ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 72

คนรับใช้ชายเห็นพ่อบ้านตื่นขึ้นมา ใบหน้าเต็มไปด้วยตื่นเต้น "พ่อบ้าน ท่านตื่นแล้ว!"

หลังจากที่พ่อบ้านตื่นขึ้นมาแล้ว ก็ค่อยๆลุกขึ้นมานั่ง และเห็นผ้าขาวที่พันรอบขาของตนเอง

อีกทั้งเขายังพบว่าอาการปวดที่ขาของตนเองลดลงไปอย่างมาก

ก่อนที่จะหมดสติไป เขาได้ยินที่คนรับใช้ชายพูดรางๆว่าจะไปเรียกหมอจวน นี่การรักษาที่หมอจวนทำให้เขาหรือ?

"ขาของข้าหมอจวนเป็นคนรักษาหรือ? ก่อนหน้านั้นเขาบอกว่าไม่มีทางรักษาแล้วไม่ใช่หรือ?" พ่อบ้านกล่าวด้วยความสงสัย

"ไม่ใช่ขอรับ นี่คือการรักษาที่คุณหนูเซี่ยมาทำให้ท่านเมื่อวานนี้" คนรับใช้ชายกล่าว

เซี่ยจินอาน?

"เมื่อวานเจ้าไปเรียกนาง?" พ่อบ้านถาม

"เปล่าขอรับ คุณหนูเซี่ยมาด้วยตัวเอง เสื้อผ้าก็เปียกไปหมด ดูเหมือนว่าจะตากฝนมา"

เมื่อวานความสนใจของคนรับใช้ชายจดจ่ออยู่แต่กับพ่อบ้าน ก็ต้องไม่เห็นร่มกระดาษน้ำมันที่วางอยู่ตรงมุมหน้าประตูคันนั้นอยู่แล้ว

เห็นว่าเสื้อผ้าของเซี่ยจินอานเปียกไปหมดทั้งตัว เลยคิดว่านางตากฝนมา

สีหน้าพ่อบ้านซับซ้อนเล็กน้อย เมื่อวานฝนตกหนักขนาดนั้น แล้วนางก็วิ่งมาแบบนั้น? หรือจะเป็นเพราะห่วงเขา?

ในขณะที่เขากำลังครุ่นคิดอยู่ ก็ได้ยินเสียงจามดังขึ้นมา!

พ่อบ้านมองไปทางหน้าประตู เซี่ยจินอานนี่เอง

เดินไปอีกสองก้าวนางก็จามขึ้นมาอีก แล้วก็เดินเข้ามาอย่างเฉื่อยชา

"ตาแก่ ท่านตื่นแล้ว" เซี่ยจินอานเดินตรงเข้ามา เสียงแหบแห้ง ฟังดูก็รู้แล้วว่าเป็นหวัด

"เจ้ามาทำไมตั้งแต่เช้า!" พ่อบ้านกล่าวพร้อมขมวดคิ้ว

เป็นหวัดแล้วยังไม่พักผ่อนให้ดี ทรมานตัวเองดีจริงๆ!

"ก็มาฝังเข็มให้ท่านอยู่นี่ไง?" เซี่ยจินอานกล่าวด้วยรอยยิ้ม

จากนั้นก็ไปนั่งอยู่ข้างเตียงพ่อบ้าน ยื่นมือไปแกะยาที่ขาของเขา แต่ว่าพ่อบ้านกลับหลบออกไป