ฉันน่ะ...เศรษฐีนีตัวแม่จ้า นิยาย บท 19

คฤหาสน์เฟิ่งซีในยามราตรี เพราะภูมิประเทศสูงมาก ห้องเย่ชิงหลีเมื่อมองออกไปข้างนอก ก็จะเห็นภูเขาลูกเล็กที่อยู่ไม่ไกลพอดี

และมีทางหลวงที่วนรอบภูเขา

ตอนนั้นคุณยายและคุณแม่ใช้ชีวิตอยู่สถานที่แห่งนี้ และที่นี่...ก็เป็นสถานที่ที่เธอเติบโต

“ก๊อกๆๆ”

เสียงเคาะประตูดังขึ้น

เย่ชิงหลีลงมาจากหน้าต่างบานใหญ่ไปเปิดประตู ก็เห็นลี่เลี่ยในชุดนอนสีขาว

กำลังเช็ดผมที่เปียก และพูดกับเธอไปด้วย “ฉันจะไปในเมือง เธออยากไปดื่มสักแก้วไหม?”

“ไม่ดีกว่า”

เย่ชิงหลีส่ายหน้า

ลี่เลี่ยชอบใช้ชีวิตในตอนกลางคืน แต่เธอไม่ค่อยเข้ากับสิ่งเหล่านี้ ไปแล้วจะกระอักกระอ่วน

อีกนัยหนึ่งของคำพูดลี่เลี่ย ก็คือการควงไป!

ไปเที่ยวบ้าระห่ำ ผู้หญิงที่ควงไปด้วย ไม่สนุกหรอก

ฉะนั้นเมื่อลี่เลี่ยได้ยินเธอปฏิเสธ ก็ออกไปทันที

เย่ชิงหลียิ้ม ชั้นสองขนาดใหญ่ตอนนี้ก็เหลือเธอเพียงคนเดียว

เที่ยงคืน

“ครืดๆๆ”

โทรศัพท์สั่นท่ามกลางความมืด เย่ชิงหลีหงุดหงิดเพราะถูกเสียงดังกวน ก็จะซุกเข้าไปในผ้าห่มแล้วนอนต่อ

แต่โทรศัพท์มันอยู่เหนือการควบคุม

สุดท้ายเธอก็ยื่นมือออกมาจากในผ้าห่ม คลำหาโทรศัพท์แล้วรับสาย “ฮัลโหล”

“ฉันอยู่หน้าประตู” ปลายสายโทรศัพท์มีเสียงน่าดึงดูดของผู้ชายดังขึ้น เย่ชิงหลีที่ตอนแรกง่วงนอน ก็ตื่นได้สติทันที

ลุกขึ้นนั่งบนเตียงดัง ‘พรึ่บ’

“นายอยู่ประตูไหน?”

“คฤหาสน์เฟิ่งซี!”

เย่ชิงหลีได้ยินดังนั้น ในใจก็กระวนกระวายทันที

ขมับเต้นอย่างควบคุมไม่ได้

“นายจะทำอะไร?” นี่มันเที่ยงคืนแล้วนะ!

ความอัดอั้นในน้ำเสียงเธอ แต่ทว่าผู้ชายในปลายสายไม่สนใจสักนิด แค่ได้ยินเผยจิ้นโม่พูดขึ้น “เธอออกมา หรือจะให้ฉันเข้าไป?”

“นายมันบ้า!”

ไอ้บ้านี่!

สามปีก่อน เผยจิ้นโม่ทิ้งความทรงจำที่บิดเบี้ยวสุดโต่งไว้ในใจเย่ชิงหลี สำหรับเธอ คนแบบเผยจิ้นโม่ทำอะไรได้ทั้งนั้น

เพราะฉะนั้นการมาดักที่ประตูตอนเที่ยงคืน เรื่องแบบนี้สำหรับเขาแล้วมันแสนธรรมดาเหลือเกิน