ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 970

พวกของผีหลายใจที่อยู่ในน้ำเต้าวิญญาณก็โผล่หัวออกมาแล้วจ้องไปที่ผีบนหัวของดีไซน์เนอร์

"มีผีมาแล้ว ออกมารับแขกเร็ว" ผีหลายใจพูด

ผีเจ้าสาว "พี่หลายใจ อย่าพูดให้มันชวนเข้าใจผิดแบบนั้นจะได้ไหม?"

ผีดวงซวย "นี่ผีอะไร?"

ซู่เป่าบอกว่า "ผีแม่พระไง!"

สุดยอดไปเลยเพิ่งเคยเจอแม่พระกลายเป็นผี

ซู่เป่าบอกว่ามันแปลกใหม่มาก เมื่อพูดถึงพระแม่มารี เธออดไม่ได้ที่จะนึกถึงภาพวาดที่แขวนอยู่ในบ้านหลังใหญ่ของเพื่อนแก่ของเธอ หนึ่งในนั่นก็คือภาพวาดคือพระแม่มารี

เธอยังจำคำอธิบายถึงพระแม่ที่เพื่อนแก่บอกให้ฟังได้

พระแม่มารีเป็นมารดาของพระเยซูคริสต์ พระเยซูคริสต์ทรงเป็นพระบุตรของพระเจ้าผู้เสด็จมายังโลกในฐานะมนุษย์เพื่อไถ่บาป พระองค์ทรงรับเอาความเป็นมนุษย์มาจากพระแม่มารี พระแม่มารีเลี้ยงดูพระองค์ เมื่อครั้งพระองค์ทรงลบล้างบาปของมนุษย์ ทนทุกข์ ทนทรมาน และสิ้นพระชนม์ พระแม่มารีก็ทรงแบ่งเบาความทุกข์ทรมานทางจิตใจของพระองค์ พระคัมภีร์บันทึกไว้ว่า เมื่อพระเยซูถูกทรมานบนไม้กางเขน พระนางมารีก็คอยอยู่ด้านหลังและติดตามพระองค์ไปด้วยความโศกเศร้า เมื่อพระเยซูถูกจับตรึงที่บนภูเขาคัลวารี พระแม่มารีก็ทรงทอดพระเนตรและร้องไห้อย่างขมขื่น เมื่อพระเยซูถูกตรึงบนไม้กางเขนเป็นเวลาหลายชั่วโมงด้วยความเจ็บปวดทรมาน แม่พระก็ยืนอยู่ด้านล่างของไม้กางเขนนั้น และทนทุกข์ร่วมกันกับพระเยซู เมื่อพระพระศพของพระเยซูถูกปลดออกจากไม้จากเขนหลังจากที่พระองค์สิ้นพระชนม์ พระแม่มารีก็ทรงกอดพระศพนั้นไว้ในอ้อมแขนของนางด้วยความรู้สึกโศกเศร้าอย่างยิ่ง เราสามารถพูดได้ว่าพระแม่ทรงแบ่งปันทุกขเวทนาทางจิตวิญญาณของพระเยซู และช่วยพระองค์ทำภารกิจอันยิ่งใหญ่ คือการไถ่บาปของมนุษยชาติสำเร็จ

ซู่เป่าไม่รู้ว่ามีคนอ่านย่อหน้าข้างบนนี้จบกี่คน

แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่ามันมีความหมายลึกซึ้งเพีบงใด เพียงแต่ว่าทุกคนมีความเชื่อเป็นของตัวเอง เราต้องเคารพความเชื่อของคนอื่น

สิ่งที่เธอไม่เข้าใจคือ ตอนนี้คำว่าแม่พระใช้เพื่อบรรยายถึงบุคคลที่จิตใจดีมีเมตตาต่อผู้อื่น ตามความเข้าใจนี้ แม่พระควรจะเป็นคนดีมากแล้วจะกลายเป็นผีร้ายได้ไง?

ซู่เป่ามองดีไซน์เนอร์ตาไม่กระพริบ ครั้งก่อนเธออยู่ที่โรงเรียนเลยไม่ได้เจอ

นายหญิงซูลุกขึ้นมาพูดกับดีไซน์เนอร์ว่า "คุณเผยมาแล้วเหรอคะ"

เผยอวี้พยักหน้าตามมารยาท ใบหน้าของเขาก็ยิ้มอย่างมีมารยาท "สวัสดีครับ นายหญิงซู"

หลังจากพูดจบเขาก็สังเกตุเห็นซู่เป่า เขาส่งยิ้มใจดีพูดว่า "สวัสดีจ๊ะหนูน้อย นี่คือคุณหนูเล็กตระกูลซูใช่ไหมครับเนี่ย?"

ซู่เป่าพยักหน้า "สวัสดีค่ะคุณลุงเผย"

คุณลุงเผยอวี้คนนี้ดูแล้วก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนะ ดูเป็นคนดีออก...

ซู่เป่าคิดพลางเปิดนาฬิกาสำหรับเด็กแล้วหลบไปส่งข้อความเลียงอยู่ด้านข้าง

"เรียกพี่ เรียกพี่ งานของพี่มาแล้ว!"

ไม่ถึงสองวิประตูห้องของซูเหอเวิ่นก็ถูกเปิด ซูเหอเวิ่นวิ่งลงมาจากชั้นบนอย่างเร็ว

แถมยังไม่ระวังเหยียบกระโปรงแม่ตัวเองอีก

นี่มันอะไรกันนี่

ถึงเธอจะไม่ค่อยเข้าใจโลกของผู้ใหญ่เท่าไหร่นัก

ซู่เป่าคิดว่าถ้ามีคนมาทุบตีเธอติดต่อกันหลายปีสุดท้ายอีกฝ่ายล้มป่วย... เธอคงไปจุดประทัดที่หัวเตียงผู้ป่วย...

ซูเหอเวิ่นพูดต่อว่า "เคยได้ยินคุณย่าบอกว่า ในยุคของท่านผู้หญิงไม่รับรับความเท่าเทียม ผู้หญิงจะต้องคอยทำให้คนอื่นพอใจ ได้รับคำชมเชยและการยอมรับจากผู้อื่นถึงจะมีชีวิตที่ดีต่อไปได้"

ดังนั้นผู้หญิงจึงต้องแบกรับการพันธนาการด้วยข้ออ้างทางศีลธรรมที่ว่าคุณต้องจิตใจดี จิตใจดีถึงขั้นโง่ นิยายมักจะสอนคุณว่าคุณไม่ได้โง่เง้า แต่คุณใสซื่อน่ารักน่ารัก พวกประธานบริษัทที่ร่ำรวยมักชอบผู้หญิงโง่ ๆ แบบนี้แหละ

แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว ผู้หญิงสมัยนี้มีความมั่นใจและพึ่งพาตัวเองได้ ใคร ๆ ก็โตมาท่ามกลางการเอาอกเอาใจของพ่อแม่ จึงไม่ต้องไปคอยทำให้ใครพอใจเพื่อมีชีวิต

"เห็นคุณย่าบอกว่า ชนบทสมัยของท่านเพราะเป็นที่เล็ก ๆ ผู้หญิงจะต้องเป็นแม่ศรีเรือน สามีทุบตีเป็นเรื่องธรรมดา ไม่มีสามีบ้านไหนไม่ตบตีผู้หญิง แต่พอมาดูตอนนี้คือตวามรุนแรงในครอบครัว"

สรุปว่ายุคสมัยต่างกันทัศนคติที่มีต่อแม่พระก็ต่างกันไป

เมื่อก่อนผู้หญิงที่เป็นแม่พระ ใคร ๆ ก็บอกว่าน่ารัก จิตใจดี ใสซื่อน่ารัก

ตอนนี้เหรอ?

ทุกคนจะบอกว่า "ถุย" แม่พระไสหัวไปเลย!