ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 365

หลังจากหญิงชราจากไปได้ไม่นานพยายาลก็เข้ามาตรวจดูอาการเห็นว่าซูจื่อซียังคงนอนหลับอยู่จึงตบเขาเบา ๆ

ซูจื่อซีลืมตาขึ้นมาด้วยความสะลึมสะลือ เขางุนงง เหมือนว่าเมื่อกี้เขาจะตื่นขึ้นมาแล้วนี่นา ทำไมถึงหลับไปอีกได้นะ

หรือว่าเมื่อกี้เขาแค่ฝันไป?

บางครั้งคนเราก็ฝันได้เหมือนจริงมาก เช่น นาฬิกาปลุกดัง ในใจของเราก็คอยเตือนตัวเองว่าควรจะลุกขึ้นไปล้างหน้าแปรงฟันไปทำงานได้แล้ว แล้วตัวเราในฝันก็ลุกขึ้นไปล้างหน้าแปรงฟัน... แต่แล้วก็ตกใจตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองฝันไป

หรืออย่างเช่นฝันว่าปวดฉี่ ในฝันเราตามหาห้องน้ำไปทั่วทุกสารทิศ สุดท้ายก็ได้เข้า... แต่ไม่นานก็ต้องตื่นมาเพราะว่าปวดฉี่ถึงได้รู้ว่าเมื่อกี้ตัวเองฝันไป

ซูจื่อซีในตอนนี้ก็รู้สึกอย่างนั้น เขารู้สึกว่าเมื่อเช้าเขาตื่นขึ้นมาแล้วหนหนึ่ง เหมือนว่าเขาจะไปหาพ่อหรืออะไรนี่แหละ แต่ก็ไม่รู้ว่าตัวเองกลับมานอนอีกตอนไหน หรืออาจจะบอกได้ว่าเมื่อกี้เขาทำอยู่ในฝัน

พยาบาลเห็นว่าซูจื่อซีเอาแต่จมอยู่ในโลกของตัวเองนิ่งเงียบไม่พูดไม่จาอีกแล้ว

เธอส่ายหน้า เด็กคนนี้มีปฏิกิริยาตอบต่อสิ่งเร้าแย่มาก หวังว่าหลังจากผ่าตัดเสร็จจะกลับมาเป็นปกติได้นะ!

พยาบาลเพิ่งจะออกไป ซูจื่อหลินก็กลับมาพอดี เขาดูเวลา

เจ็ดโมงห้าสินนาที เขาเพิ่งออกไปแค่เจ็ดนาทีซูจื่อซีก็ตื่นแล้วเหรอ?

ทำไมไม่นอนพักต่ออีกหน่อย

ซูจื่อหลินคิดแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เพียงแต่บอกว่า “กินข้าวเช้ากันเถอะ!”

“นอนโรงพยาบาลจะเอาให้ได้อย่างที่บ้านคงไม่ได้ สั่งอะไรง่ายมากินก่อนแล้วกันนะ”

ซูจื่อซีมองกล่องอาหารบนนั้นเขียนว่าเถาหรานอวี้ก้ง โรงแรมที่ทำอาหารเช้าสไตล์กวางตุ้งโดยเฉพาะซาลาเปาลูกเท่าครึ่งฝ่ามือ เกี๊ยวน้ำซุปเนื้อปูสองชิ้น ทาร์ตนมหว่านโจวหยวนหนึ่งชิ้นบวกน้ำเต้าหู้สูตรคุณยายแก้วนึง... ก็ตั้งสองพันกว่าหยวนแล้ว

เมื่อก่อนซูจื่อซีซื้อกินเองรู้สึกว่ามันแพงมาก

แต่ตอนนี้เขารู้สึกว่า... มันก็แค่อะไรง่าย ๆ จริง ๆ นั้นแหละ อิ่มไปอีกมื้อ กินกับที่บ้านมันดีอย่างนี้นี่เอง

ซูจื่อซีคิดอะไรในหัวไม่พูดไม่จา ซูจื่อหลินก็พูดน้อยพูดไม่เก่ง เขาเองก็ไม่พูดอะไรเลยเหมือนกัน

สองพ่อลูกกำลังกินอาหารกันอยู่ ในห้องผู้ป่วยเงียบจนน่ากลัว ตอนซูอี้เซินเข้ามาเขายังนึกว่าคนออกกันไปหมดแล้วเสียอีก

ไม่รู้จะว่าไงดีเหมือนกัน

“จื่อซี ผ่าตัดพรุ่งนี้เก้าโมงเช้านะ “วันนี้นายต้องกินอาหารรสอ่อน ๆ หน่อยนะ”

ซูอี้เซินดูเวลาแล้วพูดต่อว่า “ไม่ต้องกังวล หมอที่ผ่าตัดให้นายเป็นรุ่นพี่อาเอง เขาผ่านประสบการณ์การผ่าตัดมามากมาย ใจกล้าทำงานละเอียดรอบคอบ”

ซูจื่อซี “...”

สมองเขาแปลประโยคนี้โดยอัตโนมัติ : หมอคนนั้นมีประสบการณ์เปิดกะโหลกคนมาโชกโชน ตัดสินใจเด็ดขาด

ซูอี้เซินเห็นว่าซูจื่อซีนิ่งเงียบ แต่ยังไงเขาก็ชินแล้วจึงพูดต่อไปว่า “ก็แค่การผ่าตัดเล็ก ๆ ง่าย ๆ เปอร์เซ็นประสบความสำเร็จของการเปิดกะโหลกกำจัดห้อเลือดมีถึงประมาณ 95% รุ่นพี่อาคนนั้นฝีมือเก่งกาจมาก แทบไม่เคยผ่าตัดล้มเหลวเลย”

ซูจื่อซี “...”

เอ่อ มีความเป็นได้ที่เขาจะตาย 5% ต้องเตรียมใจไว้ล่วงหน้า

ซูอี้เซินพูดปลอบใจเขาอีกสองสามประโยคก่อนรีบกลับไปตรวจคนที่ห้องตรวจ

หลังจากซูจื่อซีกินอาหารเสร็จก็ให้ความร่วมมือในการตรวจดูอาการตามขั้นตอน จากนั้นก็หยิบกระดาษปากกามา... เริ่มเขียนพินัยกรรม

ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะไม่เล่นเกมแล้ว แต่บัญชีที่ชื่อมู่ซินรื่อมู่จินมีมูลค่าเป็นสิบล้าน... บัญชีนี้ยกให้ซู่เป่า

เขายังมีเงินเก็บอีกห้าแสน คราวก่อนให้ซู่เป่าไปสองล้าน ถ้าให้สองล้านห้าจะฟังดูไม่ดีเท่าไหร่ ดังนั้นเขาจึงเก็บไว้ห้าแสน... อันนี้ก็ให้ซู่เป่า

เขายังมีการบ้านปิดเทอมฤดูร้อนอีกสองเล่มที่ยังทำไม่เสร็จ อันนี้ยกให้หานหาน

ในห้องของเขามีโมเดลตัวละครในเกมอยู่หลายตัวที่ทางเพลตฟอร์มมอบให้ บางตัวก็สปอนเซอร์เป็นคนมอบให้... ถ้าเอาไปขายก็คงได้สักแสน อันนี้ก็ยกให้ซู่เป่า

เขายังมีบัญชีรองอีกบัญชี บัญชีนั้นถึงจะไม่ค่อยได้เล่น แต่ว่าพวกอาวุธ สกินอะไรพวกนี้รวม ๆ กันแล้วก็น่าจะขายได้สักเกือบหมื่น อันนี้ก็ยกให้ซู่เป่าแล้วกัน

เหมือนว่านอกจากนี้ก็ไม่มีอะไรแล้ว ซูจื่อซีขมวดคิ้ว

พวกคนที่อายุมากเวลาจากไปก็จะทิ้งบ้านทิ้งรถไว้ให้ลูก แต่เขานอกจากเงินไม่กี่แสนก็ไม่มีอะไรทิ้งไว้ให้ซู่เป่าแล้ว

ไม่มีแม้บ้านสักหลัง

ซูจื่อซี “...”

แบบนี้เขาจะยังตายไม่ได้ ต้องพยายามมีชีวิตอีกหลาย ๆ ปี จะได้หาเงินซื้อบ้านซื่อรถไว้ยกให้ซู่เป่า ถ้าให้ดีก็ซื้อที่ดินสักสองสามผืนด้วย