ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 969

เหยาหลิงเยว่สวมชุดแต่งงานยืนอยู่ที่หน้าบันใด

เธอหน้าแดง ถึงจะใส่ชุดแต่งงานชุดนี้เป็นครั้งที่สองแล้วแต่ก็ไม่รู้จะเดินยังไงดีเหมือนเดิม ได้แต่ยื่นซื่อไม่รู้จะทำไงดีอยู่อย่างนั้น

ซู่เป่าตาเป็นประกาย "ว้าว ป้าใหญ่สวยจังเลย เหมือนเจ้าหญิงในปราสาทเลย!"

ลุงทั้งเจ็ดต่างตะลึง มีคนบอกว่าผู้หญิงจะสวยที่สุดตอนแต่งงาน ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้จริง ๆ...

แล้วก็ได้ยินเสียงซูอีเฉินกระแอม หน้าตาเคร่งครึม

"มีอะไรทำก็ไปทำไป เพิ่งกลับมาไม่ไปพักผ่อนกันหรือไง?" เขาว่า

พี่น้องทั้งหลายส่งเสียงร้องเอ๋ แล้วมองพี่ใหญ่ของพวกเขาด้วยสีหน้าแบบว่าฉันขนลุกไปหมดแล้วเนี่ย

ซูอิ๋งเอ่อร์ปากไวคิดอะไรก็พูด เขาพูดออกมาตรง ๆ ว่า "พี่ใหญ่ไม่ให้เรามองพี่สะใภ้แหละ~ ไป ๆ คนบางคนหวงกระทั้งกับน้องแท้ ๆ เราจะทำอะไรพี่สะใภ้ได้หรือไงกัน"

ซูลั่วยิ้ม "ผมเสนอว่า วันแต่งงานให้เอาพี่สะใภ้ไปซ่อนไว้ให้พี่ใหญ่หา ถ้าหาไม่เจอเดี๋ยวผมจะออกไปแต่งงานแทนพี่สะใภ้เอง"

ซูอีเฉิน "..."

ทุกคนขำกระจาย ร้ายกาจจริง ๆ!

ทุกคนหัวเราะชอบใจ แต่ก็แยกย้ายกันไปอย่างเข้าอกเข้าใจ

นายหญิงซูกำลังโก้งโค้งยื่นมือไปดึงเอวกระโปรงเหยาหลิงเยว่พลางบอกว่า "เธอลองเดินดูซิ ตรงนี้เหมือนจะไม่ค่อยพอดี... เดี๋ยวดีไซน์จะกลับมาอีกรอบ ตรงไหนไม่พอดีก็รีบแก้เสีย"

เหยาหลิงเยว่มองเธออย่างจนใจ "แม่ค่ะ... หนู หนูเดินไม่เป็นแล้ว"

ชุดนี้ตั้งแปดสิบล้าน

เธอคิดว่าให้ชุดเดินนำไปก่อนแล้วเธอเดินตามข้างหลังก็ได้

นายหญิงซูถึงกับหน้าถอดสี จับมือเธอแล้วบอกว่า "แค่ใส่ชุดแต่งงานทำไม่จะเดินไม่เป็น? ทำใจกล้า ๆ แล้วเดินไปข้างหน้า แค่เดินแค่นี้ไม่พังหรอก"

เหยาหลิงเยว่ละล้าละลัง เธอก้าวเท้าออกมาข้างหนึ่ง

กระโป่งของชุดแต่งงานบานมาก เป็นดังความฝัน เพชรบนชุดเปล่งประกายตามการหักเหของแสง ส่องประกายระยับดั่งแสงดาว

เหยาหลิงเยว่เพิ่งเดินไปได้ก้าวเดียวก็ได้ยินเสียงแกรก ชายกระโปรงขูดกับราวบันใด เธอรีบหยุดเดินทันที

"ผมช่วย" ไม่รู้ซูอีเฉินขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาจูงมือของเหยาหลิงเยว่ไว้

นายหญิงซูกำลังจะบอกว่า "แกช่วย แกจะเข้าใจอะไร ชุดกระโปรงชองผู้หญิงตรงไหนไม่พอดีก็ต้องเติม ผู้ชายเข้าใจหรือไง?"

แต่กลับได้ยินซู่เป่าตะโกนเสียงใสว่า "คุณยาย มาเร็วค่ะ มานั่งดูข้างล่างก็ได้"

นายหญิงซูชะงักเธอมองซูอีเฉิน ตอนนี้ลูกชายคนโตของเธอกำลังมองเหยาหลิงเยว่อย่างใจจดใจจ่อ

เธอจึงปล่อยมือเหยาหลิงเยว่แล้วลงไปชั้นล่าง

ซูอีเฉินรับมือของเหยาหลิงเยว่มา ฝ่ามือใหญ่แรงเยอะจับมือของเธอไว้อย่างมั่นคง

"ไม่กล้าเดินเหรอ?" เขาถามเบา ๆ "กลัวล้มเหรอ? งั้นก็ไม่ต้องใส่ร้องเท้าส้นสูง"

รองเท้าส้นสูงน่ะสวย แต่เขากลัวเหยาหลิงเยว่ล้ม

เหยาหลิงเยว่ส่ายหัว ยอกเขาตามจริงว่า "กลัวเพชรหลุด"

ถ้าเกิดเพชรหลุดกลางงานแต่งเธอจะต้องเก็บดีไหม?

ถ้าไม่เก็บก็ขาดทุนแย่

แต่ว่าจะต้องแต่งงานกับซูอีเฉิน ถ้ามัวเก็บจะแต่งยังไง

ก็กินเยอะนะ ทำไมผอมลงล่ะ?

ท่านคิดอยู่พักหนึ่งแล้วบอว่า "ตรงเอวแก้สักหน่อยไหม?"

เหยาหลิงเยว่ก้มลงไปดูแล้วก็พยักหน้าหงึก ๆ

ซูอีเฉินหัวเราะพลางพูดว่า "พยักหน้าเร็วขนาดนั้น คุณเข้าใจเหรอว่าตรงไหนไม่พอดี?"

เหยาหลิงเยว่เหลือกตาใส่เขาแล้วพูดว่า "ถึงฉันจะพูดไม่ค่อยดี... แต่ว่าสมองฉันยังดีอยู่..."้

ทำไมเธอจะไม่เข้าใจ?

ซู่เป่าพูดขึ้นมาว่า "ลุงใหญ่คนที่ไม่เข้าใจคือลุงนั่นแหละ!"

ขณะที่กำลังพูดกันอยู่ดีไซน์เนอร์ก็มาถึงพอดี

อาเนี่ยพาเขาเข้ามา คนที่มาเห็นเหยาหลิงเยว่กับซูอีเฉินที่ยืนอยู่กลางบันใดพอดี ชายกระโปรงบานสวยเหมือนดอกไม้ เหยาหลิงเยว่ผิวขาวจั๊วขนาดยังไม่ได้แต่งหน้าก็สวยจนคนมองไม่วางตา... สวยงามสง่า!

ดีไซน์เนอร์เอ่ยชมตามสัณชาตญาณ "สวยจัง..."

ซูอีเฉินเหลือบมองเขา กระชับแขนเข้าหาตัว ดึงเอาเหยาหลิงเยว่เข้ามาใกล้อีกอย่างไม่ให้ใครสังเกตุ

เหมือนกับกำลังบอกว่า เธอเป็นของฉัน!

ซู่เป่าเอามือปิดตา "ทนดูไม่ได้แล้ว"

แต่ว่า...

เธอมองดีไซน์เนอร์ จ้องไปที่บนหัวของเขา

พี่คะมีงานเข้าแล้ว