ฉันน่ะ...เศรษฐีนีตัวแม่จ้า นิยาย บท 3

สามปีสองเดือน

เวดดิ้ง เอ็กซ์โปในเมืองลี่เฉิง งานนิทรรศการชุดแต่งงานของนักออกแบบชื่อดังระดับนานาชาติมารวมตัวกัน รถคันหรูรวมตัวกัน ผู้มีชื่อเสียงมารวมตัวกัน

ส้นสูงสีเงินเหยียบย่ำบนพรมแดง ชุดราตรีสุดหรูที่สั่งทำกลายเป็นจุดสนใจของผู้ชม

มุมปากผู้หญิงอมยิ้ม ควงแขนผู้ชายอย่างสง่างาม แค่ได้ยินผู้ชายข้างกายถามขึ้นอย่างอ่อนโยน “เตรียมเรียบร้อยแล้วใช่ไหม?”

“แน่นอนค่ะ”

เธอยิ้ม อย่างสบายๆ ผ่อนคลาย

จอสแลน เย่

นักออกแบบผู้มีชื่อเสียง ไม่มีใครรู้ว่าเธอคือใคร

สองปีก่อนเนื่องจากชุดเจ้าสาวที่ชื่อว่า ‘ลิขิตรัก’ ประสบความสำเร็จระดับโลก ต่อมาเพราะ ‘สิ้นรัก’ สั่นสะเทือนไปทั่วทั้งโลก

จอสแลน เย่ชื่อนี้ เรียกเพราะความนิยมที่เพิ่มขึ้นรวดเร็ว

เธอในตำนานจู่ๆ ก็ปรากฏกายขึ้นในวันนี้ สวยจนหายใจไม่ออก

แฟลชกล้องระยิบระยับใส่เธอไม่หยุด รอยยิ้มเธอที่สง่างามมั่นใจถูกถ่ายทอดสดบนจอ led ในช่วงพื้นที่อันหรูหราที่สุดในเมืองลี่เฉิง

“เธอควรขึ้นเวทีแล้ว?” ผู้ชายข้างกายกดเสียงทุ้มเอ่ยเตือน

“รู้แล้ว”

ยิ้มเล็กน้อยอวยพรให้กล้องอย่างสุภาพ

ผู้หญิงปล่อยแขนผู้ชาย เธอย่ำบนเวทีสูงด้วยความมั่นใจเต็มร้อย

นี่เป็นการปรากฏตัวครั้งแรกต่อหน้าสาธารณชนของเธอในรอบสามปี และเป็นการฉีกผ้าคลุมอันลึกลับของเธอด้วย

โครงหน้า คิ้วดกฟันขาว ความสวยวิจิตรของเธอ ใบหน้าขาวผ่อง ดวงตาใสแจ๋ว ทั้งๆ ที่เป็นสาวสวยบริสุทธิ์ แต่มีความสวยหยาดเยิ้มเบาบาง สวยแบบทั้งบริสุทธิ์และยั่วยวน

ชุดกระโปรงยาวสีขาวเปิดไหล่ ผ่าสูงหนึ่งข้าง ขณะที่เดิน ขาสวยเธอข้างหนึ่งโผล่ออกมา ทำให้เธอเหมือนนางฟ้าที่ถูกทิ้งไว้บนโลก

ด้านล่างเวทีเงียบสงบ สายตาทุกคน ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิง จับจ้องไปที่ร่างเธอทั้งหมด

ท่ามกลางผู้คน มีคนจำเธอได้

เกิดเสียงวิพากษ์วิจารณ์เบาๆ กระจัดกระจาย “เธอว่านั่นใช่คุณนายรองตระกูลเผยที่เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์หายสาบสูญเมื่อสามปีก่อนไหม?”

“ดูแล้วเหมือน แต่คงไม่ใช่หรอกมั้ง?”

สามปีก่อน อุบัติเหตุทางรถยนต์ที่ทำให้รถติดตรงสะพานแม่น้ำลี่เป็นเวลาหนึ่งเดือน ผู้คนจำช่วงเวลานั้นได้

ล่ำลือกันว่า คุณนายรองเผยเสียชีวิตในอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่สะพานแม่น้ำลี่เมื่อสามปีก่อน ถึงตอนนี้ก็ยังไม่พบศพ

“ได้ยินว่าตอนนั้นเป็นฤดูฝน กระแสแม่น้ำไหลเชี่ยว เธอตั้งท้องเก้าเดือนด้วย จะรอดชีวิตได้ยังไง!”

แต่ตอนนี้

ประตูใหญ่ชุบทองก็เปิดออก

ผู้ชายสวมสูทดำที่มีออร่ายิ่งยวด ทั้งร่างประเสริฐชั้นสูง ตอนเดินเข้ามา เขามีกลิ่นอายเย็นชาเต็มไปหมด ทำให้รอบๆ ตกอยู่ในความเงียบสงบอีกครั้ง

เขาดูเหมือนไม่สนใจปฏิกิริยาของคนอื่นสักนิด สายตาจ้องไปที่บนเวที

วินาทีต่อมา ร่างเขาก็สั่นสะเทือนทันใด