ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 112

ตอนนี้คงบอกว่านางตอบแบบขอไปทีไม่ได้แล้ว

ปรากฏว่าซูอวิ๋นหมดคำพูดไปเลย

“พูดบ้าอะไร นี่มันดูเสแสร้งจอมปลอมเกินไปแล้ว จริงใจหน่อยได้ไหม?”

“อยากได้ยินคำพูดที่จริงใจก็คือ ปกติไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่เดิมทีพี่สี่หน้าตาใช้ได้ ดังนั้นสวมใส่อะไรก็ดูดีทั้งนั้น!” ซูหว่านแสดงความเห็นตามคำขอของเขา ไม่ได้เสแสร้งสักนิด

คำว่า ‘ใช้ได้’ กระแทกไปที่หน้าผากของซูอวิ๋น ทำให้ซูอี้กับซูเฉินหัวเราะออกมาอย่างไม่รักษาน้ำใจ

ช่างเถอะ เขาไปถามซูหว่านทำไม ถามไปก็เหมือนไม่ได้ถาม ยังทำให้ตัวเองโมโหสุดขีด

แต่ว่า พี่น้องตระกูลซูไม่ได้สวมเสื้อผ้าใหม่มากนานมาก ๆ พวกเขาดีใจจากใจจริง สวมเสื้อที่ยัดนุ่นแล้วอบอุ่นจริง ๆ

ตอนเย็นกินหม้อไฟเนื้อแกะ ซูอวิ๋นหั่นเนื้อแกะเป็นแผ่น จากนั้นใช้ซี่โครงเป็นน้ำแกง เก็บผักกาดขาวจากในสวนผัก ยังมีเต้าหู้แผ่น เนื้อรมควันก็หั่นครึ่งชิ้นมาต้มด้วย

คนกลุ่มหนึ่งนั่งล้อมโต๊ะ หม้อไฟร้อน ๆ บรรยากาศดีสุด ๆ

พวกพี่ ๆ คีบอาหารให้ซูหว่านเป็นครั้งคราว ทั้งบอกให้นางกินเยอะหน่อย ทั้งบอกให้นางระวังร้อน ในที่สุดซูหว่านก็รู้สึกถึงความเอ็นดูของคนในครอบครัว นางที่ขาดความรักมากตั้งแต่เด็ก พลันรู้สึกปั่นป่วน จนแสบจมูกขึ้น

แม้แต่เจียงอวี้ก็มาร่วมสนุกด้วย เตรียมคีบเต้าหู้แผ่นวางในถ้วยของซูหว่านอย่างระมัดระวัง แต่หางตามองไปเห็นซูอวิ๋น

“ทำไมเจ้าต้องคีบอาหารให้ซูหว่านด้วย?” เขาใช้ปลายตะเกียบปัดตะเกียบของเจียงอวี้

พี่ชายที่เหลือสามคนก็หันไปมองเจียงอวี้อย่างไม่นัดหมาย ซูหว่านคั่นกลางระหว่างพวกเขา ภายใต้ไอน้ำ ดูตัวเล็กอ่อนแอยิ่งขึ้น

เจียงอวี้กระแอมเสียง แสร้งอธิบายด้วยใบหน้าจริงจัง

“แค่ก ๆ...ข้าคิดว่า กินแต่เนื้อมันไม่ค่อยดีนัก ควรกินคู่กับผักถึงจะเหมาะสม”

ซูมู่มองเขาด้วยสายตาจับผิด ซูเฉินมองเขางง ๆ ซูอวิ๋นมองเขาด้วยสายตาขุ่นเคือง แทบจะใช้สายตาเฉือนเขาแล้ว ส่วนทางด้านซูอี้มองด้วยความสงสัย

“เจียงอวี้ ซูหว่านยังไม่ครบสิบสี่ปีบริบูรณ์!” ซูอวิ๋นได้ยินแล้วรู้สึกคุ้นหู เหมือนเคยเจอมาก่อน

มุมมองของเขา เจียงอวี้มีเจตนาไม่ดีต่อน้องสาวของเขา

ไม่เช่นนั้น ผู้ชายที่ไม่ใช่ญาติอย่างเขา คีบอาหารให้ผู้หญิงในห้องหอ มันขัดต่อธรรมเนียมก็คือไม่ได้!!!

ไม่เจอกันดี จะได้วางแผนอะไรไม่ได้อีก

“ได้รู้จักกับทุกคนเป็นเกียรติของข้า วันหน้าหากมีเวลาว่าง ข้าจะกลับมาเยี่ยมทุกท่านบ่อย ๆ!” เจียงอวี้ยิ้มอย่างไร้เดียงสา หนึ่งต่อสี่ก็ไม่เสียเปรียบเลย นี่เป็นสถานการณ์เล็กน้อย เขาตกอยู่ในวงล้อมศัตรูเป็นประจำ

“เหอะ ไม่จำเป็น!” ซูอวิ๋นกัดฟันพูดออกมา จากนั้นยัดเนื้อเข้าปากอุดความไม่พอใจของตัวเอง

เขาทน อย่างไรก็แค่หนึ่งเดือนเท่านั้น ใครให้พวกเขารับเงินมาเล่า!

อย่างไรก็ตาม ซูเฉินเห็นแก่ที่เขาเป็นพี่น้องสำนักเดียวกัน จึงไม่หาเรื่องเจียงอวี้

ซูมู่ก็ไม่พูดอะไร แค่คีบอาหารใส่ถ้วยของซูหว่านต่อไปเงียบ ๆ เท่านั้น

“กินช้าลงหน่อย ไม่มีใครแย่งเจ้าหรอก!”

เจียงอวี้ดูแล้วมีความสุขมาก ระหว่างที่กินข้าวใบหน้าเปื้อนยิ้มอยู่ตลอด ดูเสแสร้งนิด ๆ ทำให้ซูอวิ๋นโมโหจะตายอยู่แล้ว

เหมือนว่าเขาจะทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ไปเองจริง ๆ