ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 971

หลังจากได้ฟังคำอธิบายของพี่ชาย ซู่เป่าก็พอจะเข้าใจแล้ว

“แม่พระ หมายถึง ผู้มีจิตใจโอบอ้อมอารีจนเกินไปใช่ไหม” เธอถาม

ซูเหอเวิ่นพยักหน้า “ใช่ ถ้าเราบอกว่าพวกค้ายาสมควรตาย แม่พระจะบอกว่า พวกค้ายาได้รับบาดเจ็บและทนทุกข์ทรมานมาตั้งแต่เด็ก เขาถูกบังคับให้ไม่มีทางเลือกอื่น เขาน่าสงสาร...”

แค่เขาลองพูดก็รู้สึกสะอิดสะเอียนแล้ว

“แม่พระน่าขยะแขยงก็คือ แม่พระบวกตรรกะป่วยก็เลยยิ่งน่าขยะแขยง เดี๋ยวนี้แม่พระมีหลายแบบมากเลย เดี๋ยวถ้าเจอพี่จะยกตัวอย่างให้”

ซู่เป่าพยักหน้า “โอเค”

เผยอวี้วัดเอวให้เหยาหลิงเยว่ แล้วตรวจดูทั้งชุดเพื่อดูว่ามีอะไรที่ต้องแก้ไขหรือไม่

เมื่อเรียบร้อยแล้ว แต่เห็นเด็กน้อยสองคนยังคงพูดคุยกันพึมพำซ่อนตัวอยู่ที่มุมโซฟา

เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะและพูดอย่างอบอุ่น “คุณซู เด็กทั้งสองคนเป็นลูกของคุณเหรอครับ น่ารักมากเลย”

ซูอีเฉินไม่ได้อธิบาย เพียงเอ่ยเสียงเรียบว่า “ขอบคุณ”

เผยอวี้กลับมาสนใจที่ชุดเจ้าสาวอีกครั้ง “ยังมีเวลาอีกห้าวันก่อนจะถึงวันงาน วันนี้ผมจะแก้ตรงส่วนเอวของชุดเจ้าสาวให้”

“ครั้งก่อนที่มาแก้ห่างจากครั้งนี้แค่เดือนเดียว แต่คุณนายซูน้ำหนักลดลงมากเลย...คุณซู ผู้หญิงมักจะกังวลก่อนจะแต่งงาน คุณซูต้องปลอบใจคุณนายซูมาก ๆ หน่อยนะครับ”

เผยอวี้กำชับขณะจดบันทึกข้อมูล

ซูอีเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะพูดว่า “ผมรู้ คุณไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องนี้”

เผยอวี้ชะงักไปครู่หนึ่ง เหมือนจะสัมผัสได้ถึงความไม่เป็นมิตร ดังนั้นจึงไม่พูดอะไรอีก เพียงทำท่าทียิ้มอย่างเข้าใจ

เหยาหลิงเยว่ไปเปลี่ยนชุดเจ้าสาวออก ส่วนเผยอวี้ก็นำอุปกรณ์มาครบครัน วันนี้จะแก้เอวของชุดเจ้าสาวในห้องแต่งตัวชั้นสาม

ซู่เป่าและซูเหอเวิ่นโผล่หน้าออกมาแอบมองอย่างเงียบ ๆ

“พี่ชาย สิ่งแรกที่จะต้องทำเมื่อเจอผีร้าย ก็คือการตรึงเธอเอาไว้ หนูจะสอนพี่เอง!”

ซู่เปาสอน ก่อนอื่นต้องทำแบบนี้ตามด้วยแบบนั้น แล้วก็ฮึบ เรียกป๊ะป๊า!

ซูเหอเวิ่นงง ช้าหน่อยสิ!

สองพี่น้องก็ยังคงพึมพำต่อไป

ผีแม่พระแตกต่างจากผีอื่นจริง ๆ ขนาดเห็นซู่เปากับซูเหอเวิ่นตั้งนานแล้ว และยังสัมผัสได้ถึงอาวุธอันทรงพลังต่าง ๆ ที่ซูเหอเวิ่นพกมาด้วย

ไหนจะบางสิ่งบางอย่างที่ไม่สามารถมองเห็นได้ชัดในตัวซู่เป่า ราวกับว่ากำลังซ่อนออร่าอันทรงพลังบางอย่างไว้

ปกติเมื่อผีร้ายเห็นสิ่งนี้ ส่วนใหญ่ก็ต้องวิ่งหนีกันป่าราบ

แต่เธอกลับไม่หนี

เธอมองดูเด็กทั้งสองอย่างเมตตาและอ่อนโยน ด้วยสีหน้าน่าสงสาร “ฉันเห็นพวกเธอแล้ว! พวกเธอยังเด็กมาก ทำไมถึงเลือกเดินทางสายนี้กัน”

เธอคิดว่าเด็กสองคนนี้ได้รับการฝึกฝนให้เป็นนักพรตมาตั้งแต่เด็ก

น่าสารจริง ๆ เด็กจากครอบครัวที่ร่ำรวยควรจะมีความสุขและเสพสุขให้มากที่สุด

เหตุใดตระกูลซูจึงบังคับให้เด็กทั้งสองคนไปเป็นนักพรตล่ะ