ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 125

เมื่อครอบครัวตระกูลเหอเห็นพ่อซูแวะมาหา จึงรีบปราดเข้าไปต้อนรับอย่างอบอุ่น

“นี่ บ้านของพวกเจ้ากำลังจะมีข่าวดีสินะ!”

พ่อซูเห็นภาพเช่นนี้ จึงเข้าใจว่าเจียงเซิงกำลังจะแต่งงานกับเหอเจียวหลัน แต่ฐานะของตระกูลเจียงค่อนข้างแย่ คิดไม่ถึงเลยว่าตระกูลเหอจะยอมตกลง

“ใช่แล้ว เจ้ามาพอดีเลย วันที่ยี่สิบห้าเดือนนี้เป็นวันฤกษ์ดี หากครอบครัวของเจ้าว่าง ก็ขอเชิญมาร่วมดื่มเหล้ามงคลของเจียวซิ่งลูกสาวข้าด้วยนะ!”

ทันทีที่ได้ยินว่าเป็นงานมงคลของเหอเจียวซิ่ง ใบหน้าของพ่อซูก็ฉายวาบขึ้นซึ่งความฉงนใจ แต่แล้วก็รีบปกปิดไว้อย่างรวดเร็ว

เรื่องส่วนตัวของคนอื่นไม่ควรก้าวก่าย ไม่ควรถามมากเกินไป

“ได้เลย ยินดีด้วย ยินดี ถึงเวลานั้นข้ากับภรรยาจะต้องมาช่วยงานแน่นอน!”

ผู้ใหญ่เหอยิ้มพลางผงกศีรษะ แล้วดึงพ่อซูไปคุยกันอีกฝั่ง

“เจ้าซู วันนี้มาหามีเรื่องให้ข้าช่วยหรือเปล่า บอกมาได้เลยนะ ข้ารู้ว่าครอบครัวของเจ้าลำบาก ลูกชายคนโตก็กำลังจะไปสอบ ถ้าขาดเงินทอง ข้าจะหาทางช่วย”

เขาคิดเองเออเองว่าพ่อซูจะมาขอยืมเงิน ตามปกตินอกจากเรื่องนี้แล้ว อีกฝ่ายไม่น่าจะมีเรื่องอื่น

ยืมยิ่งเยอะก็ยิ่งดี ถึงเวลาถ้าใช้คืนไม่ได้ พวกเขาจะต้องยอมแต่งเจียวหลันเข้าบ้านเพื่อขอขัดดอก แล้วแผนการของพวกเขาก็จะดำเนินไปได้อย่างราบรื่น

แต่เขาไม่เคยรู้เลยว่าการค้าของตระกูลซูในช่วงนี้กำลังอยู่ในช่วงขาขึ้น จะขาดแคลนเงินทองได้อย่างไร

สรุปแล้ว เขาไม่เคยคิดว่าการค้าขายพวกนั้นจะได้กำไร เขาคำนวณเอาไว้เรียบร้อยแล้วว่าการเดินทางไปสอบที่เมืองหลวงของซูจิ่งในครั้งนี้จะต้องใช้เงินอย่างน้อยหนึ่งร้อยตำลึง

การเดินทางข้ามน้ำข้ามเขาไปถึงเมืองหลวงซึ่งเป็นสถานที่ที่ดินมีค่าดุจทองคำนั้น ค่าใช้จ่ายในการเดินทางน้อยไปก็ไม่พอใช้ การไปครั้งนี้กินเวลานานกว่าครึ่งปีเลยทีเดียว!

ไหนจะค่าใช้จ่ายในการวิ่งเต้น ยังต้องผูกมิตรกับเพื่อนฝูงในเมืองหลวง ไม่ว่าเรื่องไหนก็ต้องใช้เงินทั้งนั้น

เพื่อช่วยให้เหอเจียวหลันได้เป็นภรรยาขุนนาง พวกเขายอมทุ่มเทสุดตัว ครอบครัวของพวกเขาไม่มีลูกชาย มีแต่ลูกสาวสองคน คนเล็กก็พิการเป็นใบ้ตั้งแต่กำเนิด ทั้งครอบครัวจึงฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่เหอเจียวหลัน จะได้พาคนทั้งครอบครัวสุขสบายได้ด้วยกัน

"เจ้าเหอ เจ้าเข้าใจผิดแล้ว วันนี้ข้ามาใช้หนี้ที่ยังติดค้างอยู่อีกสิบห้าตำลึงต่างหาก คั่งค้างมานานหลายปีแล้ว วันนี้ขอใช้คืนให้ทั้งหมดเลย พรุ่งนี้ตอนเย็นเจ้าแวะมาทานข้าวที่บ้านข้านะ ข้าชวนเจ้าเฉินกับเจ้าจ้าวมาด้วย พวกเราจะได้สังสรรค์กัน!"

ยิ่งเป็นขนมข้าวซอยตัดแล้ว เขายิ่งไม่เชื่อ กำไรจะเยอะแยะขนาดไหนกัน จะทำเงินได้มากมายในระยะเวลาสั้นๆ แบบนี้ได้อย่างไร

บางทีนี่อาจจะเป็นความมองการณ์ไกลที่สั้นแคบของเขาก็ได้!

แต่หากจะบอกว่าวิสัยทัศน์ของเขาตื้นเขิน แต่ความคิดของเขากลับลึกซึ้ง แถมยังฝันเสียสวยหรู

"อันนี้ข้าเองก็ไม่ค่อยรู้ แต่ยังไงก็พอแน่นอน เจ้าเก็บเงินไว้เถอะ เย็นวันพรุ่งนี้อย่าลืมมาสังสรรค์ด้วยกัน พวกเราจะได้คุยกันให้สนุกสนาน วันนี้บ้านเจ้ามีธุระ ข้าไม่รบกวนแล้ว กลับก่อนล่ะ!"

ที่บ้านของพวกเขากำลังหารือกันเรื่องแต่งงาน ชายวัยกลางคนอย่างเขาไม่ควรแอบฟัง อย่างไรก็ขอตัวกลับก่อนดีกว่า

ผู้ใหญ่เหออยากจะรั้ง ก็รั้งไว้ไม่ได้ ในใจร้อนรน แม่เจ่าฮวาเห็นสีหน้าของเขาผิดปกติ จึงรีบเข้ามาถามไถ่

เมื่อผู้ใหญ่เหอบอกนาง นางถึงกับตบต้นขาด้วยความร้อนใจ

“ไอ้หยา แบบนั้นได้ที่ไหน รีบคิดหาวิธีเข้าสิ!" เสียงของนางดังมาก จนแขกทั้งห้องหันมามองนางเป็นตาเดียว