ฉันน่ะ...เศรษฐีนีตัวแม่จ้า นิยาย บท 74

ในห้องเพรสซิเดนเชียลสวีท

ผู้ชายจุดบุหรี่ม้วนหนึ่ง ช่วงเวลาที่กลิ่นครอบคลุม เย่ชิงหลีขมวดคิ้วไม่พอใจ “ดับซะ!”

อากาศเงียบอีกครั้ง

เย่ชิงหลีน้ำเสียงหนักอีกครั้ง “ขนาดมารยาทของการให้ความเคารพคนอื่นก็ไม่เข้าใจ คำพูดฉันเมื่อกี้ไม่ได้ใส่ร้ายเลย”

ตอนนี้ เป็นเวลาของเธอ

และที่เมื่อกี้ผู้ชายคนนี้พุ่งเข้ามาอย่างโกรธ คงคิดจะ...ฆ่าเธอจริงๆ ใช่ไหม?

เผยจิ้นโม่มองเธอไว้

ลูกตามืดลง

แต่ในที่สุด ก็เอาบุหรี่ในมือกดลงไปในที่เขี่ยบุหรี่ กลิ่นสุดท้ายในการไหม้นั้นแรงมาก แต่ก็หายไปเร็วมาก

“หมอบอกแล้ว มือของเขาต้องผ่าตัด และ...” พูดถึงตรงนี้ ผู้ชายก็หยุดลง

ตอนที่มองไปทางเย่ชิงหลี สายตาก็ยิ่งเย็นชาและแหลมคม

เย่ชิงหลีก็มองไปทางเผยจิ้นโม่

เห็นได้ชัดว่า ท่าทางของเขาในตอนนี้ เรื่องต้องหนักมากแน่ๆ

“ขอแค่ผ่าตัด นิ้วมือทั้งสองของเธอ ก็อาจจะใช้งานไม่ได้เลย”

“มีทางเลือกไหม?” เย่ชิงหลีลูปนิ้วที่เรียวยาวของตัวเอง แล้วถามอย่างไม่ใส่ใจ

นั่นแหละ ถ้าไม่ทำการผ่าตัด จะเป็นยังไง?

ในโทรศัพท์ ได้ยินลี่เลี่ยพูดว่า มือที่บาดเจ็บเป็นมือขวา นี่ถ้านิ้วมือขวาใช้งานไม่ได้ สำหรับฉางซินเอ๋อร์แล้ว...!

เรื่องข้างหลัง เย่ชิงหลีไม่ต้องคิดต่อไป ก็รู้ว่าเรื่องแบบนั้นสำหรับฉางซินเอ๋อร์แล้วแย่แค่ไหน

มือขวา!

สำหรับทุกคนแล้วเป็นเรื่องสำคัญทั้งนั้น สำหรับนักออกแบบแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ความฝันทั้งชีวิตนี้แทบจะฝากความหวังไว้กับมือขวาแล้ว

ดังนั้นถ้ามือขวาเกิดอะไรขึ้น ก็แปลว่าชีวิตของคนนั้น แทบจะราวกับฟ้าดินสลาย

“ไม่มี!”

“นายมาพูดกับฉันแบบนี้หมายความว่ายังไง?จะให้ฉันรู้สึกผิด?หรือว่าอยากให้ฉันสงสารเขาไปด้วย?”

“เย่ชิงหลีเธอจำเป็นต้องโหดร้ายขนาดนี้ไหม?” ความโกรธของเผยจิ้นโม่ที่กดลงไปได้แล้ว ตอนนี้ถูกเย่ชิงหลีจุดขึ้นมาอีกครั้ง

โหดร้าย?

เขาบอกว่าเธอโหดร้าย?

ใช่ ที่เขาเห็นทุกอย่าง เย่ชิงหลีในตอนนี้เทียบกับตอนนั้นที่อยู่กับเขา ไม่รู้โหดร้ายไปมากเท่าไหร่

เย่ชิงหลียิ้มแล้ว

“ได้ ฉันเปลี่ยนวิธีการพูดใหม่ดีกว่า ในเมื่อเรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันมากเท่าไหร่ แต่ฉันรู้สึกว่าเขาน่าสงสารเหลือเกิน”

เผยจิ้นโม่ “...”

ผู้หญิงคนนี้นี่มัน...

โดยเฉพาะเห็นท่าทางที่น่าสงสารของเธอแบบนั้นแล้ว ยิ่งอารมณ์ไม่ดีเข้าใหญ่

เย่ชิงหลีเห็นท่าทางอดทนของเขาแบบนี้ ยิ้มใต้ตายิ่งเห็นได้ชัด “อย่างนี้ก็ไม่ถูกเหรอ?ถ้าอย่างนั้นฉันเปลี่ยนอีกวิธีหนึ่ง...!พระเจ้า ทำไมถึงน่าสงสารขนาดนี้ แต่นี่จะทำยังไงได้ล่ะ?ต่อไปคงจับปากกาไม่ได้อีกแล้วใช่ไหม?”

“พอแล้ว!”

ฟังที่ผู้หญิงคนนี้พูดลงไปอีกไม่ได้แล้ว

ถ้าพูดลงไปอีก เผยจิ้นโม่อยากจะบีบเธอให้ตายจริงๆ

เย่ชิงหลีกลับเป็นปกติ สีหน้าเย็นชา “แล้วนายมาที่นี่ ตกลงเพื่ออะไรกันแน่?เพื่อระบายแทนเขา หรือว่าจะแก้แค้นเพื่อเขาแล้วทำลายมือของฉันข้างหนึ่ง?”

ยิ่งพูดยิ่งเหลวไหลไปใหญ่

เผยจิ้นโม่รู้สึก นี่เจอเย่ชิงหลีแล้วไม่ถูกทำให้อารมณ์เสียจนตาย นั้นต้องโชคดีมาก

และไม่รู้ว่าตระกูลเย่แบบนั้นที่ภูมิหลังครอบครัวที่ดี ทำไมถึงมีคนหลังที่ปากร้ายแบบนี้ด้วย ไม่ยอมใครเลยแม้แต่น้อย

“ลี่หยุนชวนน้องชายของลี่เลี่ยได้รับรางวัลเหรียญทองทางด้านกระดูกการแพทย์ เทคนิคการรักษาฟื้นฟูทําให้วงการแพทย์ทุกคนตะลึงกันเป็นอย่างมาก”

“หยุนชวนเก่งจริงๆ”

ไม่พูดไม่ได้เลย เย่ชิงหลีเองก็รู้สึกว่าลี่หยุนชวนเก่งมาก

อายุน้อยๆ เป็นอัจฉริยะทางด้านการแพทย์จริงๆ ปีนี้พึ่งจะอายุ26! ก็ได้ครอบครองตำแหน่งที่สูงสุดของทางการแพทย์

ลี่เลี่ยเคยบอกเธอแบบนี้

ระหว่างที่ยังเรียนอยู่ เขากับลี่หยุนชวนเป็นสองคนที่ต่างกันมาก คนหนึ่งเป็นเด็กเรียนอีกคนเป็นเด็กไม่ได้เรื่อง ที่รู้ก็มีแค่...ปกติเขาจะหมกมุ่นอยู่แต่ในห้องทดลองและห้องปฏิบัติการ

“ตอนนี้ฉันไม่ได้พูดเรื่องเก่งไม่เก่งของเขา!” ต่อการจับใจความสำคัญของเย่ชิงหลี ทำให้เผยจิ้นโม่โกรธอีกครั้ง

เธอ ไม่ทำ

ถึงแม้ว่าตอนนี้จะพูดแบบนี้ ตอนที่ฉางซินเอ๋อร์ทรมานที่สุด เดิมทีเย่ชิงหลีสามารถออกมือช่วยได้ แต่กลับไม่แม้แต่จะเห็นความหลังของเมื่อก่อนเลย

แต่เรื่องแบบนี้ มันเป็นเรื่องที่ต้องเข้าหากัน ไม่มีใครเคยได้รับความทรมานเมื่อ3ปีก่อนที่เธอเคยโดนมาก่อน

ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ ก็ไม่มีใครสามารถขอให้เย่ชิงหลีไปช่วยฉางซินเอ๋อร์ได้

เผยจิ้นโม่อารมณ์ไม่ดีเป็นอย่างมาก

ตาคู่นั้นยิ่งอันตรายเข้ากว่าเดิม

“เย่ชิงหลี!”

“ก่อนหน้านี้นายกับลี่เลี่ยทะเลาะกันหนักขนาดนั้น ตอนนี้จะให้น้องชายของเขาไปทำการผ่าตัดให้ฉางซินเอ๋อร์?นายคิดว่าฉันมีหน้า หรือว่านายมีหน้ากันแน่?”

“...”

“ถึงแม้ว่านายจะหน้าด้าน แต่ฉันก็ไม่หน้าด้านขนาดนั้น”

“...”

“เผยจิ้นโม่ นายเป็นคนทำให้ทางมันแคบเอง ดังนั้นก็ไม่ต้องอย่าหาว่าคนอื่นไม่ไว้หน้านาย” ใช่แล้ว ตอนนั้นเขาเองก็คงคิดไม่ถึงว่าตัวเองจะต้องการลี่หยุนชวนหรอก

ผู้ชายที่ไม่กลัวอะไร

บรรยากาศ เงียบลงอีกครั้ง

กลิ่นอายความอันตราย.....ค่อยๆ เข้มข้น

มองตาคู่นั้นของเผยจิ้นโม่ที่แทบจะพ่นไฟออก เย่ชิงหลี “ถึงแม้ว่าวันนี้นายจะกินฉัน ก็ไม่มีประโยชน์อะไร”

“ดังนั้น เธอปฏิเสธ?”

“ไม่เกี่ยวกับปฏิเสธหรือไม่ เพราะไม่ใช่ฉันที่มีความทางการแพทย์ นายสามารถลองใช้วิธีอื่นในการไปขอให้ลี่หยุนชวนช่วย แต่วิธีนั้นไม่ใช่ฉัน”

เงียบลงอีกครั้ง

ทั้งสองคนสบตากัน

ส่วนเย่ชิงหลีก็ไม่ยอมถอย

ความอันตรายของผู้ชายนั้นยิ่งอยู่ยิ่งชัดเจน สุดท้ายลุกขึ้น “เย่ชิงหลี นี่ฉันให้โอกาสเธออยู่”

เสียงทุ้มแฝงร่องรอยความอัดอั้น สงบลงเยอะ และแล้ว...ความอันตรายกลับชัดเจนมากขึ้น