ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 126

มีทั้งญาติของตัวเองและญาติผู้ใหญ่จากบ้านของเจียงเซิงที่มาเจรจาสู่ขออยู่ด้วย ผู้ใหญ่เหอรีบส่งสายตาให้นางหุบปาก

“เอาล่ะ ไว้ค่อยคุยกันคืนนี้ ไปต้อนรับแขกกันก่อนเถอะ!”

แม่เจ่าฮวาจะยังมีอารมณ์สนใจเรื่องแต่งงานของลูกสาวคนเล็กเสียที่ไหน ในเมื่อความฝันจะได้เป็นแม่ยายของขุนนางกำลังจะสลายหายไปแล้ว

…...

เมื่อกลับมาถึงบ้าน พ่อซูก็เล่าเรื่องที่ตระกูลเหอจะมีงานมงคลให้แม่ซูฟัง แล้วบอกให้แม่ซูไปช่วยงานล่วงหน้าสักสองวัน

ซูหว่านที่อยู่ข้างๆ ก็รู้สึกสงสัยเช่นกัน

“ท่านพ่อ ท่านไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม งานมงคลของเหอเจียวซิ่งกับเจียงเซิงน่ะหรือ”

“ไม่ผิดหรอก พ่อเห็นด้วยตาของตัวเองเลยนะว่าเจียงเซิงพาแม่สื่อมาด้วย ญาติผู้ใหญ่ฝั่งแม่ของเขาก็มา ผ้าแดงก็เตรียมพร้อมเสร็จสรรพ เจ้าเหอพูดเองเลยว่าเป็นงานแต่งงานของเจียวซิ่ง แต่พ่อก็สงสัยเหมือนกันนะว่าทำไมถึงต้องรีบร้อนให้คนเล็กแต่งงาน ทั้งๆ ที่คนโตยังไม่ได้แต่งเลย”

“เจียวซิ่งเป็นใบ้ คงจะหาคู่ครองยาก ข้าว่าคนที่รีบก็คือพี่สะใภ้จ่าวฮวานั่นแหละ” แม่ซูวิเคราะห์จากมุมมองของผู้หญิง

แต่ซูหว่านกลับรู้สึกว่าเรื่องนี้คงไม่ธรรมดาอย่างที่เห็น จึงถือโอกาสเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่หน้าบ้านในวันนั้นให้พ่อซูแม่ซูฟัง

เมื่อได้ยิน สองสามีภรรยาถึงกับตกตะลึง

“หว่านหว่าน นางพูดอย่างนั้นจริงๆ หรือ” แม่ซูรู้สึกประหลาดใจ

สามสิบตำลึงถึงจะยอมยกเจียวซิ่งให้เจียงเซิง ตระกูลเจียงสองแม่ลูกยากจนขนาดไหน จะหาเงินสามสิบตำลึงมาจากที่ใดกัน

ซูหว่านพยักหน้า นางอยู่ใกล้มากจึงเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด เป็นไปไม่ได้เลยที่จะฟังผิด

“พี่สะใภ้จ่าวฮวาเป็นพวกชอบเงินก็จริง แต่ก็ไม่น่าจะใช่คนหักหาญน้ำใจกันขนาดนั้นหรอก ข้าว่าบางที เด็กสองอาจจะรักชอบพอกัน ตระกูลเหอก็เลยต้องจำใจตกลง จะว่าไปเจียงเซิงก็มีแขนขาครบถ้วน ยังดีกว่าแต่งงานกับคนพิการอีก” แม่ซูวิเคราะห์อย่างเงียบๆ

นางไปมาหาสู่กับแม่เจ่าฮวามานานหลายปี จึงพอรู้ลักษณะนิสัยของอีกฝ่าย แต่นางหารู้ไม่ว่าใจคนยากแท้หยั่งถึง คนอื่นไม่ได้จิตใจดีอย่างที่นางคิด

ซูหว่านแอบเบะปาก แม้จะไม่รู้เหตุผลที่แท้จริง แต่การที่แม่เจ่าฮวายอมใจอ่อน จะต้องเป็นเพราะเงินก้อนนั้นถึงมือแล้วแน่ๆ

ซูหว่านมั่นใจว่าเรื่องระหว่างเจียงเซิงกับเหอเจียวซิ่งไม่ได้เรียบง่ายอย่างที่เห็น ไม่รู้ว่าผู้ใดใจดียื่นมือเข้าช่วยเหลือพวกเขา

พวกผู้ใหญ่ดื่มเหล้าและพูดคุยกันอย่างสนุกสนานอยู่ในบ้าน ส่วนพวกเด็กๆ ก็เปิดโต๊ะอีกโต๊ะหนึ่ง คนสี่คนคุยกันอย่างสนุกสนาน มีเสียงหัวเราะเฮฮาดังลอดออกมาเป็นระยะ แต่ดูจะมีเพียงผู้ใหญ่บ้านเหอคนเดียวที่ดูไม่ค่อยมีอารมณ์ร่วมด้วย

พ่อซูยังถามเขาว่าเป็นอะไรไป

“เจ้าเหอ เขาว่ากันว่าคนมีเรื่องมงคลก็มักจะมีชีวิตชีวา ทำไมเจ้าถึงดูไม่ค่อยมีความสุขเลยวันนี้ หรืออาหารบ้านข้าไม่ถูกปาก”

ตามหลักแล้วไม่น่าจะเป็นไปได้ เจ้าจ้าวและเจ้าเฉินก็ดูจะกินอย่างเอร็ดอร่อย”

“ไม่หรอก เจ้าซู เจ้าคิดมากไปเอง!” ใบหน้าของผู้ใหญ่บ้านเหอดูซีดขาวเล็กน้อย

เห็นได้ชัดว่าฐานะทางการเงินของตระกูลซูดีขึ้นจริงๆ ทุกคนสวมเสื้อผ้ารองเท้าใหม่ อาหารบนโต๊ะก็อุดมสมบูรณ์ หากว่ากันตามฐานะของตระกูลซูแล้ว ต่อให้ตั้งใจเลี้ยงแขก ก็ไม่มีทางหรูหราขนาดนี้ มื้อนี้บวกกับเครื่องดื่มแล้ว ก็น่าตกประมาณสองตำลึงกว่าๆ เลยเชียว!

“เจ้าซู บ้านของเจ้าดีขึ้นแล้วจริงๆ หรือ” ผู้ใหญ่เหอรู้สึกเหมือนฝัน จึงถามซ้ำอีกครั้งด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ

“ดีขึ้นแล้ว อย่างน้อยก็ดีกว่าเมื่อก่อนมาก โชคดีที่ลูกสาวของข้าหัวดี ไม่อย่างนั้นตอนนี้ข้าคงยังขุดดินที่เหมืองอยู่เลย!”