ฉันน่ะ...เศรษฐีนีตัวแม่จ้า นิยาย บท 30

เย่ชิงหลี หายตัวไปในช่วงสามปีที่ผ่านมา

เขามักจะนึกถึงเธอเดินไปมาช้าๆ ต่อหน้าเขาพร้อมกับท้องโตๆ ปรากฏในความคิด

แล้วก็มักจะนึกภาพออก ว่าเธอเอามือกุมท้องตอนที่เธอตกลงไปในน้ำที่เย็นจัดของแม่น้ำลี่อยู่บ่อยครั้ง

เมื่อเขาฝันย้อนกลับไปตอนเที่ยงคืน ภาพเหล่านั้นกลายเป็นฝันร้ายของเขา หลอกหลอนเขาเป็นเวลาหลายปี

"เผย—! ไอ้สารเลว!"

เย่ชิงหลีไม่สามารถหลุดหนีออกไปได้ ถูกเขาจูบอีกครั้ง เธอโกรธมากจนหัวใจของเธอเต้นแรง กัดลงอย่างแรง

กลิ่นคาวเลือดแรงขึ้นเรื่อยๆ แต่เขาก็ยังไม่ยอมปล่อยเธอไป

"ครืดครืดครืด"

โทรศัพท์สั่นขึ้น เป็นของเผยจิ้นโม่

ในที่สุด ก็คลายพันธนาการออกจากเย่ชิงหลีทีละนิด

เผยจิ้นโม่มองไปที่หน้าจอและขมวดคิ้ว ตู้หยุนหรั่นแม่ของเขาโทรมา

นี่เป็นครั้งแรกที่แม่ของเขาโทรหาเขาตั้งแต่เย่ชิงหลีจากไปเมื่อสามปีที่แล้ว

เขาหยิบมันขึ้นมา "แม่"

"มาโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้ ปู่เข้าโรงพยาบาล!"

ร่างกายของเผยจิ้นโม่สั่นอย่างกะทันหัน สีหน้าของเขาจริงจัง

เสียงโทรศัพท์ไม่ดังเกินไป แต่ในพื้นที่เงียบสงบ เย่ชิงหลีได้ยินอย่างชัดเจนว่าคุณปู่เผยเข้าในโรงพยาบาล!

จากนั้น หัวใจของเธอก็บีบแน่นขึ้นอย่างช่วยไม่ได้

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

เผยจิ้นโม่และเย่ชิงหลีประชิดด้านหน้าของประตูโรงพยาบาล นอกห้องฉุกเฉิน ตู้หยุนหรั่น, เผยเยว่และพ่อบ้านของตระกูลเผยอยู่ที่นี่ทั้งหมด

ตอนนี้พ่อ พี่ชาย และน้องชายของเผยจิ้นโม่อยู่ต่างประเทศกันหมด พวกเขากำลังรีบกลับมาเมื่อได้รับข่าว

เมื่อเผยจิ้นโม่มา เผยเยว่ก็ร้องไห้ออกมาต่อหน้า

"พี่รอง คุณปู่…" เป่ยเยว่ร้องครวญคราง หวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด

เย่ชิงหลี แต่งกายด้วยชุดอยู่บ้าน ตรงเข้ามาโดยไม่มีเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้า เมื่อตู้หยุนหรั่นเห็นเธอ เขายิ่งอารมณ์เสียมากขึ้น

เผยจิ้นโม่กอดเผยเยว่ เพื่อปลอบโยนใจน้องสาว

ตู้หยุนหรั่นหันหน้าไปทางประตูห้องฉุกเฉิน