ชีวิตในสวนผัก นิยาย บท 13

"ข้าทำได้เจ้าค่ะ"เลี่ยงรุ่ยเมื่อฟังลูกสาวพูดก็น้ำตาคลอเพราะไม่คิดว่านางจะวางแผนให้ครอบครัวปลอดภัยและสุขสบาย แต่หลายครั้งที่นางมีความคิดความเป็นผู้ใหญ่กว่าตนอีก และเขาก็เชื่อว่านางสามารถทำได้เพราะตั้งแต่มีนางครอบครัวก็ไม่ต้องอดยากสามารถกินอิ่มนอนหลับได้ เขาคิดว่าท่านเทพต้องเห็นใจครอบครัวเขาจึงส่งนางมาเป็นลูกของเขา

ลี่กว่างได้ยินดังนั่นก็ตอบตกลง

"ได้ ข้าตกลงเเต่เมื่อเจ้าเป็นศิษย์ข้าครอบครัวเจ้าก็จะปลอดภัย"

"ตอนนี้ก็ยามโหย่วแล้วท่านเจ้าสำนักจะอยู่กินข้าวกับพวกเราหรือไม เลี่ยงหลิ่งนางทำอาหารอร่อยมาก"

"โอ้! ยังงั้นข้าต้องขอชิมฝีมือเจ้าแล้วละ"

"เจ้าค่ะ ข้าจะทำสุดฝีมือเลยเจ้าคะ"นางออกไปเก็บผักหลังบ้านวันนี้นางจะทำปลานึ่งมะนาวเพราะพี่ใหญ่ไปหาปลามา ระหว่าวเก็บผักนางก็คิดว่าควรทำโรงเตี้ยมตอนไหน ตอนนี้ถึงครอบครัวนางจะมีเงินแต่ก็มีไม่มากนางคิดว่านางควรทำอะไรเพื่อหาเงินเพิ่มปีหน้านางจะได้สร้างโรงเตี้ยมกว่าจะสร้างจะเปิดร้านนางก็คงอายุ7หนาวพอดี เมื่อเก็บผักเสร็จนางก็เดินเข้าไปในบ้านส่วนท่านแม่ไปเตรียมของอยู่ในห้องครัว

วิธีทำก็ไม่มีอะไรมากเป็นอาหารที่ทำได้ง่ายโลกก่อนนางเป็นเชฟเรื่องเเค่นี้คือเรื่องง่ายสำหรับนาง

"เเม่เตรียมของไว้แล้วเจ้าต้องการอะไรเพิ่มไหม"

"พอแล้วเจ้าคะ พี่ใหญ่จุดไฟเสร็จรึยังเจ้าคะ"

"เสร็จแล้ว"นางกำลังจะไปหยิบปลามาเอาเกล็ดออก แต่เห็นสีหน้าท่านแม่กับท่านพี่นางไม่ค่อยดีนางจึงถาม

"ท่านแม่กับท่านพี่เป็นอะไรเจ้าคะ"นางดูออกว่าท่านแม่ท่านพี่เป็นห่วงนาง

"เจ้าตัดสินใจดีแล้วใช่ไหม"

"เจ้าค่ะ ข้าจะทำให้ครอบครัวเราสบายเจ้าคะ เมื่อครอบครัวเรามั่นคงถึงวันนั่นข้าจะออกเดินทางไปท่องยุทธภพเจ้าคะ"เลี่ยงฮูหยินได้ยินก็ได้แต่ถอนหายใจเพราะนางไม่สามารถเปลี่ยนเเปลงความคิดของลูกสาวได้

"แม่ไม่ได้ห้ามเจ้าหรอกแม่เเค่เป็นห่วงเจ้า"

"ข้าจะฝึกให้มากขึ้นให้แข็งเเกร่งครอบครัวของเราจะได้ปลอดภัย"

"เจ้าไม่ต้องหักโหมมากเกินไป พ่อกับแม่ยังเเข็งเเรงเจ้าไม่ต้องทำอะไรเกินตัวเข้าใจไหม"

"เจ้าค่ะ"นางหันไปยิ้มให้ท่านแม่กับพี่ใหญ่ก่อนจะหันมาทำอาหาร

ทางด้านเลี่ยงรุ่ย

"ข้าต้องขอโทษท่านเจ้าสำนักที่ทำให้ลำบากขอรับ"

"ไม่เป็นไร นางยังเด็ก คงจะห่วงครอบครัวก็ไม่แปลก พวกเจ้าเลี้ยงนางได้ดีมาก นางเป็นเด็กกตัญญูชีวิตพวกเจ้าจะสบายแน่"

"ข้าไม่คิดว่าจะได้สบายอะไรขอรับ ขอเเค่นางมีความสุขก็พอ"

"ลูกชายเจ้าทั้ง2หน่วยก้านดีไม่น้อย ถ้าลูกเจ้าสนใจไปฝึกวิทยายุทธที่หุบเขาของเพื่อนข้าก็ได้ ข้าจะฝากให้"

"ขอบคุณมากขอรับข้าคงต้องปรึกษากับทั้ง2ก่อนว่าพวกเขาอยากไปหรือไม"

"ข้าคิดว่าจะอยู่ในเมืองนี้จนกว่าเลี่ยงหลิ่งจะอายุ7หนาวเพราะกลับไปข้าก็ไม่มีอะไรทำเพราะข้าฝากฝังทุกอย่างไว้กับลูกข้าแล้ว ข้าคิดว่าข้าจะฝึกให้นางตั้งแต่ตอนนี้ ช่วยให้ครอบครัวของพวกเจ้าปลอดภัยมั่นคงขึ้น"

"ต้องขอบคุณท่านเจ้าสำนักมากขอรับ"

"ไม่ต้องขอบคุณข้าหรอก"

"ถ้าท่านไม่รังเกียจมาพักอยู่กับพวกข้าก็ได้ขอรับจะไม่ได้ไปกลับ"

"งั้นก็ได้ ข้าจะฝึกวิทยายุทธให้ลูกเจ้าทั้ง2ด้วย"

"อาหารเสร็จเเล้วเจ้าคะ"

นางกับท่านแม่ยกอาหารออกมา

"กินข้าวก่อนเจ้าคะ"

"ฮูหยินท่านเจ้าสำนักจะพักอยู่กับเราจนกว่าเลี่ยงหลิ่งจะ7หนาว"

"งั้นเราต้องต่อเติมห้องเพิ่มเจ้าคะ วันนี้เลี่ยงหนิงกับเลี่ยงหวงนอนด้วยกันไปก่อน"

"ขอรับ"

ครอบครัวนางนั่งล้อมเป็นวงกลมหันหน้าเข้าหากันวันนี้อาหารมี3อย่างเพราะมีท่านเจ้าสำนักอาหารเลยเพิ่มขึ้นอีก1อย่าง

"เจ้านี้ชื่อว่าอะไรรึรสชาติดียิ่งหนัก"

"ปลานึ่งมะนาวเจ้าคะ เลี่ยงหลิ่งนางเป็นคนทำ"

"อร่อยมาก เจ้าเปิดโรงเตี้ยมต้องขายดีมากแน่"

ครอบครัวนางกับท่านเจ้าสำนักนั่งกินข้าวพูดคุยกันจนกินข้าวเสร็จ

"พรุ่งนี้เจ้าก็เตรียมน้ำชามาคารวะข้าเป็นอาจารย์"

"เจ้าค่ะ"

"ส่วนพวกเจ้าก็คิดให้ดีว่าอยากฝึกวรยุทธหรือไหมถ้าอยากฝึกข้าจะฝึกพื้นฐานให้เจ้าไปสอบเข้าสำนัก"

"ขอบพระคุณท่านเจ้าสำนักมาที่เมตตาเลี่ยงหนิงกับเลี่ยงหวง"

"ข้าขอถามพวกเจ้ามีผักวิญญาณอยู่ใช่หรือไหม"

นางเดินเข้าไปในห้องครัวและหยิบกาน้ำชากับแก้วออกมา

"ข้าขอคารวะท่านเจ้าสำนักเป็นท่านอาจารย์เจ้าค่ะ"นางพูดเสร็จก็ยื่นจอกน้ำชาไปหน้าท่านอาจารย์

"ข้าขอรับเจ้าเป็นศิษย์ ต่อไปเจ้าเรียกข้าว่าท่านอาจารย์เถอะ"

"เจ้าคะ ขอบพระคุณที่กรุณาข้า"

"เจ้าจงตั้งใจฝึกฝนให้มาก"

"เจ้าค่ะ" เมื่อทำพิธีเสร็จท่านอาจารย์ก็ให้นางมานั่งฝึกเลย

"งั้นข้าจะสอนเจ้าตั้งแต่ขั้นเเรก เจ้าต้องตั่งสมาธิให้แน่วเเน่อย่าวอกแวก ค่อยๆ กำหนดลมหายให้คงที่"

นางค่อยๆ หลับตาลงกำหนดลมหายใจตามที่ท่านอาจารย์บอก

ลี่กว่างเมื่อเห็นลูกศิษย์ตัวน้อยหลับตาก็จ้องมองบริเวณรอบตัวนางที่มีปราณอยู่ล้อมรอบแล้วได้แต่ตกใจเพราะไม่คิดว่านางจะมีของวิเศษที่สามารถทำแบบนี้ได้จริงๆ ท่านเทพคงจะรักนางมากถึงให้ของวิเศษเเก่นางเขาเชื่อว่านางจะสามารถไปได้ไกลกว่าเขา

เลี่ยงหลิ่งนางลืมตาเพราะรู้สึกเหมือนพลังปราณนางจะติดอะไรสักอย่าง

"ท่านอาจารย์เจ้าคะ ท่านอาจารย์"นางเรียกท่านอาจารย์หลายรอบแต่ก็ไม่ได้การตอบรับจึงตะโกนเรียก

"ท่านอาจารย์!!! "

"ห้ะๆ! เจ้าจะเสียงดังไปทำไมอยู่ใกล้กันแค่นี้"ลี่กว่างเมื่อกี่กำลังคิดถึงของวิเศษของลูกศิษย์ก็ต้องตกใจตื่นจากภวังเพราะเสียงของลูกศิษย์ตัวน้อย

"ข้าเรียกท่านหลายรอบแล้วแต่ท่านไม่ตอบ ท่านคิดอะไรอยู่เจ้าคะ"

"ข้าก็คิดไปเรื่อยว่าแต่เจ้ามีอะไรทำไมไม่ทำสมาธิ"

"คือข้ารู้สึกเหมือนปราณข้าผ่านไปเส้นเดียวเจ้าคะอีกเส้นมันติดๆ เจ้าคะ"

"เจ้าไม่ใช่มีปราณน้ำแข็งปราณเดียวรึ"ที่ลี่กว่างรู้เพราะนางเเสดงการเรียกน้ำแข็งออกมาตอนนั้นเขาตกใจมากไม่คิดว่านางจะสามารถทำได้ถึงขนาดนี้ เเต่เด็กคนนี้ก็มีอะไรให้เขาตกใจตลอดเวลา

"ไม่ใช่เจ้าคะ ข้ามีอีกธาตุแต่ไม่รู้ธาตุอะไร"

"ข้าก็ลืมเรื่องนี้ไปแล้วเจ้าค่ะเพราะข้าไม่ได้ฝึกฝนธาตุนี้เลย"

"แล้วมันคือธาตุอะไรละ"ลี่กว่างถามกลับ

"ข้าก็ไม่รู้เจ้าค่ะ ตอนที่ธาตุมันออกมาข้าเห็นเป็นหลุมดำเจ้าค่ะ

"หรือว่ามันจะคือธาตุ... "