ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 110

เห็นว่าสถานการณ์บานปลายจนยากจะควบคุม ยังมีชาวบ้านมากมายที่มาดูเรื่องสนุกกำลังชี้นิ้วนินทา

ซูหว่านอยู่ใกล้ศูนย์กลางของสงคราม ไม่ระวังตัวถูกชนหนึ่งที ซูมู่รีบพยุงนางเอาไว้ แล้วพานางไปยืนอยู่ห่าง ๆ

ซูมู่รู้สึกวุ่นวายจริง มีเรื่องที่ไหนไม่มี ต้องมาทะเลาะกันอยู่หน้าประตูบ้านของพวกเขา ใครที่ไม่รู้คงคิดว่าเป็นเรื่องของครอบครัวเขาแล้ว!

“เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?” เขามองสำรวจตัวซูหว่านแล้วถามนางอย่างห่วงใย

ซูหว่านส่ายหน้าแสดงออกว่าเป็นเป็นไร

มีน้า ๆ ป้า ๆ ทยอยล้อมวงมาไม่น้อย ดึงแม่เจ่าฮวาออก ไม่ให้นางทำร้ายเหอเจียวซิ่งต่อ ให้นางคุยกันดี ๆ

ในตอนนี้ เหอเจียวหลันและผู้ใหญ่บ้านเหอพ่อของนางก็ปรากฏตัวขึ้น

ผู้ใหญ่บ้านเหอเดินมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ มาถึงก็ดุแม่เจ่าฮวาว่า

“เจ้าเอะอะโวยวายอะไร ยังขายหน้าไม่พออีกหรือ? รีบตามข้ากลับไปให้หมด!”

“ท่านแม่ พวกเขาไปกันหมดแล้ว ท่านพาน้องสาวกลับบ้านก่อนเถอะ มีเรื่องอะไรพวกเรากลับไปคุยที่บ้าน!”

เหอเจียวหลันเดินเข้าไปกอดน้องสาวเอาไว้ ท่าทางอ่อนโยนใจดีนั่น ซูหว่านเกือบหลงเชื่อแล้ว ทำไมแสดงละครเก่งแบบนี้?

หากไม่ใช่วันนั้นเห็นนางผลักคนด้วยตาตัวเอง ยังคิดว่านางเป็นห่วงน้องสาวจริง ๆ คิดว่าพี่น้องสนิทกันแล้ว

เหอเจียวซิ่งเอาแต่ขัดขืน ดิ้นรนจากอ้อมกอดของพี่สาว หลบไปข้างหลังเจียงเซิง

“ว่าไงนะ พวกเขาไปแล้วหรือ? ทำไมพวกเจ้าไม่ขวางเอาไว้หน่อย!” แม่เจ่าฮวาพูดเสียงดัง ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความโกรธ ที่เจ็บใจมากกว่าก็คือ เงินสามสิบตำลึงหายไปแล้ว

ตามหลักแล้ว ฐานะทางบ้านนางก็ไม่แย่ แต่ทำตัวเหมือนไม่เคยเห็นเงินมาก่อน หรือก็คือว่าแม่เจ่าฮวาคนนี้เป็นคนโลภมาก ไม่รู้จักพอ

“พวกเขาจะกลับ มันขวางไม่อยู่ ท่านแม่ ข้าว่าเรื่องนี้ก็จบแค่นี้เถอะ ท่านอย่าบีบบังคับน้องสาวเลย!” เหอเจียวหลันดึงแขนเสื้อของแม่ออดอ้อน สร้างบุคลิกพร้อมแสดงทักษะการแสดงที่ดีของนางต่อไป

เป็นมนุษย์เหมือนกันแต่โชคชะตาต่างกัน เป็นลูกสาวเหมือนกัน แต่การปฏิบัติที่ได้รับต่างกันโดยสิ้นเชิง

“เจ้าคนหน้าไม่อาย ยังหลบอยู่อีก ตามข้ากลับบ้าน ตอนนี้สมดั่งใจเจ้าแล้ว มีความสุขไหม?” เจ่าฮวาลากเหอเจียวซิ่งอย่างหยาบคาย

ในครั้งนี้ เหอเจียวซิ่งไม่ได้ต่อต้าน เดินตามนางอย่างให้ความร่วมมือ คงเพราะได้ยินว่าคนนั้นไปแล้ว ดังนั้นเลยคลายความระวัง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน