ฉันน่ะ...เศรษฐีนีตัวแม่จ้า นิยาย บท 6
ลี่เลี่ยพาเย่ชิงหลีไปส่งที่คฤหาสน์เฟิ่งซีเสร็จก็กลับไป ในคฤหาสน์ใหญ่โต มีแค่เธอคนเดียว
คืนนี้ เย่ชิงหลีนอนไม่หลับทั้งคืน
ตอนเช้าตื่นขึ้นมา จิตใจไม่ค่อยกระปรี้กระเปร่า ทำอาหารเช้าให้ตัวเองง่ายๆ กินเสร็จก็ออกไปข้างนอก!
รถ อยู่ท่ามกลางม่านฝน
“ครืดๆๆ ——” โทรศัพท์สั่น เห็นว่าเป็นเบอร์ลี่เลี่ย เธอรับสาย “ฮัลโหล”
“เธอเห็นข่าวหรือยัง?”
“ยัง เกิดอะไรขึ้น?”
“เธอรีบ...”
‘เอี๊ยด ซ่า~~!’ ทางนั้นยังพูดไม่จบ ก็เกิดเสียงเบรกรถกะทันหันทำลายม่านฝน จากนั้นเย่ชิงหลีแค่ได้ยินเสียง ‘ปัง!’ หัวรถกระแทกภาพเลือนรางที่ขวางหน้ารถตัวเองโดยทันที
เข็มขัดนิรภัยทำให้เธอกระเด้งกลับสู่ที่นั่ง ยังดีที่เธอขับช้า เลยไม่ได้รับบาดเจ็บ
แต่โทรศัพท์ถูกสะเทือนจนตกลงไปบนเกียร์
ลี่เลี่ยที่ปลายสายได้ยินเสียงดัง จึงร้อนใจขึ้นมาทันที! “เย่ชิงหลี เย่ชิงหลี!”
เย่ชิงหลีได้สติกลับมาจากความตื่นตระหนก ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธ รถคันหน้ามันขับยังไง!
ขณะที่เงยหน้าขึ้น ก็เห็นจี๋ลู่ลงมาจากรถ แถมยังแสดงความเคารพเธออีกด้วย
เย่ชิงหลี “...”
หัวสมองค่อนข้างติดขัด
ไม่รอให้เธอตอบสนอง ประตูรถเธอถูกเปิดโดยชายคนนั้น เสียงอ่อนโยนและให้ความเคารพ “คุณนายรอง คุณผู้ชายมีเรื่องอยากคุยกับคุณครับ”
เย่ชิงหลีได้ยินดังนั้น ก็ขมวดคิ้ว
ผ่านกระจกรถที่เปิดออกครึ่งเดียว ถึงจะห่างกันระยะหนึ่ง แต่รู้สึกได้ถึงกลิ่นอายหนาวสะท้านที่แผ่ซ่านออกมาจากผู้ชายบนรถ
เธอแค่นหัวเราะ “ผู้ช่วยจี๋ คุณความทรงจำแย่เหรอ?”
“ฉันกับเผยจิ้นโม่จบกันเมื่อสามปีก่อน เรียก ‘คุณนายรอง’ มันไม่เหมาะสมเลย”
สำหรับการเรียก ‘คุณนายรอง’ ของจี๋ลู่ เธอไม่พอใจอย่างมาก
จี๋ลู่สีหน้าแข็งทื่อ
ไม่ได้ตอบเย่ชิงหลี กล่าวขึ้นด้วยความเคารพ “เชิญครับ!”
เย่ชิงหลี “...”
จะใช้กำลังเหรอ?
เป็นสไตล์ของเผยจิ้นโม่จริงๆ เป็นคนมีความรู้ทรงภูมิแต่กลับคดโกง เป็นสัตว์เดรัจฉานที่สวมหมวกใส่เสื้อผ้า โจรผู้ร้ายที่ภายนอกดูสง่างาม
“ถ้าฉันไม่ไปล่ะ?”
สิ้นคำพูด แท็บเล็ตก็ยื่นมาตรงหน้าเย่ชิงหลี “คุณนายรองเชิญดู”
ดูอะไร?
สายตาเธอเหลือบดูบนแท็บเล็ต แค่แวบเดียว สีหน้าก็พลันเปลี่ยนไป
เผยจิ้นโม่นี่...!
“คุณนายรอง ไปไหม?”
“ไป!” คำเดียว พูดแบบกัดฟันกรอด
เปิดประตูรถลงจากรถ
จ้องจี๋ลู่เขม็ง จี๋ลู่เหมือนไม่รู้สึกถึงสายตาเธอ เปิดประตูเบาะหลังให้เธออย่างเคารพ
เห็นผู้ชายในรถ เย่ชิงหลีก็โกรธจนปวดสมอง สุดท้ายก็ขึ้นรถ
รถสตาร์ท!
ที่เดิมเหลือเพียงรถ Passat ของเธอที่หัวรถเปลี่ยนรูปทรง และเสียงร้อนใจของลี่เลี่ยที่อยู่ในโทรศัพท์ภายในรถ
ในพื้นที่อันคับแคบ
บรรยากาศค่อนข้างแน่นหนา ร่างกายเบาหวิว ไม่รอให้เย่ชิงหลีตอบสนอง ก็นั่งอยู่บนตักผู้ชาย เย่ชิงหลีโกรธกระฟัดกระเฟียด “นายทำอะไร?”
สิ้นคำพูด
บนคางก็เกิดแรงอันหนักหน่วง
เย่ชิงหลีขยับดิ้นรน ทว่าแรงของผู้ชายรัดแน่นกว่าเดิม เจ็บจนเธอรู้สึกกรามจะหลุดออกมา
มองเขาด้วยความโกรธเคือง “เผยจิ้นโม่!”
“อื้อ!”
จูบของชายคนนั้นประทับลงมาอย่างรุนแรง
“ตายแล้ว”
พ่นออกมาสองคำอย่างเฉยชา นี่คือคำอธิบายที่เธอมอบให้เผยจิ้นโม่
ภายในรถ มันเงียบสงัดไร้เสียง
ในพื้นที่มืดสลัว กลิ่นอายเย็นชาน่ากลัวที่แผ่ซ่านออกมาจากทั่วทั้งร่างเผยจิ้นโม่ มันเย็นเฉียบเหมือนแช่อยู่ในสระน้ำเย็น
เขาหรี่ตาเล็กน้อย จ้องมองผู้หญิงที่เอียงศีรษะไม่ยอมมอง อยากแน่ใจข้อเท็จจริงในคำพูดเธอ
ใบหน้าเย่ชิงหลีเมินเฉย แต่ในใจจู่ๆ ก็เกิดความกระวนกระวาย
หลังจากผ่านมานาน จูบของผู้ชายก็ประกบลงมาอีกครั้ง
มีความอันตรายฉีกเป็นชิ้นๆ เหมือนสัตว์ป่า
เจ็บ เจ็บมาก...!
กลิ่นอายเย็นชาน่ากลัวของผู้ชายสาดอยู่ข้างหู “เธอกำลังโกหก”
“หรือคุณชายเผยอยากให้ฉันเตือน ว่าทำไมถึงตาย?”
เย่ชิงหลีเจ็บปวดมาก
ปวดหัว ปวดหัวใจด้วย
ดวงตาเธอแดงฉาน มองผู้ชายตรงหน้าอย่างเคียดแค้น! เขามีสิทธิอะไรมาแตะต้องเธออีก!
สิ้นคำพูด การเคลื่อนไหวของผู้ชายก็หยุดลง เงยหน้าสบตาเธอที่ไม่มีความสงบนิ่งแล้ว
หัวใจ จู่ๆ ก็ปวดเสียด
นิ้วที่หยาบและอุ่น ลูบเบาๆ ที่ขอบตาเธอ เย่ชิงหลีเอียงศีรษะไปข้างๆ มือผู้ชายลอยอยู่กลางอากาศ
บรรยากาศยิ่งเย็นชา!
“ตอนแท้งไปฉันเห็นแล้ว เป็นเด็กผู้ชาย หน้าตาเหมือนนายมาก...”
เสียงเธอแหบแห้ง แต่จู่ๆ ก็ยิ้ม
“ตอนนั้นคุณชายเผยสั่งให้คนรีบเอาเขาออกโดยเร็วที่สุดไม่ใช่หรือไง ไม่รู้ว่าวิธีการตายแบบนี้ คุณชายเผยพอใจไหม?”
ผู้ชายผลักเย่ชิงหลีที่น้ำตาคลอแสยะยิ้มออก
เขาพลิกตัวขึ้นมานั่งด้านข้าง ทั่วทั้งร่างแผ่ซ่านไปด้วยกลิ่นอายอันตรายเย็นยะเยือก
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ฉันน่ะ...เศรษฐีนีตัวแม่จ้า
แอดมิน...กลับมาต่อเรื่องด้วยจ้า😁😁😁...