ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 81

ภายในใจของเซี่ยจินอานอยากจะกดปุ่มหยุดชั่วคราวสักปุ่มหนึ่ง

นางบอกว่าตัวเองอยากจะเรียนเย็บปักถักร้อยตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

ตั้งแต่เส้นผมจรดปลายเท้าของนางล้วนแต่เต็มไปด้วยการปฏิเสธทั้งสิ้น!

"ไม่ต้อง" เซี่ยจินอานปฏิเสธอย่างแข็งขัน "ให้ตายก็ไม่เรียน!"

แต่สุดท้ายนางก็ทนต่อการดื้อด้วยวิธีที่แข็งกร้าวของสาวใช้ทั้งสองคนไม่ไหวแล้ว นางจึงหยิบเข็มเย็บปักขึ้นมา

บางทีการตบหน้าตัวเองอาจจะมาช้า แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มาเสมอไป

นอกหน้าต่างมีฝนตกปรอยๆลงมาแล้ว อากาศก็ชื้นและเย็น ทำให้เซี่ยจินอานต้องหดตัวลงเล็กน้อย

ซูหลานเห็นดังนั้น จึงหยิบเสื้อคลุมฤดูใบไม้ร่วงออกมาจากในตู้ แล้วพาดเอาไว้บนไหล่ของเซี่ยจินอาน

เซี่ยจินอานมองดูสายฝนที่โปรยปรายนอกหน้าต่างอยู่ครู่หนึ่ง และกำลังคิดในใจว่าอีกสองวันขาพ่อบ้านก็จะหายเป็นปกติแล้ว

แต่ทว่าความจริงไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย

ตั้งแต่เมื่อคืนนี้ อาการเจ็บขาของพ่อบ้านได้รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ แต่เขาก็ยังสามารถทนผ่านมันไปได้

แต่ในหัวใจยังคงรู้สึกหดหู่ เพราะอาการเจ็บขาของเขายังไม่หายดี

โชคดีที่ในตอนแรกเขาไม่กล้าที่จะกอดความหวังเอาไว้มากเกินไป จนถึงตอนนี้ความรู้สึกผิดหวังนี้ กลับไม่ได้หนักหนาเท่าไหร่นัก

แต่พอฝนตกลงมาในวันนี้ ความรู้สึกเจ็บปวดที่ขาของพ่อบ้านก็ได้ทวีความรุนแรงขึ้นมาอีกครั้ง

แต่ทว่าความรู้สึกเจ็บปวดประเภทนี้แตกต่างจากความรู้สึกเจ็บปวดจากโรคเหน็บชาในวันธรรมดาเล็กน้อย

ซึ่งในวันธรรมดา เมื่อโรคเหน็บชาของเขากำเริบขึ้นมา ความเจ็บปวดที่ออกมาจากกระดูกก็แผ่ซ่านไปทั่วทั้งขา

แต่วันนี้กลับรู้สึกว่าบริเวณที่เขาทายานั้นเจ็บปวดเป็นพิเศษ

สุ้นจื่อที่อยู่ข้างๆจึงรีบหันกลับมา แล้วพูดว่า "เหตุใดอาการป่วยนี้ถึงแย่ลงอย่างกะทันหันได้ล่ะ? ข้าน้อยตั้งใจทายาเป็นอย่างดีทุกครั้งเลยนะขอรับ!"

ในขณะที่พูดคำนี้อยู่นั้น ก็มีความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัวสมองของสุ้นจื่อแต่กลับไม่ได้คว้าเอาไว้

"มันไม่เกี่ยวกับเจ้าหรอก" พ่อบ้านพูด