ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 92

จะว่าไป เมื่อหมอจวนกลับถึงเรือนของตัวเอง เขาได้ทำลายข้าวของหลายอย่างด้วยความโกรธ จนทั่วทั้งบ้านล้วนเต็มไปด้วยขวดและโหลต่างๆที่แตกไปแล้ว!

หมอจวนยืนอยู่ท่ามกลางชิ้นส่วนที่แตกพัง สีหน้าของเขาขี้ริ้วขี้เหร่และดุร้ายเพราะความอิจฉาริษยา

ดวงตาของเขาแดงก่ำและเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอยสีแดงเพราะความโกรธ และเขาก็ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความเกลียดชัง

"เซี่ยจินอาน!"

หมอจวนเดินไปอยู่ข้างๆตู้ยา เปิดลิ้นชักออก แล้วเอาขี้ผึ้งตลับหนึ่งออกมาข้างใน หลังจากที่ยัดมันเข้าไปในหน้าอกแล้วเขาก็เดินไปในเรือนของพ่อบ้านอีกครั้ง

ทันทีที่เขาก้าวเข้าไปในลานบ้าน เขาก็พบเข้ากับสุ้นจื่อแล้ว

"หมอเซวีย ท่านมาแล้วหรือขอรับ" สุ้นจื่อพูด

"อืม แล้วพ่อบ้านล่ะ?" หมอจวนเอามือขัดหลัง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น

และไม่มีท่าทางที่บ้าคลั่งก่อนหน้านี้เลยสักนิด

สุ้นจื่อคิดถึงคำสั่งก่อนหน้านี้ของพ่อบ้านขึ้นมาได้ ดังนั้นเขาจึงตอบไปว่า "พ่อบ้านออกไปแล้ว ตอนนี้เขาไม่อยู่ในเรือนแล้วขอรับ"

หมอจวนมีสีหน้าที่ดีอกดีใจ แต่มันก็หายวับไปกับตาแล้ว

"ข้ามีเรื่องจะหารือกับพ่อบ้าน ข้าจะไปรอเขาในเรือนก่อน"

เรือนของพ่อบ้านไม่ใหญ่ แต่ก็มีห้องนั่งเล่นที่เอาไว้ประชุมหารือโดยเฉพาะห้องหนึ่งด้วย ในอดีต ถ้าคนในจวนมีธุระมาหาเขา พวกเขาก็ต่างก็จะรอเขาอยู่ในห้องนั่งเล่นด้านนั้น

แต่หมอจวนกลับตรงไปที่ห้องนอนของพ่อบ้านด้วยจุดประสงค์ที่เด็ดเดี่ยวมาก

หมอจวนเดินเข้าไปในห้องของพ่อบ้าน มองซ้ายมองขวาอย่างระมัดระวัง หลังจากที่แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ในห้องแล้ว เขาจึงสงบจิตสงบใจลง

ต่อจากนั้นก็สำรวจภายในห้องสักพักหนึ่ง จนในที่สุดเขาก็พบขี้ผึ้งที่ซ่อนอยู่ใต้หมอน

หมอจวนจึงเดินเข้าไป หยิบขี้ผึ้งขึ้นมาดู เมื่อแน่ใจว่าขี้ผึ้งนี้ไม่ใช่ขี้ผึ้งตลับนั้นที่เขาสับเปลี่ยนกันในตอนแรกแล้ว

หมอจวนก็หรี่ตาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ไม่รู้ว่าเซี่ยจินอานกับพ่อบ้านได้ค้นพบเรื่องที่ขี้ผึ้งถูกสับเปลี่ยนหรือไม่

แต่ถ้ามันถูกค้นพบแล้วอย่างไร? คนในจวนแห่งนี้ก็ไม่อาจคาดเดาไปถึงตัวเขาอยู่ดี

แม้ว่าจะเดาออกแล้วเช่นนั้นจะทำอย่างไรได้อีก เขาเป็นคนของหลิวหลีจวิ้นจู่นะ!