ฉันน่ะ...เศรษฐีนีตัวแม่จ้า นิยาย บท 30

เย่ชิงหลี หายตัวไปในช่วงสามปีที่ผ่านมา

เขามักจะนึกถึงเธอเดินไปมาช้าๆ ต่อหน้าเขาพร้อมกับท้องโตๆ ปรากฏในความคิด

แล้วก็มักจะนึกภาพออก ว่าเธอเอามือกุมท้องตอนที่เธอตกลงไปในน้ำที่เย็นจัดของแม่น้ำลี่อยู่บ่อยครั้ง

เมื่อเขาฝันย้อนกลับไปตอนเที่ยงคืน ภาพเหล่านั้นกลายเป็นฝันร้ายของเขา หลอกหลอนเขาเป็นเวลาหลายปี

"เผย—! ไอ้สารเลว!"

เย่ชิงหลีไม่สามารถหลุดหนีออกไปได้ ถูกเขาจูบอีกครั้ง เธอโกรธมากจนหัวใจของเธอเต้นแรง กัดลงอย่างแรง

กลิ่นคาวเลือดแรงขึ้นเรื่อยๆ แต่เขาก็ยังไม่ยอมปล่อยเธอไป

"ครืดครืดครืด"

โทรศัพท์สั่นขึ้น เป็นของเผยจิ้นโม่

ในที่สุด ก็คลายพันธนาการออกจากเย่ชิงหลีทีละนิด

เผยจิ้นโม่มองไปที่หน้าจอและขมวดคิ้ว ตู้หยุนหรั่นแม่ของเขาโทรมา

นี่เป็นครั้งแรกที่แม่ของเขาโทรหาเขาตั้งแต่เย่ชิงหลีจากไปเมื่อสามปีที่แล้ว

เขาหยิบมันขึ้นมา "แม่"

"มาโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้ ปู่เข้าโรงพยาบาล!"

ร่างกายของเผยจิ้นโม่สั่นอย่างกะทันหัน สีหน้าของเขาจริงจัง

เสียงโทรศัพท์ไม่ดังเกินไป แต่ในพื้นที่เงียบสงบ เย่ชิงหลีได้ยินอย่างชัดเจนว่าคุณปู่เผยเข้าในโรงพยาบาล!

จากนั้น หัวใจของเธอก็บีบแน่นขึ้นอย่างช่วยไม่ได้

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

เผยจิ้นโม่และเย่ชิงหลีประชิดด้านหน้าของประตูโรงพยาบาล นอกห้องฉุกเฉิน ตู้หยุนหรั่น, เผยเยว่และพ่อบ้านของตระกูลเผยอยู่ที่นี่ทั้งหมด

ตอนนี้พ่อ พี่ชาย และน้องชายของเผยจิ้นโม่อยู่ต่างประเทศกันหมด พวกเขากำลังรีบกลับมาเมื่อได้รับข่าว

เมื่อเผยจิ้นโม่มา เผยเยว่ก็ร้องไห้ออกมาต่อหน้า

"พี่รอง คุณปู่…" เป่ยเยว่ร้องครวญคราง หวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด

เย่ชิงหลี แต่งกายด้วยชุดอยู่บ้าน ตรงเข้ามาโดยไม่มีเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้า เมื่อตู้หยุนหรั่นเห็นเธอ เขายิ่งอารมณ์เสียมากขึ้น

เผยจิ้นโม่กอดเผยเยว่ เพื่อปลอบโยนใจน้องสาว

ตู้หยุนหรั่นหันหน้าไปทางประตูห้องฉุกเฉิน

ยิ่งรู้ดีว่า สิ่งที่ต้องแบกรับหลังจากนั้นคืออะไร

ค่อยๆ เดินไปที่ประตู

เมื่อเดินผ่านเผยจิ้นโม่ ข้อมือของเธอมีแรง แรงของชายคนนั้นเยอะมาก จนกระดูกมือของเธอแทบแตก

เพียงแค่ฟังน้ำเสียงของเขาซึ่งเป็นการเตือนกึ่งขอร้อง "ในเวลานี้ อย่าไปกระตุ้นคุณปู่!"

ความหมายนั้นชัดเจน แต่ทุกคนก็รู้เช่นกัน

ครั้งนี้ที่คุณปู่เผยเข้าโรงพยาบาล ซึ่งอาจเกี่ยวข้องกับรายงานเมื่อเช้า เย่ชิงหลีเองก็รู้

เธอสะบัดมือของเผยจิ้นโม่ออกอย่างรุนแรง ไม่ได้ตอบกลับอะไร!

แน่นอน เธอก็รู้ว่าต้องทำอย่างไร

ทันทีที่เห็นท่านปู่เผย เย่ชิงหลีรู้สึกว่าหายใจลำบาก ตู้หยุนหรั่นก็อยู่ข้างๆ ท่านเผยแล้ว

"ท่านพ่อ พวกเขากำลังเดินทางกลับมา ท่านจะต้องหายดี" น้ำเสียงนั้นอ่อนโยนมาก

เพียงแค่อยู่ต่อหน้าท่านเผย ตู้หยุนหรั่นจึงสามารถเปลี่ยนสีหน้าเย็นชาตามปกติของเขา ให้อ่อนโยนลงได้

ท่านปู่มองไปที่เย่ชิงหลีที่ยืนอยู่ไม่ไกล ยกมือขึ้นด้วยความยากลำบากและโบกมือให้ เย่ชิงหลี "ชิงหลี"