ภพนี้ตราบภิรมย์รัก นิยาย บท 70

รอยยิ้มของหลินฮูหยินใหญ่จางหายไป หลินเมิ่งหวันหัวเราะเยาะในใจ

หลินเป้ยเหยามาได้เวลาจริงๆ นางมาคารวะท่านย่าที่ไหนกัน? เห็นได้ชัดว่ารู้ว่าแม่นางอู๋มา และจงใจมา “เสนอหน้า” ต่อหน้าแม่นางอู๋!

เพียงแต่ในตอนนี้แม่นางอู๋อยู่ที่นี่ เกรงว่าถึงแม้ท่านย่าจะรู้ความคิดของหลินเป้ยเหยา แต่ก็ต้องยอมให้นางเข้ามา

เป็นอย่างที่คิดไว้ หลินฮูหยินใหญ่พยักหน้า “ให้นางเข้ามาเถอะ”

หลินฮูหยินใหญ่มองไปที่แม่นางอู๋ และกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “เป้ยเหยาเป็นพี่สาวต่างแม่ของเมิ่งหวัน ไม่ทราบว่าแม่นางอู๋จำได้หรือไม่?”

แม่นางอู๋กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “แน่นอนว่าจำได้ คุณหนูเป้ยเหยามีชื่อเสียงมากในเมืองหลวง นางกับคุณหนูหนานมู่ชิงของจวนหนานไท่ฟู่ กลายเป็นที่รู้จักในนามสองสาวงามแห่งเมืองหลวง”

คำว่า “คุณหนู” ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นญาติทางสายเลือดอย่างชัดเจน

ในขณะที่พูด หลินเป้ยเหยาก็ตามคนรับใช้เข้าไปในลานบ้าน

หลินฮูหยินใหญ่เหลือบมองหลินเป้ยเหยาที่นอกประตู นัยน์ตามีความเย็นชาปรากฏขึ้นมาแวบหนึ่ง

ภายใต้แสงแดด ชุดสีเขียวอ่อนของหลินเป้ยเหยาดูเหมือนระลอกคลื่น ปิ่นปักผมหยกแวววาว และการแต่งหน้าละเอียดอ่อนไร้ที่ติ

นางแต่งตัวได้ดีมากจริงๆ สดใสและสง่างาม ในช่วงต้นฤดูร้อนที่ร้อนเล็กน้อยเช่นนี้ เห็นแล้วทำให้ผู้คนรู้สึกสบายใจ

แต่ในวันธรรมดาเมื่อหลินเป้ยเหยามาคารวะ ไม่เคยเห็นนางใส่ใจเช่นนี้มาก่อน

หลินฮูหยินใหญ่ละสายตาและกล่าวต่อว่า “วันนี้แม่นางอู๋มาเยี่ยมเยือนถึงบ้าน ข้ามีเรื่องหนึ่งที่อยากจะขอให้แม่นางอู๋ช่วยเป็นธุระให้”

“เรื่องอะไร? ฮูหยินใหญ่เชิญพูดเถิด”

หลินฮูหยินใหญ่ยิ้มเล็กน้อย “จะว่าไปแล้วก็ลำบากใจนิดหน่อย เพื่อท่านพ่อของเมิ่งหวัน”

หลินเมิ่งหวันตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และรีบเงี่ยหูไปทางหลินฮูหยินใหญ่ในทันที

หลินฮูหยินใหญ่กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “แม่นางอู๋ก็รู้ว่าแม่ของเมิ่งจากไปเร็ว หลายปีที่ผ่านมาบุตรชายของข้าระลึกถึงแม่ของเมิ่งหวัน และไม่ยอมแต่งงานใหม่ ตอนนี้การแต่งงานของเมิ่งหวันได้ถูกกำหนดไว้แล้ว ข้าจึงอยากให้บุตรชายคนสุดท้องที่ได้แต่งงานใหม่ เพื่อที่จะได้จัดการเรื่องหลังบ้านแทนเขา”

หลินเป้ยเหยาที่เพิ่งก้าวเข้าประตูมาได้ยินประโยคนี้อย่างชัดเจน นางใจสั่นอย่างฉับพลัน มองไปที่หลินฮูหยินใหญ่ด้วยความตกใจ และสีหน้าซีดขาว

แต่งงานใหม่? !

ท่าย่าต้องการช่วยให้ท่านพ่อแต่งงานใหม่? !

จะทำเช่นนั้นได้อย่างไร? !

แม่นางอู๋หันไปมองรอบๆ และเหลือบมองไปทางหลินเป้ยเหยาโดยไม่รู้ตัว และเห็นท่าทางที่เสียกิริยาของนาง

ทันทีที่หลินเป้ยเหยามา หลินฮูหยินใหญ่ก็กล่าวเช่นนี้ เกรงว่าจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

ดูเหมือนว่านางหลี่แม่ผู้ให้กำเนิดของหลินเป้ยเหยา จะไม่เป็นที่พึงพอใจของหลินฮูหยินใหญ่จริงๆ

อีกทั้งหลินฮูหยินใหญ่จงใจให้หลินเป้ยเหยาได้ยินเรื่องนี้ เกรงว่าต้องการจะเหน็บแนมหลินเป้ยเหยาด้วย

แม่นางอู๋เป็นคนฉลาด และเห็นการพลิกผันเหล่านี้ แต่ก็แสร้งทำเป็นไม่รู้

นางเพียงแค่มองไปที่หลินฮูหยินใหญ่ และกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “เรื่องนี้ฮูหยินใหญ่หาได้ถูกคนแล้ว เรื่องชายหญิงในเมืองหลวงที่ยังไม่ได้แต่งงาน เกรงว่าจะไม่มีใครรู้ดีไปกว่าข้าแล้ว”

หลินฮูหยินใหญ่ใบหน้าอิ่มเอิบ “ข้ารู้ว่าแม่นางอู๋รู้เรื่องนี้ดี จึงอยากขอให้แม่นางอู๋ช่วยเป็นธุระให้ งานแต่งงานของเมิ่งหวันได้ถูกกำหนดขึ้นแล้ว หากได้แม่ใหญ่มาช่วยนางจัดการงานแต่ง จะต้องยิ่งละเอียดรอบคอบอย่างแน่นอน”