ฉันน่ะ...เศรษฐีนีตัวแม่จ้า นิยาย บท 73

ส่วนเผยจิ้นโม่ยืนอยู่กับที่ เหม่ออยู่เป็นเวลานาน

ประตู ‘ปั้ง’ ทีหนึ่งถูกปิดลง

เผยจิ้นโม่และจี๋ลู่เองถึงจะรู้ตัว

“คุณผู้ชาย” จี๋ลู่เดินขึ้นไปอย่างเป็นห่วง

ตลอดทั้งคืน

ในสายตาที่ข่มขู่ของตู้หยุนหรั่น ห้ามไม่ให้ออกจากประตู ห้ามไม่ให้ดูโทรศัพท์ เหมือนกับนกฮูกที่ไม่หลับมาทั้งคืน

ตอนนี้ตาของทั้งสองคนเริ่มแดงขึ้น

ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ทุกอย่างเหมือนกับถูกลิขิตไว้แล้ว ตอนนี้ข้างนอกเป็นยังไงบ้าง ทางเผยจิ้นโม่และจี๋ลู่ไม่รู้ทั้งนั้น

เผยจิ้นโม่มองจี๋ลู่ทีหนึ่ง หันหลังก็จะเดินออกไปข้างนอก

เดินไปด้วยเอาโทรศัพท์ออกมาด้วย

โทรศัพท์ ถูกโทรเต็มสาย

เผยจิ้นโม่โทรกลับไปหาฉางซินเอ๋อร์ก่อน เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนใหญ่ขนาดนั้น ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าทุกอย่างนั้นเจาะจงหาฉางซินเอ๋อร์

เย่ชิงหลี... ทำทุกวิถีทางเพื่อให้แม่ของตัวเองออกไปต่างประเทศ ที่แท้ก็เพื่อแบบนี้เอง เป็นผู้หญิงที่โหดร้ายอะไรขนาดนี้

ทางนั้นรับสายอย่างเร็ว เป็นเสียงของฉางซินเอ๋อร์ที่อ่อนไม่มีแรง “จิ้นโม่ คุณไปไหนกันแน่?”

ในน้ำเสียงที่อ่อนแอ เต็มไปด้วยความเศร้า

ในนี้ก็สามารถฟังออกแล้วว่า ตั้งแต่เมื่อคืนถึงตอนนี้ฉางซินเอ๋อร์ต้องพบเจอกับเผชิญอะไรบ้าง

และแล้ว ถึงแม้ว่าอีกฝั่งของโทรศัพท์คนสวยจะร้องไห้หนักแค่ไหน ผู้ชายในโทรศัพท์ฝั่งนี้ก็ยังคงขมวดคิ้วสายตาคมลึก

ทั่วร่าง เผยออร่าที่เย็น “เธออยู่ไหน?”

“โรงพยาบาล!”

เผยจิ้นโม่ “...”

ได้ยินเช่นนั้น คนทั้งคนก็สตั้นไปทันที

ออร่าทั้งตัวเย็นลงไปกว่าเดิม และน่ากลัวกว่าเดิม!

ในอีกห้องหนึ่ง เย่ชิงหลีหลับจนไม่รู้อะไรทั้งนั้น ไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลาไหนแล้ว

ช่วงนี้เธอเหนื่อยเกินไปจริงๆ จนกระทั่งลี่เลี่ยโทรมา เธอถึงจะถูกรบกวนจนตื่น ตอนที่รับโทรศัพท์ ก็ได้มองนาฬิกาบนหัวเตียงไปด้วย

4โมงเย็นแล้ว...!

หลังจากเมื่อคืนที่กลับมาจนถึงตอนนี้ข้างนอกเกิดอะไรขึ้น เธอก็ไม่รู้เลย นอนเหมือนซ้อมตายอยู่ในห้องแบบนี้

“พี่”

“ยังไม่ตื่น?”

“ช่วงนี้เหนื่อยมากจริงๆ ตอนนี้ก็จบแล้ว ฉันอยากจะหลับให้สบายแล้วค่อยว่าละกัน!”

“เธอเนี่ยนะ ตอนนี้ยังหลับลง!” น้ำเสียงอีกฝั่งของโทรศัพท์ เต็มไปด้วยความเป็นห่วงที่มีต่อเย่ชิงหลี

ในตอนนี้เอง เย่ชิงหลีตื่นมาหน่อยแล้ว แต่ก็ยังเหนื่อยมาก

ล้มอยู่บนเตียง “ข้างนอกบ้าแล้ว?”

เมื่อกี้ในงานการแข่งขันนิทรรศการเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนั้น จะบอกว่าข้างนอกไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย เย่ชิงหลีไม่เชื่อหรอก

แต่ทุกครั้งที่เข้าร่วมงาน เธอก็เหนื่อยมาก

หลายปีนี้ที่อยู่ข้างกายคุณปู่ ร่างกายก็ถูกซ่อมไม่น้อย แต่นี่กลับเหมือนเหนื่อยมากเลย

“แค่บ้าที่ไหนละ เมื่อคืนถึงตอนนี้น่าจะมีคนนอนไม่หลับเยอะเลย” ลี่เลี่ยพูดด้วยน้ำเสียงที่ลึกซึ้ง

“เอ๋อ”

เย่ชิงหลีไม่สนใจ

ถึงแม้ว่าเรื่องเหมือนจะล้อมเธอทางนี้ แต่ในใจของเธอ...เธอไม่ได้ทำ เรื่องทุกอย่างจะโปร่งแจ้งแน่นอน

อย่างว่าไม่ได้ทำเรื่องผิด ไม่กลัวการตรวจ

“มือของฉางซินเอ๋อร์ อาจจะใช้งานไม่ได้อีกแล้ว” ลี่เลี่ยที่อยู่อีกฝั่งโทรศัพท์พูด

เย่ชิงหลี “เกิดอะไรขึ้น?”

“เมื่อคืนในงานแถลงณ์ข่าว เธอก็น่าจะได้ยินที่ฉีลั่วพูดแล้ว เขาถูกนักข่าวเบียดจนล้มลงกับพื้น ณ ที่เกิดเหตุวุ่นวายขนาดนั้น โอกาสเยอะมากที่จะเกิดเรื่องเหยียบย้ำกันแบบนี้”

มีความเป็นไปได้ แต่เรื่องน่าจะไม่ได้สาหัสเท่าที่ลี่เลี่ยพูดหรอกนะ?

“ถึงขึ้นไหน?”

“เหยียบบาดเจ็บ ผลทางโรงพยาบาลทางนั้น บอกว่านิ้วมือขวาแหลกละเอียดไปหมด!”

เย่ชิงหลี “...” ลี่เลี่ยยังมีความสามารถเยอะเหมือนกัน ไม่พูดไม่ได้ เขานี่จริงๆ เลย!ตอนนี้เผยจิ้นโม่เพื่อจะปกป้องทางอนาคตของฉางซินเอ๋อร์

ข่าวประมาณนี้ ไม่มีทางปล่อยออกมาแน่

เพราะมือคู่หนึ่งสำหรับนักออกแบบคนหนึ่งแล้ว สำคัญมากแค่ไหน เรื่องนี้ทุกคนรู้กันดี!

“ทำไม?ทำเรื่องร้ายอะไร ถึงไม่กล้าเจอฉัน?”

“เรื่องร้ายที่ฉันจะเยอะแค่ไหน แต่ทุกเรื่องไม่เกี่ยวอะไรกับนายทั้งนั้น”

อะไรก็จะเกี่ยวข้องกับเธอ

นี่ก็คือโรคของเขา

พูดจบ บนคอก็เหมือนถูกอะไรบีบไว้ ผู้ชายได้ยื่นมือไปจับคอของเธอไว้และออกแรงบีบ ทันใดนั้น...เย่ชิงหลีรู้สึกแค่ว่าหายใจไม่ออกทันที

ไม่รอเธอรู้สึกตัว ก็ถูกผู้ชายเปิดประตูเข้าห้อง ประตูห้อง ‘ปั้ง’ ทีหนึ่งปิดลง

หลังถูกผู้ชายกดเข้าไปแนบอยู่กับกำแพงที่เย็นอย่างแรง เพียงแค่สบตา...ก็ได้สบตาเข้ากับตาคู่ที่แดงของผู้ชาย

เห็นได้ว่าสถานการณ์ทางโรงพยาบาลนั้น ไม่ดีเท่าไหร่

“เย่ชิงหลี ถึงตอนนี้ฉันถึงจะรู้ว่าเธอมันเป็นนางร้าย!”

“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องสงสารนายด้วยนะ ที่ตาบอดมานานหลายปีขนาดนี้!” ไม่มีการเถียง แต่เป็นการประชด

ไม่ต้องสงสัย การประชดของเธอในตอนนี้ ยิ่งทำให้ผู้ชายอารมณ์เสียขึ้นไปใหญ่

มือที่อยู่บนคอได้ออกแรงหนักกว่าเดิม

ตอนนี้ เผยจิ้นโม่อยากจะบีบคอเธอให้ตายไปเลยจริงๆ

แต่เย่ชิงหลีไม่รู้สึกอะไรเลย “นายนี่น่าสงสารจริงๆ”

“เย่ชิงหลี!”

“ฉันนี่สงสารนายจริงๆ รู้ไหม?” คำพูดนี้ ยิ่งทำให้ตาของเผยจิ้นโม่แดงขึ้นกว่าเดิม

เขาน่าสงสาร?

เขาต้องให้เธอมาสงสาร?

“นายไม่เพียงแต่น่าสงสาร ยังน่าเวทนาอีกด้วย!”

“หุบปาก!”

“เพราะว่านายยืนอยู่ในจุดที่สูงขนาดนั้น ตาคู่นี้ถึงได้บอดเหมือนตอนนี้ แต่ทำยังไงล่ะ ตาบอดแบบนี้ทำยังไงได้ล่ะ?”

เผยจิ้นโม่ “...”

“คนพวกนั้นที่ตามหลังของนาย น่าเวทนากว่า อย่างเช่นฉันในเมื่อก่อน” จริงด้วย เย่ชิงหลีในตอนนั้น น่าเวทนาจริงๆ

ผู้ชายที่เธอเชื่อหมดทั้งกายและหัวใจ ในตอนที่เธอท้อง กลับจะใช้เธอไปช่วยผู้หญิงคนอื่น