู้เฉิน ท่านพี่ฝู้เฉิน พี่เฉิน ให้ข้ายืมเงินหน่อยนะ ไม่มากดอก แค่หนึ่งพันตำลึงก็พอแล้ว"

หยุนฝู้เฉินทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาหิ้วคอเสื้อเซี่ยจินอานโยนออกไปข้างนอก จากนั้นปิดประตูใส่

จากนั้นจึงถอดเสื้อเข้าไปแช่ตัวในถังน้ำ!

เซี่ยจินอานที่ถูกโยนออกไปบนพื้นจนงุนงง