ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 111

ซูมู่ตบไหล่ของซูหว่าน เห็นนางขมวดคิ้วมองแผ่นหลังของเจียงเซิง ยังคิดว่านางกำลังโทษตัวเองที่ช่วยอะไรไม่ได้

เขาเห็นอยู่ในสายตา เมื่อครู่ที่นางพยายามช่วยเหอเจียวซิ่งแก้ปัญหา

ก็เหมือนกับที่เขารักษาคนป่วย เป็นมองตรวจโรคให้คนอื่น ต้องเก็บค่าตรวจ นั่นเป็นเพราะพวกเขาก็ต้องเลี้ยงครอบครัว ยาสมุนไพรที่จ่ายไปต้องเก็บเงิน ทำความดีกับรับค่าตอบแทนที่สมควรได้ ระหว่างสองเรื่องนี้ไม่ได้ขัดแย้งกัน ดังนั้นเขาถึงไม่ได้ปฏิเสธค่าตรวจรักษาที่เจียงอวี้ตอบแทน และรับเฉพาะสิ่งที่เขาทำได้ตามกำลัง

“พี่รอง ข้าไม่ได้โทษตัวเอง ข้าแค่เข้าใจความไร้กำลังของเจียงเซิง!” ซูหว่านอธิบายออกมา นางไม่ใช่แม่พระเท้าเหยียบบัวทองคำ ทนมองความทุกข์ยากลำบากในโลกไม่ได้ ยอมให้ตัวเองลำบากก็ไม่อยากให้คนอื่นลำบาก

ช่วยคนก็ต้องมีขอบเขตเหมาะสม ก็เหมือนนางกับยายไช่ อุดหนุนธุรกิจของนางก็เป็นวิธีช่วยเหลือแบบหนึ่ง

นางช่วยเจียงอวี้ก็เกิดจากความเห็นแก่ตัว นางไม่ปฏิเสธเรื่องนี้ นางแค่อยากเกาะอำนาจใหญ่เท่านั้น

นอกจากนี้ ระหว่างนางกับเจียงอวี้เป็นความสัมพันธ์แลกเปลี่ยนเป็นธรรม นางช่วยเขา ไม่ใช่ไม่ต้องการสิ่งตอบแทน คนเขาจ่ายเงินแล้ว

“เป็นข้าที่คิดมากเอง จริงด้วย เมื่อครู่เจ้าออกมาทำอะไร?” ซูมู่ยิ้มเปลี่ยนเรื่อง

“ไปยกฟางข้าวเผ่าเป็นขี้เถ้า!” ซูหว่านตอบตามความจริง

“เจ้ารออยู่ที่บ้าน ข้าไปเอง!” พูดจบ ซูมู่ก็เดินไปโดยไม่รอฟังคำตอบของซูหว่าน

ซูหว่านยิ้มอย่างจนใจ นางจะได้ไปเก็บไข่ไก่พอดี ที่บ้านจะไม่เหลือไข่ไก่ทำขนมข้าวซอยตัดแล้ว

ตอนที่กลับเข้าบ้านไปหาตะกร้า เจียงอวี้ก็เดินออกจากในห้อง ยืนอยู่ข้างหลังนางอย่างเงียบ ๆ

“เจ็บหรือไม่?”

จู่ ๆ พูดโพล่งออกมาสามคำ ทำให้ซูหว่านสะดุ้งใจหายหมด

“ว้าย ตกใจหมด เจ็บหรือไม่อะไร? ทำไมท่านถึงเดินมาเงียบ ๆ แบบนี้?” ซูหว่านลูบอกของตัวเองเบา ๆ

“มือเจ้าไปโดนอะไรมา?” เจียงอวี้จ้องข้อมือของนางแล้วถามขึ้น

ซูหว่านก้มหน้า จริง ๆ เลย เพราะเมื่อครู่เหอเจียวซิ่งเครียดมากตอนที่จับมือนางใช้แรงหนักเป็นพิเศษ สิบกว่าปีก่อนนางก็คือว่าเป็นคุณหนูถูกเลี้ยงตามใจ บำรุงผิวพรรณจนเนียนนุ่ม ในตอนนี้ข้อมือของนางมีรอยแดงอย่างชัดเจน

เจียงอวี้สังเกตเพราะความใส่ใจ ตอนที่ซูหว่านเขย่งเท้าหยิบของ เผยแขนข้างหนึ่ง เขาบังเอิญเห็นพอดี

“ไม่เป็นไร เมื่อครู่ไม่ทันระวัง ไม่เจ็บ ข้าต้องไปเก็บไข่ไก่ในหมู่บ้าน ท่านจะไปด้วยกันหรือไม่?”

ซูหว่านคล้องตะกร้าใบเล็กของนาง เอ่ยปากชวนด้วยความจริงใจ

เจียงอวี้ปฏิเสธไม่ได้เลย ทำได้แต่ตอบตกลง

เหมาะกับสถานการณ์ตอนนี้มาก หวังว่ามันจะทำให้เฮงเฮงจริง ๆ

ตอนนี้ลานบ้านตระกูลซูคึกคักขึ้นเรื่อย ๆ แล้วมีไก่ มีสุนัข ยังมีกระต่าย

และวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เดินทางไปขายของตามหมู่บ้านต่าง ๆ แล้ว ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป ก็ไม่ต้องหาบของเดินไปทั่วเมือง แค่รอตลาดนัดเปิดเท่านั้น

นอกจากนี้ชุดที่ซูหว่านสั่งทำให้พวกเขา ซูหว่านสวมสองชุดของตัวเองอย่างทนรอไม่ไหว ยังถามซูหว่านว่าดูดีไหม เหมือนกับนกยูงสีสันสดใส

“ซูหว่าน ข้าสวมแล้วเป็นอย่างไรดูดีใช่ไหม?” เขาตั้งใจสวมชุดใหม่ วิ่งมาอวดตรงหน้าซูหว่าน ด้วยสีหน้าขอคำชม

“ดูดี พี่สี่ดูดีที่สุดแล้ว!” ซูหว่านตอบเขาอย่างขอไปที

ซูหว่านเห็นแล้ว ตำหนินางอย่างไม่พอใจ

“ซูหว่าน เจ้าจริงจังหน่อยได้ไหม? เจ้านี่ก็ไม่ใส่ใจเกินไปแล้ว!”

อันที่จริง ไม่ใช่ซูหว่านไม่จริงจัง ก็คือแบบเสื้อมันธรรมดามาก ไม่มีลวดลายอะไร เรียบง่าย ดูแล้วนอกจากความใหม่ ก็ไม่มีอะไรอื่น

“หลังจากพี่สี่สวมชุดนี้แล้ว เปลี่ยนเป็นคนสง่างามมีอำนาจขึ้นทันที คิ้วดั่งคมดาบ ดวงตาเฉียบคม รูปงามภูมิฐาน เรียกได้ว่าเปล่งประกายดั่งแสงจันทร์หลังฝน ไม่มีใครเทียบได้ในใต้หล้า”