ฉันน่ะ...เศรษฐีนีตัวแม่จ้า นิยาย บท 72

ไม่มีใครรู้... ในเหตุการณ์ ตอนนั้นเธอทำอะไรไม่ถูกและสิ้นหวังแค่ไหน ตอนที่ล้มลงนั้น เธอจำไม่ได้แล้วว่า ตอนนั้นมีขากี่คู่ที่เหยียบบนหลังมือของเธอ

เธอได้ยินเสียงกระดูกร้าวอย่างชัดเจน ความเจ็บจนใกล้ตายนั้น ถึงตอนนี้บนหน้าผากของเธอยังมีเม็ดเหงื่ออยู่เลย

หมอเอาผลตรวจของเธอออกมา “คุณฉาง ตามภาพที่ถ่ายออกมาแล้ว นิ้วชี้และนิ้วนางของคุณแตกละเอียด ตอนนี้จำเป็นต้องทำการผ่าตัดโดยเร็ว!”

“ผ่าตัด?” ได้ยินว่าผ่าตัด สีหน้าของฉางซินเอ๋อร์ก็ซีดลงไปทันที

หมอพยักหน้า “ใช่ จำเป็นต้องผ่าตัด”

“ไม่ใช่ว่าแค่ใส่เฝือกก็พอเหรอ?” ถ้าแค่ใส่เฝือก แล้วทำไมต้องผ่าตัดด้วย?

ฉางซินเอ๋อร์พูดด้วยปากที่ยังสั่น

หมอ “คุณไม่ใช่กระดูกหักธรรมดา แต่เป็นกระดูกแตกละเอียด ตามที่บนแผ่นนี่แสดง ไม่ใช่ส่วนข้อต่อที่แตก แต่เป็นส่วนกลางและส่วนหัวของนิ้ว”

“แล้วนิ้วของฉันยังจะรักษาได้ไหม?” ฉางซินเอ๋อร์มองมือของตัวเอง มองมือขวาที่บวมหนักมาก

มองจุดที่หมอพูด หัวใจก็อดไม่ได้ที่จะสั่น

หมอ “ได้ แต่ก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว สามารถออกแรงได้ แต่ก็เพียงแค่ส่วนปลาย”

ส่วนปลาย

ก็หมายความว่า ส่วนอื่นๆ แทบจะออกแรงอะไรไม่ได้เลย นั้นเป็นจุดที่เธอจับปากกา เธอยังไม่ได้เดินขึ้นไปบนสูงสุดเลย

ยังไม่ได้ชนะเย่ชิงหลี จะให้มือขวาออกแรงไม่ได้ได้ยังไง?

พอคิดถึงตรงนี้ ฉางซินเอ๋อร์ก็ตัวสั่นอย่างห้ามไม่ได้

“ไม่มีวิธีอื่นแล้วเหรอ?อย่างเช่นฟื้นฟู!” ฉางซินเอ๋อร์พูดขึ้นมาอีกครั้ง น้ำเสียงก็อดไม่ได้ที่จะสั่นๆ

จริงด้วย ฟื้นฟู

นิ้วมือของเธอ จะไม่มีแรงไม่ได้ โดยเฉพาะนิ้วมือข้างขวา

ตอนนี้ เธอมองหมอด้วยสายตาที่หวัดกลัว ไม่ต้องสงสัย....เผชิญกับ ‘ผ่าตัด’ สองคำนี้ เธอกลัวมากแค่ไหน

และแล้ว ในความหวาดกลัวของเธอ หมอส่ายหน้า “ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ เหตุการณ์ของหนักเกินไป ไม่สามารถรักษาหรือซ่อมแซมได้เลย!”

“เป็นไปไม่ได้!” หมอพึ่งพูดจบ ฉางซินเอ๋อร์ก็ตะโกนออกมาอย่างตีโพยตีพาย

ทำไมถึงจะซ่อมแซมไม่ได้ล่ะ?

เธอก็แค่ถูกคนอื่นเหยียบ ทำไมต้องถึงขั้นนิ้วมืออ่อนแรงด้วย?

เธอไม่เชื่อ ไม่เชื่อ “พวกแกเป็นคนของเย่ชิงหลีทั้งหมดเลยใช่ไหม?เป็นผู้หญิงเลวคนนั้นไม่ให้ฉันเก็บมือไว้ จะทำลายฉันให้เด็ดขาดไปเลยใช่ไหม?”

ในห้องผู้ป่วย วุ่นวายขึ้นมาทันที

หมอและพยาบาลมองฉางซินเอ๋อร์ที่เป็นแบบนี้แล้วมองหน้ากัน ไม่ต้องสงสัย...ถึงแม้ว่าพวกเขาจะพึ่งมาจากการแข่งขันนิทรรศการ

แต่เพราะว่ารู้แค่ชื่อจอสแลน เย่ ไม่รู้ว่าคนที่ชื่อเย่ชิงหลีเป็นใคร และไม่รู้ว่าฉางซินเอ๋อร์พูดอะไรอยู่กันแน่

“คุณฉาง ที่นี่เป็นโรงพยาบาล ขอให้คุณใจเย็นลงหน่อย!”

“พวกแกจะให้ฉันใจเย็นยังไง พวกแกพูดสิว่าฉันควรใจเย็นยังไง?” ฉางซินเอ๋อร์ตะโกน

หมอ “คุณฉาง ผมรู้ว่าสำหรับคุณแล้วนี่เป็นความจริงที่โหดร้าย แต่...”

“ฉันไม่ผ่าตัด ฉันไม่เอา ฉันไม่ผ่าตัด!” ฉางซินเอ๋อร์ตะโกนอย่างบ้าคลั่ง

เธอไม่อยากผ่าตัด

พยายามขยับนิ้วมือขวาของตัวเอง ทันใดนั้น...เจ็บเจียนตาย

นิ้วมือที่บวม นอกจากเจ็บแล้ว เธออะไรก็ทำไม่ได้แล้ว

ไปจับปากกาในกระเป๋าเสื้อของหมออย่างกับคนสติไม่ดี

ทุกคน “คุณฉาง คุณใจเย็นๆ!”

“ตุ้บ...” ปากกาที่แย่งมาจากกระเป๋าของหมอก็ตกลงไปบนพื้นอย่างนั้นเลย ตอนนั้นเอง ฉางซินเอ๋อร์รู้สึกว่าหัวมึนไปหมด

มองปากกาที่แตกแยกออกจากกันที่ตกอยู่บนพื้น ตอนนั้น...เธอแทบจะสลบไปเลย

เป็นไปได้ยังไง?

เธอ...จะเอาปากกาขึ้นมาไม่ไหวได้ยังไง?

ทำไม!?