ฉันน่ะ...เศรษฐีนีตัวแม่จ้า นิยาย บท 31

เมื่อเห็นท่าทางที่อ่อนแอและซีดเซียวของชายชรา ดวงตาของเย่ชิงหลีก็อดไม่ได้แดงก่ำอย่างชัดเจน ก้าวไปข้างหน้าและคุกเข่าอยู้ข้างชายชรา และคว้ามือของชายชราไปกุม

"คุณปู่" สองคำนี้ เกือบจะกลั้นไม่ไหว

ขมับของชายชราดูเหมือนจะกลายเป็นสีขาวราวกับหิมะในทันที

เมื่อมองไปที่เย่ชิงหลี ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสารเย่ชิงหลี เขาถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน "เขาปฏิบัติต่อเธอดีไหม?"

"คุณปู่"

เสียงของเย่ชิงหลีเหมือนกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอีกครั้ง

ไม่ถาม ไม่ตำหนิ!

มีแต่...ห่วงหาไม่จบไม่สิ้น! หลังจากได้รับโทรศัพท์จากเจิ้งยู่ในตอนเช้า เย่ชิงหลีก็เห็นข่าว

ปฏิกิริยาแรก คือทุกคนในตระกูลเผยต้องเกลียดจนอยากจะกลืนกินเธอ

แต่เมื่อเผชิญหน้ากับปู่ของเขา เย่ชิงหลีเองก็รู้ ว่าตัวเองกำลังเผชิญหน้ากับอะไรอยู่

เจ็บ เจ็บจนแม่กระทั่งจะหายใจก็ยังเจ็บ

ท่านปู่ถอนหายใจ "เฮ้อ ฉันล้มเหลวในการทำตามคำขอของคุณยายของเธอ"

"คุณปู่ อย่าพูดอย่างนั้นสิ"

"รู้ไหมว่าทำไมคุณยายของเธอถึงตั้งชื่อคุณว่าชิงหลี? เป็นเพราะคุณตาของเธอ ที่เตือนเธอเช่นกันว่าการแต่งงานเพียงร่างเดียวนั้นง่ายที่จะพังทลาย เพื่อจะบอกเธอว่าอย่าปล่อยให้การแต่งงานกลายเป็นทั้งชีวิตของเธอ"

ใช่แล้ว ชื่อ‘ชิงหลี'ชื่อนี้ เป็นชื่อที่ยายของเย่ชิงหลีตั้งให้ นั่นก็คือตอนที่เย่ชิงหลีเกิด

ตากับยายก็หย่ากันแล้ว

เสียงของเย่ชิงหลียิ่งถูกกลืนลงไปอีก!

"ชิงหลีทำได้ดีมาก ปู่รู้ว่าตอนนี้อาชีพการงานของเธอกำลังไปได้ดี มีผู้ชายที่ปฏิบัติต่อหนูเป็นอย่างดี ปู่รู้ดีว่าเด็กคนนั้นดีกว่าจิ้นโม่ และโชคดีมากกว่าเขา!"

"คุณปู่"

"คุณพ่อ！"

นายเผยดูเหมือนจะไม่ได้ยินสิ่งที่ทั้งสองคนพูด

เขาได้ยินเพียงเสียงถอนหายใจ และในที่สุดก็พูดว่า "ในเมื่อจิ้นโม่บุญไม่พอ งั้นเธอสองคนก็ควรหย่ากัน"

เย่ชิงหลี "..."

"ไปเถอะ ทนายหยางอยู่ข้างนอกแล้ว" ชายชราพูด

สุดท้ายแล้ว ตู้หยุนหรั่นและเย่ชิงหลีก็ออกมา!

แน่นอน ตามที่ชายชราพูด ทนายความหยางกำลังรออยู่ข้างนอก เมื่อเห็นพวกเขา ก็พยักหน้าด้วยความเคารพ

จากนั้นก้าวเข้ามา

"คุณแม่ คุณปู่จะไม่เป็นไรใช่ไหม?" เผยเยว่ก้าวไปข้างหน้า ดึงแขนของ ตู้หยุนหรั่นด้วยคงามเศร้าใจ

สายตาของเย่ชิงหลีสอดประสานกับเผยจิ้นโม่

แค่แวบเดียว ก็หลบเลี่ยงโดยไม่รู้ตัว

ทนายความหยางเข้าไปข้างในและออกมาอีกครั้งภายในไม่กี่นาที หมอก็ออกมา "ขออภัย นายท่านเสียแล้ว หมอเสียใจด้วย!"

"แม่" เผยเยว่น้ำตาไหลทันทีพร้อมกับร้องโฮออกมา

ทางเดินในโรงพยาบาลตอนนี้ เย็นมาก

เย่ชิงหลีรู้สึกเพียงว่าการหายใจของตัวเองดูเหมือนจะยากขึ้นมาก