ฉันน่ะ...เศรษฐีนีตัวแม่จ้า นิยาย บท 31

เมื่อเห็นท่าทางที่อ่อนแอและซีดเซียวของชายชรา ดวงตาของเย่ชิงหลีก็อดไม่ได้แดงก่ำอย่างชัดเจน ก้าวไปข้างหน้าและคุกเข่าอยู้ข้างชายชรา และคว้ามือของชายชราไปกุม

"คุณปู่" สองคำนี้ เกือบจะกลั้นไม่ไหว

ขมับของชายชราดูเหมือนจะกลายเป็นสีขาวราวกับหิมะในทันที

เมื่อมองไปที่เย่ชิงหลี ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสารเย่ชิงหลี เขาถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน "เขาปฏิบัติต่อเธอดีไหม?"

"คุณปู่"

เสียงของเย่ชิงหลีเหมือนกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอีกครั้ง

ไม่ถาม ไม่ตำหนิ!

มีแต่...ห่วงหาไม่จบไม่สิ้น! หลังจากได้รับโทรศัพท์จากเจิ้งยู่ในตอนเช้า เย่ชิงหลีก็เห็นข่าว

ปฏิกิริยาแรก คือทุกคนในตระกูลเผยต้องเกลียดจนอยากจะกลืนกินเธอ

แต่เมื่อเผชิญหน้ากับปู่ของเขา เย่ชิงหลีเองก็รู้ ว่าตัวเองกำลังเผชิญหน้ากับอะไรอยู่

เจ็บ เจ็บจนแม่กระทั่งจะหายใจก็ยังเจ็บ

ท่านปู่ถอนหายใจ "เฮ้อ ฉันล้มเหลวในการทำตามคำขอของคุณยายของเธอ"

"คุณปู่ อย่าพูดอย่างนั้นสิ"

"รู้ไหมว่าทำไมคุณยายของเธอถึงตั้งชื่อคุณว่าชิงหลี? เป็นเพราะคุณตาของเธอ ที่เตือนเธอเช่นกันว่าการแต่งงานเพียงร่างเดียวนั้นง่ายที่จะพังทลาย เพื่อจะบอกเธอว่าอย่าปล่อยให้การแต่งงานกลายเป็นทั้งชีวิตของเธอ"

ใช่แล้ว ชื่อ‘ชิงหลี'ชื่อนี้ เป็นชื่อที่ยายของเย่ชิงหลีตั้งให้ นั่นก็คือตอนที่เย่ชิงหลีเกิด

ตากับยายก็หย่ากันแล้ว

เสียงของเย่ชิงหลียิ่งถูกกลืนลงไปอีก!

"ชิงหลีทำได้ดีมาก ปู่รู้ว่าตอนนี้อาชีพการงานของเธอกำลังไปได้ดี มีผู้ชายที่ปฏิบัติต่อหนูเป็นอย่างดี ปู่รู้ดีว่าเด็กคนนั้นดีกว่าจิ้นโม่ และโชคดีมากกว่าเขา!"

"คุณปู่"

"คุณพ่อ！"

นายเผยดูเหมือนจะไม่ได้ยินสิ่งที่ทั้งสองคนพูด

เขาได้ยินเพียงเสียงถอนหายใจ และในที่สุดก็พูดว่า "ในเมื่อจิ้นโม่บุญไม่พอ งั้นเธอสองคนก็ควรหย่ากัน"

เย่ชิงหลี "..."