ฉันน่ะ...เศรษฐีนีตัวแม่จ้า นิยาย บท 2

เย่ชิงหลีเก็บของมีค่าของตัวเองเรียบร้อย ขณะที่เดินไปถึงประตู สุดท้ายก็หันศีรษะกลับมามองห้องที่ตัวเองอยู่มาสองปี

ความอบอุ่น ความสะอาด เต็มไปด้วยของที่เขาให้คนเอามาให้

มันช่างหรูหรา

และช่างน่าเย้ยหยัน

ป้ากุ้ยเห็นเธอร่างกายเทอะทะ หิ้วหีบกระเป๋าลงมาข้างล่างด้วยความลำบาก

ท่าทางล้มแหล่มิล้มแหล่ ทำให้หัวใจตึงเครียด “คุณนายรอง ดึกป่านนี้นี่คุณจะทำอะไรคะ เอามาให้ฉันเร็ว!”

“คุณท้องเก้าเดือนแล้ว ร่างกายทนความเหนื่อยไม่ได้! คุณชายสองให้ความสำคัญกับท้องคุณมากที่สุดเลย!”

เย่ชิงหลีมองชั้นล่างที่วังเวง นัยน์ตาเกิดความเย้ยหยัน

เขาเห็นความสำคัญจนอยากฆ่าลูกของเธอด้วยมือตัวเอง

เธอน้ำตาคลอเบ้าอย่างอดไม่ได้ แต่กลั้นมันลงไป

พูดด้วยเสียงแห้งแหบ “ป้ากุ้ย ช่วยฉันฝากบอกเขา! บอกว่า...”

เย่ชิงหลีหยุดพูด หัวใจรู้สึกชาอย่างรุนแรง “ข้อตกลงการหย่าฉันร่างไว้เรียบร้อยส่งไปที่กล่องจดหมายเขาแล้ว อีกอย่างฉันไม่มีทางผ่าตัดอะไรนั่น”

พูดจบ ไม่สนว่าป้ากุ้ยด้านหลังจะพูดห้ามโน้มน้าวยังไง ขณะที่หิ้วหีบกระเป๋าออกไปจากบ้าน ทุกย่างก้าวหนักอึ้งเหมือนเหยียบย่ำโคลน

อากาศที่ร้อนอบอ้าวในตอนแรก ตอนนี้ฝนเทกระหน่ำลมพัดอย่างบ้าคลั่งแล้ว

เย่ชิงหลียืนตรงประตูคฤหาสน์ ฝนตกลงบนร่างเธอ มันหนาวเข้ากระดูก

มองท้องฟ้า ก่อนเธอจะเดินสู่ม่านฝนโดยไม่หันศีรษะกลับมา

‘เอี๊ยด! ซ~ซ่า...’

เสียงรถเบรกดังขึ้น น้ำในหลุมถูกล้อรถเหยียบจนกระเซ็นโดนเย่ชิงหลี

บนรถมีผู้ชายเดินลงมา เดินมาหาเขาอย่างเคารพ “คุณนายรอง”

คือฉีลั่ว หนึ่งในผู้ช่วยข้างกายผู้ชายคนนั้น

เย่ชิงหลีเหมือนไม่เห็นเขา เดินผ่านฉีลั่วไปอย่างว่างเปล่า

ฉีลั่วห้ามเธอเอาไว้

“คุณผู้ชายให้ผมพาคุณไปโรงพยาบาล”

สิ้นคำพูด

กระเป๋าเดินทางในมือก็ถูกฉีลั่วหิ้วไป เขาเปิดประตูรถให้เธอด้วยความเคารพ

รถไมบัคสีดำที่ไม่โดดเด่น รถของเผยจิ้นโม่เอง เธอรู้ราคา หลายสิบล้าน

ผู้หญิงกี่คนอยากนั่ง แต่ตอนนี้เย่ชิงหลีแค่รู้สึกว่ารถคันนี้มันคือรถที่พาไปยังงานฝังศพ

ถ้าขึ้นไป เธอจะถูกส่งไปยังนรก ไม่มีทางฟื้นคืนตลอดกาล!