ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 73

พ่อบ้านสีหน้าตื่นเต้น

ถูกโรคไขข้อทรมานมานานหลายปี ได้ยินว่าสามารถรักษาให้หายได้ ความรู้สึกนี้มันตื่นเต้นยิ่งกว่าที่จู่ๆเขาก็มีลูกชายเพิ่มขึ้นคนหนึ่งด้วยซ้ำ!

"สามารถรักษาให้หายได้จริงๆหรือ?" พ่อบ้านกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเทา

เซี่ยจินอานพยักหน้าด้วยความมั่นใจอย่างมาก "ได้"

ริมฝีปากที่ตื่นเต้นของพ่อบ้านก็ยังสั่นสะท้านขึ้นมา แต่ว่าสีหน้ากลับค่อยๆกลับคืนสู่ความสงบ

สติสัมปชัญญะระงับความหุนหันพลันแล่นเอาไว้ หลายปีมานี้ยังรักษาไม่หาย ตอนนี้มีคนบอกเจ้าว่าสามวันก็สามารถรักษาให้หายได้

สำหรับเขาแล้วมันเหลือเชื่อมาก

เขาไม่อาจคาดหวังมากเกินไป

เพราะยิ่งหวังมากเท่าไหร่ สุดท้ายจะยิ่งผิดหวังมากขึ้นเท่านั้น

เขาทำได้แค่ไปรอผลลัพธ์นี้ด้วยจิตใจที่ธรรมดาที่สุด

"ใช่แล้ว จะให้ยาขาดไม่ได้เลยนะ! ใช้ยาตรงเวลา หากยาขาดไปอาการของโรคจะดีดตัวกลับได้" เซี่ยจินอานกล่าวกำชับก่อนออกไป

"รู้แล้ว"

หลังจากที่เซี่ยจินอานจากไปก็ออกจากจวนไปทันที หาร้านขายยาร้านหนึ่ง

ซื้อยาจำพวกที่ใช้สำหรับรักษาอาการหวัด หลังจากคิดดูแล้วก็ซื้อยาสมุนไพรจำพวกที่ช่วยให้จิตใจสงบอีกเล็กน้อย หลังจากซื้อเสร็จก็ออกจากร้านขายยา

อาจเป็นเพราะตอนออกมาลืมดูวันมงคลของปีนักษัตร อยู่ในสภาวะโชคไม่ดีมาเป็นเวลานาน

เพิ่งออกมาจากร้านก็เจอกับเซี่ยยิวหรานเข้า ถึงอย่างไรก็มียศเป็นถึงเส้าเว่ยระดับห้าชั้นเอก เพื่อให้สมกับฐานะขุนศึกของนาง ในมือยังพกกระบี่เอาไว้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความหยิ่งผยอง

ด้านหลังยังมีสาวใช้ตามอยู่สองสามคน ชาวบ้านบริเวณโดยรอบที่มองดูนางก็เต็มไปด้วยความชื่นชม

"บุตรีภรรยาหลวงของตระกูลแม่ทัพเซี่ย ขุนนางใหญ่ของราชวงศ์ฉีสุ้นเรา!"

"ใช่ โชคดีที่ตอนนั้นนางจับคนทรยศเซี่ยจินอานเอาไว้ได้!"

"น่าเสียดาย คนทรยศคนนั้นไม่ได้รับโทษตามกฎหมาย"

เซี่ยจินอานเบะปากอย่างหมดคำพูด นี่ยังสามารถวิพากษ์วิจารณ์มาถึงตัวนางได้ แม้ว่านางจะจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนที่นางจะข้ามเวลามา แต่นางจำได้อย่างชัดเจน คำพูดที่เซี่ยยิวหรานกระซิบที่ข้างหูนางตอนที่นางข้ามเวลามา----