ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 68

ทางด้านห้องลงโทษจะครึกครื้นแค่ไหน เซี่ยจินอานไม่รู้หรอก

นางกลับเข้าไปในลานของตนเองด้วยการก้าวเดินไปอย่างช้าๆและสง่า

ในลานสงบเงียบมาก มีเพียงหวงอานคนเดียวที่เฝ้าอยู่ในลาน

นั่งอยู่บนเก้าอี้หินที่อยู่ในลาน ในมือถือปิ่นปักผมไม้เอาไว้อันหนึ่ง จับจ้องมันด้วยสายตาที่ร้อนแรง

เหมือนกำลังมองคนรักที่ร่วมเป็นร่วมตาย

แบบของปิ่นปักผมไม้เรียบง่าย ไม่ได้หรูหราอะไร ดูแล้วเหมือนสินค้าราคาไม่กี่อีแปะจากร้านแผงลอยริมถนน

ก่อนหน้านั้นเซี่ยจินอานไม่เคยเห็นเขาเอาปิ่นปักผมอันนี้ออกมาดูเลย คิดว่าเพิ่งออกมาจากห้องมืดเล็ก ก็ให้คนส่งมาจากที่พักอาศัยที่เขาอยู่ก่อนหน้านั้น

"เห็นสิ่งของแล้วคิดถึงคนหรือ?" เซี่ยจินอานเดินเข้าใกล้แล้วพูดเสียงเบาๆ

หวงอานตกใจ รีบเก็บปิ่นปักผมเข้าไปในอกโดยสัญชาตญาณทันที มีอาการตื่นตระหนกของคนที่ถูกจับได้: "คุณหนูเซี่ย"

เซี่ยจินอานส่ายหน้าเบาๆ กล่าวว่า: "เป็นเพราะเจ้าของปิ่นปักผมอันนี้ เจ้าถึงไม่ยอมทรยศผู้ที่อยู่เบื้องหลัง?"

"ไม่มีใครอยู่เบื้องหลัง" หวงอานวางมือลงไป กำแน่นอย่างเงียบๆ

"เจ้าไม่อยากพูดข้าก็ไม่บังคับเจ้า แต่ข้าคิดว่าถ้าหากว่าในจวนอ๋องยังมีสายของเขาอยู่ แล้วเห็นว่าเจ้ายังอยู่ดีมีสุข เกรงว่าเขาคงจะนั่งไม่ติดแน่"

เซี่ยจินอานกล่าวด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ

นี่ก็เป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่นางปล่อยตัวหวงอันออกมาจากห้องมืดเล็กนั่น

นางแน่ใจแล้วว่าคนที่อยู่เบื้องหลังของหวงอันไม่ใช่หมอจวน นางมีลางสังหรณ์บางอย่าง คนที่อยู่เบื้องหลังคนนี้คือคนนอกจวน

ไม่รู้ว่ามีความเกี่ยวข้องกับผู้หญิงที่เจอตอนที่นางเพิ่งจะข้ามเวลามาไหม

เซี่ยจินอานเหล่ตามองปิ่นปักผมที่อยู่ในมือของเขาอีกครั้ง กล่าวเตือนสติว่า: "หากยังอยากมีชีวิตยืนยาว ออกจากลานนี้ให้น้อยที่สุด"

หวงอานตื่นตกใจ ก้มหน้ารับคำหนึ่ง "ขอรับ"

เซี่ยจินอานไม่ได้พูดอะไรมากอีก กลับไปที่ห้องโถงด้านหน้าโดยตรง เพิ่งเดินเข้าประตูก็ได้ยินสาวใช้สองคนกำลังหัวเราะต่อกระซิกกันอยู่