ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 128

แม่ซูได้ยินลูกสาวพูดเรื่องเงินอย่างสบายๆ ราวกับการนับเลขธรรมดาๆ เมื่อฟังจบแล้วก็ถึงกับยกมือขึ้นปิกปากด้วยความเหลือเชื่อ

“หวานหว่าน ลูกเก่งมาก!” ใบหน้าของแม่ซูเต็มไปด้วยความชื่นชม

ว่าด้วยนิสัยของนาง อย่ามองว่าปกติดูท่าทางอ่อนโยน แต่แท้จริงแล้วออกจะเปิ่นๆ เป๋อๆ เอาเป็นว่านางเป็นผู้หญิงที่น่ารักคนหนึ่งเลยทีเดียว ถ้าอยู่ในยุคปัจจุบัน แม่แบบนี้มักจะสนิทสนมกับลูกๆ เหมือนเพื่อนสนิท

“ท่านแม่อยากจะซื้ออะไร คิดไว้บ้างหรือยังเจ้าคะ” ซูหว่านถามขึ้นพลางแอบอิง

ตะกร้าถูกฝากไว้ที่ร้านขายของชำชั่วคราว ไม่อย่างนั้นสองแม่ลูกคงเดินซื้อของไม่สะดวก

“ไปซื้อดอกไม้ประดับผมให้หวานหว่านก่อนดีกว่า แม่จะรวบผมหวานหว่านสวยๆ ให้ทุกวันเลย”

แม่ซูจำได้ว่าซูหว่านไม่มีเครื่องประดับผมเลย ดังนั้นสิ่งแรกที่จะซื้อคือดอกไม้ประดับผม

“ได้เจ้าค่ะ ข้าตามใจท่านแม่!”

ซูหว่านไม่เคยมีประสบการณ์เดินซื้อของกับผู้ใหญ่แบบนี้มาก่อน เป็นความรู้สึกที่ดีเลยทีเดียว

ดังนั้นแม่ลูกจึงไปที่ร้านเครื่องประดับ ด้วยกำลังทรัพย์ของพวกนาง ตอนนี้ซื้อได้แค่ดอกไม้กำมะหยี่เท่านั้น ส่วนดอกไม้ประดับผมสีแดงสดใสเหล่านั้นก็ไม่เหมาะกับซูหว่านอย่างชัดเจน

สุดท้ายก็เลือกมาสองสามดอก สีม่วงอ่อน สีฟ้าอ่อน และสีชมพูอ่อน สีสันไม่สะดุดตานัก แต่ก็เล็กกะทัดรัดและสดใสเหมาะกับซูหว่านมากกว่า

แน่นอนว่า ซูหว่านไม่ได้ชอบดอกไม้ประดับผมแบบนี้เลย ออกจะเชยไปหน่อยสำหรับคนยุคใหม่อย่างนาง แต่เพราะแม่ซูดูมีความสุขมาก นางจึงไม่อยากปฏิเสธ ทำได้เพียงยอมว่าตามมารดา

จะว่าไปแล้ว อันที่จริงสิ่งของที่ต้องซื้อสำหรับเทศกาลปีใหม่ก็ไม่มีอะไรมาก แค่ซื้อเมล็ดแตงโม ถั่วลิสง และพุทราแดงก็พอ

หลังจากซื้อของเสร็จเรียบร้อยแล้ว สองแม่ลูกก็เดินกลับไปที่ร้านชำเพื่อเอาตะกร้าคืน แต่คิดไม่ถึงเลยว่าระหว่างทางจะเจอคนขวางไว้

ชายคนหนึ่งแต่งกายในชุดพ่อค้า ติดตามมาด้วยบ่าวรับใช้อีกสอบคนอยู่ด้านหลัง ขวางทางสองแม่ลูกเอาไว้

ชายตรงหน้าอายุสามสิบต้นๆ รูปร่างผอมมาก ใบหน้าซีดเหลือง ดวงตาทั้งคู่เปล่งประกายขึ้นเมื่อจ้องมองซูหว่าน

ในแววตาเปิดเผยถึงเจตนาร้ายอย่างโจ่งแจ้ง ราวกับต้องการจะถลกหนังของซูหว่านออกมา

ซูหว่านจูงมือแม่ซูจะเดินเลี่ยง แต่พวกเขากลับวางก้ามทำตัวเหมือนคนพาล ยังไงก็จะขวางทางซูหว่านให้ได้

“ช่วยหลีกทางด้วย!” ซูหว่านจ้องมองพวกเขาอย่างเย็นชา

แม่ซูเห็นท่าทางไม่ดี ก็รีบปกป้องลูกสาวไว้ข้างหลัง

“พวกเจ้าเป็นใคร จะทำอะไร ทำไมถึงขวางทางพวกเรา”

“พูดดีๆ ไม่ชอบ ชอบให้ใช้กำลังหรืออย่างไร เจ้ารู้หรือไม่ว่าคุณชายของเราเป็นใคร” บ่าวรับใช้ที่อยู่หลังเริ่มท้าทาย

เสียงของเขาทำให้คนที่สัญจรผ่านไปมาหยุดเดินและหันมามุงดู

“ไม่ว่าคุณชายจะเป็นใคร แต่การขวางทางข้ากับแม่ในเวลากลางวันแสกๆ แบบนี้ แล้วยังชวนพวกเราไปพูดคุยกันเป็นการส่วนตัว ซ้ำร้ายเมื่อข้าไม่เต็มใจ กลับถูกคนรับใช้ของท่านข่มขู่วางอำนาจใส่ หรือว่าถ้าข้าไม่ยอมไปกับพวกท่าน พวกท่านก็จะบังคับลักพาตัวไปอย่างนั้นหรือ”

พอดีเลย มีคนมามุงยิ่งเยอะยิ่งดี สามารถใช้กระแสสังคมช่วยให้หลุดพ้นได้

เมื่อนางพูดจบ ผู้คนที่อยู่รอบข้างก็เริ่มซุบซิบและชี้ไปที่ชายคนนั้นกับบ่าวรับใช้ของเขา

บ่าวรับใช้ที่อ้าปากด่าว่านางไม่อาจโต้แย้ง จึงรีบหดตัวกลับไปอยู่หลังนาย

ชายคนนั้นไม่โกรธ มือกลับสะบัดพัดออกมา สายตาที่มองซูหว่านเริ่มปรากฏความสนใจมากขึ้นเรื่อยๆ

“ข้าบอกไปแล้วว่าจะขอเชิญคุณหนูมาเจรจาการค้า!”

เขาเชื้อเชิญด้วยความสุภาพ แต่ซูหว่านไม่มีทางไปกับเขาแน่นอน

“พวกเราสองแม่ลูกเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา จะทำธุรกิจอะไรได้เล่า คุณชายกล่าวเกินไปแล้ว ได้โปรดปล่อยพวกเราไปเถอะ!”