ฉันน่ะ...เศรษฐีนีตัวแม่จ้า นิยาย บท 6
ลี่เลี่ยพาเย่ชิงหลีไปส่งที่คฤหาสน์เฟิ่งซีเสร็จก็กลับไป ในคฤหาสน์ใหญ่โต มีแค่เธอคนเดียว
คืนนี้ เย่ชิงหลีนอนไม่หลับทั้งคืน
ตอนเช้าตื่นขึ้นมา จิตใจไม่ค่อยกระปรี้กระเปร่า ทำอาหารเช้าให้ตัวเองง่ายๆ กินเสร็จก็ออกไปข้างนอก!
รถ อยู่ท่ามกลางม่านฝน
“ครืดๆๆ ——” โทรศัพท์สั่น เห็นว่าเป็นเบอร์ลี่เลี่ย เธอรับสาย “ฮัลโหล”
“เธอเห็นข่าวหรือยัง?”
“ยัง เกิดอะไรขึ้น?”
“เธอรีบ...”
‘เอี๊ยด ซ่า~~!’ ทางนั้นยังพูดไม่จบ ก็เกิดเสียงเบรกรถกะทันหันทำลายม่านฝน จากนั้นเย่ชิงหลีแค่ได้ยินเสียง ‘ปัง!’ หัวรถกระแทกภาพเลือนรางที่ขวางหน้ารถตัวเองโดยทันที
เข็มขัดนิรภัยทำให้เธอกระเด้งกลับสู่ที่นั่ง ยังดีที่เธอขับช้า เลยไม่ได้รับบาดเจ็บ
แต่โทรศัพท์ถูกสะเทือนจนตกลงไปบนเกียร์
ลี่เลี่ยที่ปลายสายได้ยินเสียงดัง จึงร้อนใจขึ้นมาทันที! “เย่ชิงหลี เย่ชิงหลี!”
เย่ชิงหลีได้สติกลับมาจากความตื่นตระหนก ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธ รถคันหน้ามันขับยังไง!
ขณะที่เงยหน้าขึ้น ก็เห็นจี๋ลู่ลงมาจากรถ แถมยังแสดงความเคารพเธออีกด้วย
เย่ชิงหลี “...”
หัวสมองค่อนข้างติดขัด
ไม่รอให้เธอตอบสนอง ประตูรถเธอถูกเปิดโดยชายคนนั้น เสียงอ่อนโยนและให้ความเคารพ “คุณนายรอง คุณผู้ชายมีเรื่องอยากคุยกับคุณครับ”
เย่ชิงหลีได้ยินดังนั้น ก็ขมวดคิ้ว
ผ่านกระจกรถที่เปิดออกครึ่งเดียว ถึงจะห่างกันระยะหนึ่ง แต่รู้สึกได้ถึงกลิ่นอายหนาวสะท้านที่แผ่ซ่านออกมาจากผู้ชายบนรถ
เธอแค่นหัวเราะ “ผู้ช่วยจี๋ คุณความทรงจำแย่เหรอ?”
“ฉันกับเผยจิ้นโม่จบกันเมื่อสามปีก่อน เรียก ‘คุณนายรอง’ มันไม่เหมาะสมเลย”
สำหรับการเรียก ‘คุณนายรอง’ ของจี๋ลู่ เธอไม่พอใจอย่างมาก
จี๋ลู่สีหน้าแข็งทื่อ
ไม่ได้ตอบเย่ชิงหลี กล่าวขึ้นด้วยความเคารพ “เชิญครับ!”
เย่ชิงหลี “...”
จะใช้กำลังเหรอ?
เป็นสไตล์ของเผยจิ้นโม่จริงๆ เป็นคนมีความรู้ทรงภูมิแต่กลับคดโกง เป็นสัตว์เดรัจฉานที่สวมหมวกใส่เสื้อผ้า โจรผู้ร้ายที่ภายนอกดูสง่างาม
“ถ้าฉันไม่ไปล่ะ?”
สิ้นคำพูด แท็บเล็ตก็ยื่นมาตรงหน้าเย่ชิงหลี “คุณนายรองเชิญดู”
ดูอะไร?
สายตาเธอเหลือบดูบนแท็บเล็ต แค่แวบเดียว สีหน้าก็พลันเปลี่ยนไป
เผยจิ้นโม่นี่...!
“คุณนายรอง ไปไหม?”
“ไป!” คำเดียว พูดแบบกัดฟันกรอด
เปิดประตูรถลงจากรถ
จ้องจี๋ลู่เขม็ง จี๋ลู่เหมือนไม่รู้สึกถึงสายตาเธอ เปิดประตูเบาะหลังให้เธออย่างเคารพ
เห็นผู้ชายในรถ เย่ชิงหลีก็โกรธจนปวดสมอง สุดท้ายก็ขึ้นรถ
รถสตาร์ท!
ที่เดิมเหลือเพียงรถ Passat ของเธอที่หัวรถเปลี่ยนรูปทรง และเสียงร้อนใจของลี่เลี่ยที่อยู่ในโทรศัพท์ภายในรถ
ในพื้นที่อันคับแคบ
บรรยากาศค่อนข้างแน่นหนา ร่างกายเบาหวิว ไม่รอให้เย่ชิงหลีตอบสนอง ก็นั่งอยู่บนตักผู้ชาย เย่ชิงหลีโกรธกระฟัดกระเฟียด “นายทำอะไร?”
สิ้นคำพูด
บนคางก็เกิดแรงอันหนักหน่วง
เย่ชิงหลีขยับดิ้นรน ทว่าแรงของผู้ชายรัดแน่นกว่าเดิม เจ็บจนเธอรู้สึกกรามจะหลุดออกมา
มองเขาด้วยความโกรธเคือง “เผยจิ้นโม่!”
“อื้อ!”
จูบของชายคนนั้นประทับลงมาอย่างรุนแรง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ฉันน่ะ...เศรษฐีนีตัวแม่จ้า