ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 972

เผยอวี้ไม่โกรธหรืออารมณ์เสียเลยสักนิดที่เขาถูกเด็กสองคนขัดจังหวะ

ตรงกันข้าม เขาพูดถึงประสบการณ์ของเขาในฐานะดีไซน์เนอร์ชุดเจ้าสาวอย่างตั้งอกตั้งใจ

ที่จริงแล้วเขาเคยรับงานมามากมาย มีทั้งคนธรรมดาและคนมีฐานะ

ชุดเจ้าสาวของคนธรรมดาออกแบบออกมาแล้วสั่งตัดแค่นั้นก็จบแล้ว ในช่วงก่อนแต่งงานก็จะพยายามรักษารูปร่างให้ดีที่สุด

พูดอีกอย่างก็คือ คนต้องปรับตัวให้เข้ากับชุดเจ้าสาว

แต่คนมีฐานะนั้นแตกต่างกัน หลังจากที่คู่บ่าวสาวจองชุดเจ้าสาวแล้ว ก่อนที่จะแต่งงานก็จะมีการปรับแก้รอบสองรอบตลอด ถ้าอ้วนจะต้องแก้ชุดเจ้าสาวเล็กน้อย จะต้องพยายามอย่างเต็มที่เพื่อเพิ่มเนื้อผ้าให้กับชุดแต่งงานให้ใหญ่ขึ้นโดยไม่ทำให้ทั้งชุดเสียหาย

อย่างเหยาหลิงเยว่แบบนี้ง่ายหน่อย ที่เปลี่ยนจากอ้วนเป็นผอม เขาสามารถเก็บส่วนที่หลวมเข้าโดยไม่ต้องตัดก็ได้ ถ้าเธออ้วนขึ้นในอนาคตก็ยังปลดได้

นี่คือครอบครัวที่มีฐานะ ต่อให้จะเป็นชุดแต่งงานคลาสสิกราคาแพง ถึงคราวที่จะต้องลงมือทำก็ทำเลย

“แต่โดยปกติแล้ว ถ้าชุดเจ้าสาวของคนธรรมดามีส่วนไหนใส่ไม่พอดี อาก็จะช่วยปรับให้เหมือนกัน”

ซู่เป่าถามอย่างข้องใจ “แล้วคุณอาเก็บเงินไหม”

เผยอวี้ส่ายหน้า “ไม่เก็บ อันที่จริงคนธรรมดามาสั่งชุดแต่งงานจากอา ราคาก็ไม่ใช่ถูก ๆ อยู่แล้ว...ดังนั้นอามักจะไม่เรียกเก็บค่าแรงในการแก้”

ในฐานะที่เป็นดีไซน์เนอร์ที่มีชื่อเสียง ดีไซน์เนอร์ระดับเดียวกันที่ไปอยู่ระดับสูงกันแล้ว ก็จะไม่รับลูกค้าทั่วไป

เขารู้สึกว่านี่เป็นสิ่งที่ผิด คนธรรมดา ๆ ก็มีสิทธิ์ที่ได้ใส่ชุดเจ้าสาวที่สวยที่สุดได้เช่นกัน

ซู่เปาพยักหน้า “อืม ก็ไม่มีอะไรผิดปกตินะ...”

พูดได้ว่าเป็นความชอบส่วนบุคคล ชุดเจ้าสาวของเขาอาจจะมีราคาแพงกว่าสินค้าทั่วไปนิดหน่อย ตราบใดที่คนธรรมดายอมจ่ายเงินจำนวนนี้ก็ไม่ใช่ปัญหา

เผยอวี้พูดว่า “บางครั้งเราก็เจอลูกค้าที่งี่เง่า”

ครั้งหนึ่งมีหญิงสาวคนหนึ่งสั่งชุดเจ้าสาว ก่อนจะแต่งงานสั่งแก้ตั้งเจ็ดแปดครั้ง แต่เขาก็อดทนไว้

ไม่คิดเลยว่าหลังงานแต่งงาน หญิงสาวจะเดินเข้ามามาพร้อมกับชุดแต่งงานที่เปรอะเปื้อน และกล่าวหาว่าชุดเจ้าสาวของเขาคุณภาพต่ำ...

ซู่เป่าถามว่า “แล้วคุณอาจัดการยังไง”

ซูเหอเวิ่นถามว่า “ไม่ใช่ว่าอาคืนเงินให้เธอไปนะ”

เผยอวี้จนใจ “คืนเงินให้เธอไป อาบอกกับตัวเองว่าช่างมันเถอะ มันไม่ง่ายเลยเขาเพิ่งจะแต่งงานกันมีความสุข ไม่อยากให้มากังวลใจกับเรื่องนี้”

ซู่เป่ากับพี่ชาย “เอิ่ม...”

ทั้งสองคิดว่าตนรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับแม่พระของเผยอวี้แล้ว

แต่พวกเขาไม่รู้ว่าสิ่งเหล่านี้ที่เผยอวี้เล่ามา เป็นเพียงเรื่องขี้ปะติ๋วเท่านั้น...

จนกระทั่งถึงวันแต่งงานของซูอีเฉิน ซู่เป่าและซูเหอเวิ่นถึงเข้าใจอย่างถ่องแท้ถึงความน่ารังเกียจของแม่พระเผยอวี้

เช้าตรู่ของวันที่เก้า จู่ ๆ นกกางเขนฝูงหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นบนต้นไม้ในสวนตระกูลซู

เหล่านกกางเขนตัวใหญ่ร้องเสียงดัง จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ!

เสี่ยวอู่ “ขอให้คุณแต่งงานอย่างมีความสุข มีความสุขชั่วนิรันดร์ และมีความสุขทั้งครอบครัว!”

เหล่าลูก ๆ นกกางเขน จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ!

สถานการณ์เช่นนี้ไม่มีทางเกิดขึ้นกับคนอื่น ๆ แน่นอน

จี้ฉางที่รีบเร่งอยู่ทุกวันคอยฉวยโอกาสฝึกฝนอย่างเต็มที่ก่อนที่ซู่เป่าจะคืนต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ไป วันนี้กลับปรากฏตัวออกมา พอเห็นฉากนี้ถึงกับเม้มปาก

เสี่ยวอู่หมุนตัวอย่างหล่อเหลาและบินร่อนลงจากนอกหน้าต่าง เงยหน้าขึ้นสูง “ฮ่าฮ่าฮ่า! ชอบไหม”

พูดจบก็ออดอ้อนซู่เป่า “เป่า! ฉันเก่งไหม!”

ซูอีเฉิน “...”

พี่น้องคนอื่น ๆ ของตระกูลซู “...”

นายหญิงซู “…”

นายหญิงเงยหน้าขึ้นมอง แม้แต่นกกางเขนตัวน้อยที่อายุไม่ถึงหนึ่งเดือนก็ยังออกมาทำงานกันหมด

นกกางเขนบินทั่วท้องฟ้า...รวมถึงนกตัวน้อย ๆ ที่บินแล้วเกือบจะร่วงลงมาก็บินขึ้นไปใหม่

แน่ใจนะว่านี่เป็นลางดี ไม่ใช่ลางร้าย