ภพนี้ตราบภิรมย์รัก นิยาย บท 71

หลินฮูหยินใหญ่มองไปที่หลินเมิ่งหวันอย่างขบขัน และถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ไม่ใช่ว่าหลินฮูหยินใหญ่ไม่เคยคิดที่จะให้หลินซ่างซูแต่งงานใหม่ แต่หลินเมิ่งหวันถูกหลี่อี๋เหนียงทำให้ลุ่มหลง จนไม่สามารถยอมรับคนอื่นได้

ตอนนี้หลินเมิ่งหวันได้สติแล้ว แน่นอนว่าหลินฮูหยินใหญ่จะไม่ยอมให้หลี่อี๋เหนียงวางอำนาจบาตรใหญ่ในจวน

นางไม่ชอบหลี่อี๋เหนียงมาตั้งแต่แรก หากไม่ใช่เพราะนางตั้งครรภ์ จะเข้ามาในจวนได้อย่างไร? อีกทั้งจะอยู่มาจนถึงตอนนี้ได้อย่างไร?

หลินฮูหยินใหญ่คิดทบทวนใจในเป็นร้อยพันครั้ง ในอีกด้านหนึ่ง หลินเป้ยเหยาเป็นกังวลอย่างมาก และยกกระโปรงวิ่งตรงไปที่สวนดอกบัว

หลี่อี๋เหนียงกำลังตัดแต่งกิ่งดอกไม้ เมื่อเห็นหลินเป้ยเหยาหอบหายใจก็ตกใจ “เกิดอะไรขึ้น?”

“ท่านแม่ ท่านย่าต้องการให้ท่านพ่อแต่งงานใหม่ ท่านรีบคิดหาวิธีเถอะ!”

หลินเป้ยเหยาพูดอย่างร้อนรน ในครู่ต่อมา เสียงดัง “แก๊ง” กรรไกรในมือของหลี่อี๋เหนียงหล่นลงไปบนพื้นโดยตรง

“เจ้า......เจ้าว่าอะไรนะ?” หลี่อี๋เหนียงหน้าซีดและตัวเย็นเฉียบ

“ท่านแม่ ท่านรีบคิดหาวิธีเถอะ” หลินเป้ยเหยาร้อนใจจนแทบอยากจะร้องไห้ออกมา “หากท่านพ่อแต่งงานใหม่จริงๆ แล้วพวกเราจะทำอย่างไรดี? ถึงตอนนั้นเรื่องแต่งงานของข้า ก็ไม่ต้องขึ้นอยู่กับสีหน้าของผู้อื่นหรือ? ท่านแม่ ข้าไม่เอา ข้าไม่......”

“ไม่ต้องร้อง......” หลี่อี๋เหนียงจับมือหลินเป้ยเหยาไว้แน่น

ในใจของนางสับสนวุ่นวาย แต่นางก็บอกตนเองอยู่ตลอดว่าต้องใจเย็นๆ

นางอดทนมาหลายปีแล้ว ไม่ง่ายเลยที่จะได้รับความโปรดปรานจากหลินซ่างซู ขั้นตอนต่อไปคือต้องใช้เรื่องช่วยการแต่งงานเกี่ยวดองของหลินเป้ยเหยาให้เป็นประโยชน์ และให้หลินซ่างซูยกย่องนางเป็นภรรยาเอก

นางวางแผนมาหลายปีแล้ว จะไม่ยอมให้ใครมาทำลายความพยายามของนางอย่างเด็ดขาด!

“พวกเราเข้าไปคุยกันในห้อง เจ้าใจเย็นๆ ข้ามีวิธีจัดการ”

หลี่อี๋เหนียงพาหลินเป้ยเหยาเข้าไปในบ้านโดยตรง เป็นเวลากลางวันแสกๆ แต่ประตูหน้าต่างปิดสนิท

ในห้อง เมื่อหลินเป้ยเหยาได้ยินที่หลี่อี๋เหนียงพูด สีหน้าก็ซีดลงเรื่อยๆ และรู้สึกอกสั่นขวัญหาย

แต่ในท้ายที่สุด นางก็ยังพยักหน้าให้หลี่อี๋เหนียง

ในอีกด้านหนึ่ง หลังจากทานอาหารกลางวันที่สวนสนแล้ว หลินเมิ่งหวันก็กลับไป

อาจเป็นเพราะเรื่องแต่งงานใหม่ของหลินซ่างซูนำความสุขเล็กน้อยมาให้หลินฮูหยินใหญ่ นางจึงกินได้เยอะขึ้น

ถึงอย่างไรหลายปีที่ผ่านมา หลินย่าหังก็ไม่มีบุตร แม้ว่าหลินฮูหยินใหญ่จะเฝ้ารอรอให้หลินย่าหังมีบุตรชาย แต่ก็ไม่มีความคืบหน้าอะไร

ในตอนนี้ชัดเจนแล้วว่านอกจากยาเสน่ห์จะทำให้หลินย่าหังไม่สามารถมีบุตรได้แล้ว ก็ไม่เป็นอันตรายใดๆ แม้ว่าหลินฮูหยินใหญ่จะโกรธ แต่ก็ไม่กังวลอีกต่อไป

ไม่มีบุตรชายก็ไม่มีบุตรชาย หลินย่าหังก็ไม่ได้ดีอะไร มีบุตรชายเขาก็ไม่สามารถเลี้ยงดูแลให้ดีได้ ประเด็นนี้หลินฮูหยินใหญ่สามารถเห็นได้อย่างชัดเจน

แม้ว่าจะยังเป็นช่วงต้นฤดูร้อน แต่ตอนกลางวันก็ร้อนมาก

หลินเมิ่งหวันตากแดดกลับไปที่สวนแสงอรุณ เหงื่อออก และประคบน้ำแข็งในห้องทันที

“ทางด้านสวนดอกบัวมีความเคลื่อนไหวอะไรบ้าง?” หลินเมิ่งหวันถามในขณะที่แกว่งพัด นางเพิ่งจะดื่มซุปบ๊วยเปรี้ยว ทำให้รู้สึกสดชื่นขึ้นมาก

เฝ่ยชุ่ยกล่าวว่า “ทันทีที่คุณหนูใหญ่กลับไปก็เล่าเรื่องนี้ หลี่อี๋เหนียงกับคุณหนูใหญ่กลับไปที่ห้อง และไม่ได้ออกมาอีก อาหารกลางวันก็ไม่กิน”

หลินเมิ่งหวันขมวดคิ้วเล็กน้อย แกว่งพัดโดยไม่พูดอะไร

รอดตายก็เหมือนได้เกิดใหม่ แน่นอนว่าหลินเมิ่งหวันเข้าใจความทะเยอทะยานของหลี่อี๋เหนียงและหลินเป้ยเหยา

ชาติที่แล้วตอนที่ฆ่านาง หลินเป้ยเหยากล่าวอย่างภาคภูมิใจว่าหลี่อี๋เหนียงได้เป็นภรรยาเอก และหลินเป้ยเหยาเองก็ได้ออกเรือนในฐานะบุตรสาวของภรรยาเอก

ตอนนี้ท่าย่าต้องการให้ท่านพ่อแต่งงานใหม่ หลี่อี๋เหนียงต้องไม่อยู่เฉยอย่างแน่นอน

หลินเมิ่งหวันกล่าวว่า “หาวิธีที่ไปสืบข่าว และจับตาดูสถานการณ์ของสวนดอกบัว เพื่อป้องกันสุนัขจนตรอกเช่นพวกนาง”