ฉันน่ะ...เศรษฐีนีตัวแม่จ้า นิยาย บท 1

เมืองลี่เฉิงในเดือนกรกฎาคม ร้อนอบอ้าวจนน่าหงุดหงิด คลื่นความร้อนเหมือนจะย่างคนให้เกรียม

เย่ชิงหลีที่อยู่หน้าห้องทำงานกลับเหมือนถูกแช่แข็ง ทั่วทั้งร่างเย็นยะเยือก

ฝ่ามือขาวผ่องของเธอกุมท้องน้อยที่นูนป่องขึ้นอย่างสั่นระริก ลมหายใจถี่อย่างควบคุมไม่ได้

บทสนทนาในนั้นยังคงดำเนินต่อไป

“ฉันก็คิดไม่ถึงช่วงเวลาวิกฤตนี้เหมือนกัน อาการป่วยเธอจะแย่ลง!”

ผู้ชายสูบบุหรี่สองครั้งอย่างหนักหน่วง “ต้องเจาะอีกกี่ครั้ง?”

“ประมาณสามครั้ง แต่แค่พึ่งเจาะเลือดเย่ชิงหลีให้เธอก็ไม่มีประโยชน์แล้ว ต้องดำเนินการปลูกถ่ายไขกระดูกโดยเร็วที่สุด!”

ในฐานะหมอ ฉู่หนานก็ใจไม่แข็งเช่นกัน แต่ก็ต้องให้เผยจิ้นโม่ทำการเลือก

“แต่ถ้าผ่าตัด จะปกป้องลูกพวกคุณไว้ไม่ได้”

“ถึงพยายามปกป้องไว้ได้ ก็จะพิการหรือปัญญาอ่อนเพราะยา เย่ชิงหลีก็จะมีอันตรายถึงแก่ชีวิต คุณคิดให้ดี”

บรรยากาศอยู่ในความเงียบ

เย่ชิงหลีมองผู้ชายหน้าตาหล่อเย็นชาผ่านช่องประตูอย่างประหม่า

แค่เห็นผู้ชายคนนั้นกดก้นบุหรี่ในมือลงไปในที่เขี่ยบุหรี่ หน้าตาเย็นชาแบบที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน ลังเลเพียงครู่เดียว “เอาเด็กออก”

ด้วยเส้นเสียงที่เย็นชา เขาพูดขึ้น “เตรียมการผ่าตัดโดยเร็วที่สุด”

ได้ยินดังนั้น...เย่ชิงหลีดวงตาหดเกร็ง ร่างกายสั่นสะท้านอย่างรุนแรงโดยที่ควบคุมไม่ได้

ด้านในนั้นพูดอะไรบางอย่างอีกครั้ง แต่เธอไม่ได้ยินแล้ว

พักหายใจสักพัก เธอหันหลังวิ่งกลับไปที่ห้อง แล้วล็อกประตูดัง “ปัง”

เธอเข้าไปในห้องน้ำ ฉีกชุดนอนบนตัวออก อย่างยากลำบาก มองกระจกฝั่งตรงข้าม

สันหลังที่ควรจะเกลี้ยงเกลาขาวผ่อง มันเต็มไปด้วยรูเข็ม แถมยังมีรอยช้ำอันขัดตาอยู่รอบๆ รูเข็มด้วย นั่นเกิดจากการกดเข็มไม่เข้าตำแหน่ง!

“อึก...”

เธอปิดปากด้วยความหวาดผวา สะอึกสะอื้นอย่างสั่นเทา

ตั้งแต่ท้อง เธอก็ไม่เคยอาบน้ำด้วยตัวเองเลย เขาเป็นคนทำให้หมด เธอก็ไม่เคยคิดจะดูแผ่นหลังของเธอเหมือนกัน!

ความผิดปกติของเขาในช่วงนี้แวบเข้ามาในหัวสมอง น้ำตา...ก็ยิ่งโหมซัดสาด

ที่แท้ความอ่อนโยนเหล่านั้นที่ทำให้เธอประทับใจ มันเป็นของปลอมทั้งนั้น!

มิน่าล่ะช่วงนี้เธอมักจะรู้สึกเหนื่อยล้า ตอนกลางคืนก็มักจะหลับลึกมาก

ที่แท้ทุกคืนหลังจากเธอหลับไป ก็มีคนมาเจาะเลือดเธอ!

ที่เขาแต่งงานกับเธอ ก็ไม่ใช่เพราะความรักเลย!

แต่เพราะต้องการเลือดเธอ และต้องการชีวิตเธอ!

เย่ชิงหลีกุมท้องเก้าเดือนของตัวเองแน่น

เด็กคนนี้จะคลอดแล้ว

เธอไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายลูกของเธอเด็กขาด!

ช่วงพลบค่ำ ที่โต๊ะทานอาหาร

ใบหน้าผู้ชายไม่แยแสเหมือนเคย แต่ไม่มีความเย็นยะเยือกดุดันเหมือนตอนอยู่ในห้องทำงานแล้ว

เขาตักซุปให้เธอหนึ่งชามด้วยตัวเอง

“สุขภาพเธออ่อนแอ ดื่มมันหน่อย”

แต่งงานกับเผยจิ้นโม่มาตั้งนาน เขาปฏิบัติกับเธอเป็นคำสั่งมาตลอด และเธอเหมือนจะชินกับการเชื่อฟังตั้งนานแล้ว

แต่ครั้งนี้ มือเย่ชิงหลีที่จับตะเกียบชะงัก

เธอมองผู้ชายที่แต่งงานมาสองปี สองปีแล้ว...ความอ่อนโยนของเขาในตอนนี้มันเหมือนยาพิษสำหรับเธอ

สิ่งที่เขาอยากทำ ไม่เคยมีใครกล้าห้าม และไม่มีใครห้ามได้

ดวงตาว่างเปล่าของเย่ชิงหลี สบตาที่เย็นยะเยือกโดยฉับพลันของชายคนนั้น น้ำตาไหลเหมือนไข่มุกที่ตะเข็บขาด

หายใจไม่ออก มองเค้าโครงชัดเจนของชายคนนั้น สิ่งที่เห็นมีแต่ความเย็นชา

เธอถูกฝ่ามือเขาจับคอ ทั้งๆ ที่ไม่ขาดออกซิเจน แต่เธอรู้สึกหายใจเจ็บปวดทรมาน

เผยจิ้นโม่เห็นเธอหน้าซีด ก็ขมวดคิ้ว ปล่อยเธอ แล้วพูดอย่างมืดมน “ในเมื่อเธอรู้แล้ว งั้นก็คิดซะว่าอยากได้อะไรชดเชย ฉันจะพยายามทำให้เธอพอใจให้มากที่สุด”

คอเสื้อถูกปล่อยแล้ว เขาผละตัวออกมา ไม่มองเธอที่ค่อยๆ ไถลตัวพิงกำแพงอย่างหมดแรงอีก

ชดเชย?

เย่ชิงหลีหลับตา ปกปิดความเศร้าในนั้น

ตั้งแต่แรกมันคือการใช้ประโยชน์ใช่ไหม?

กลีบปากเธอชาและสั่นระริก “บอกฉันมา เธอคือใคร”

คนที่ทำให้เขาทิ้งภรรยาทิ้งลูก...คือใคร!

ใครกันแน่ ที่สามารถครอบครองตำแหน่งสำคัญในใจเขาแบบนี้ได้!

ชายคนนั้นชะงักฝีเท้า ขมวดคิ้ว เหมือนคิดไม่ถึงว่าเธอแค่ต้องการคำตอบหนึ่ง

แต่เขาไม่ตอบ

“กำหนดการผ่าตัดอีกสามวัน เธอไปคิดให้ดีว่าตัวเองต้องการอะไร”

ทิ้งคำพูดไว้ เผยจิ้นโม่ก็ออกไปโดยไม่หันศีรษะกลับมา

สิ่งที่เขาสามารถให้เธอได้ ก็จะให้ทั้งหมด

สิ่งที่ให้ไม่ได้ เธอไม่ต้องคิดหนัก

ขณะที่ประตูปิดลง เย่ชิงหลีลืมตาว่างเปล่าสองข้าง ความอ่อนแออันน่าสิ้นหวังและเศร้ารันทดอยู่บนพื้นอันเย็นเฉียบ