ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 177

นี่เป็นปีใหม่เเรกที่ซูหว่านเละครอบครัวตระกูลซูได้ใช้เวลาร่วมกันอย่างอบอุ่นมาก

ครอบครัวนั่งพักผ่อน เเสงไฟสว่างไสวเป็นมิตร ส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ โรคภัยไข้เจ็บเก่าๆควรจะหายไป

พ่อเเม่ที่ใจดี พี่ชายที่อ่อนโยนเเละตามใจ นี่คือฉากที่ซูหว่านเคยฝันถึง เเต่ตอนนี้มันได้เกิดขึ้นจริงทีละอย่าง

นางจะทะนุถนอมเเละปกป้องทุกสิ่งที่นางมีอยู่ในตอนนี้อย่างดี

ในตอนกลางคืน ท้องฟ้ามีหิมะตกหนัก ซึ่งเข้ากับบรรยากาศมาก ซูจิ่งจะออกเดินทางในวันที่สิบของเดือนเเรก โดยจะเดินทางเข้าเมืองหลวงพร้อมกับกองคาราวานพ่อค้าที่ไปส่งสินค้าที่เมืองหลวง

การเดินทางเข้าเมืองหลวงกับผู้อื่นย่อมปลอดภัยกว่าการเดินทางคนเดียวมาก โดยจะเดินทางทางบกช่วงหนึ่งก่อน จากนั้นเดินทางทางน้ำ

ซูหว่านให้เเม่ซูไปซื้อเสื้อสำเร็จรูปให้เขาอีกสองชุดเพื่อประหยัดเวลา เเละนำติดตัวไปที่เมืองหลวงเลย

สถานที่อย่างเมืองหลวงนี้เจริญรุ่งเรื่องเเละน่าหลงใหล เขาจำเป็นต้องเเต่งตัวให้ดูดีมีฐานะบ้าง จะได้ไม่ถูกคนดูหมิ่น

ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ก็มักจะมีคนตัดสินคนจากภายนอกเสมอ

ในเรื่องเดิม พี่ชายใหญ่ถูกพวกคุณชายตระกูลขุนนางหัวเราะเยาะเย้ย เพราะเเต่งตัวซอมซ่อตอนไปสอบ ซูหว่านไม่ต้องการให้เรื่องที่น่าเศร้าใจเเบบนี้เกิดขึ้นอีกเมื่อนางมาอยู่ในโลกนี้เเล้ว

เเละในที่ที่นางไม่เห็น ชายชุดดำคนหนึ่งกระโดดลงมาจากกิ่งไม้ เก็บกระดาษพู่กันของเขา เเล้วปัดหิมะที่เกาะอยู่ตามตัวออก พร้อมกับพ่นลมหายใจอุ่นๆออกมา

“จบเรื่อง กลับไปรายงานตัว”

เมื่อเขากลับถึงที่พัก เขาก็นำสิ่งที่เขาเขียนในวันนี้ไปให้หัวหน้าของพวกเขาดู

มีเรื่องไร้สาระมากมายเขียนอยู่เต็มหลายหน้ากระดาษ

เฟิงอิ่งขมวดคิ้ว จากนั้นมองลูกน้องของตัวเองที่ยิ้มซื่อๆอย่างสงสัยพลางถามว่า

“เจ้าเขียนเองหรือ”

ลูกน้องพยักหน้า รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะได้รับคำชม

ผลก็คือ เฟิงอิ่งใช้พู่กันเคาะหัวเขาหลายครั้ง

“เจ้าจะดูไหม ว่าเจ้าเขียนอะไรลงไป”

“ก็ท่านไม่ใช่หรือ ที่บอกให้เขียนให้ละเอียดหน่อย จะได้นำไปให้นายน้อยได้?” ลูกน้อยพูดพลางเอามือกุมหัวด้วยความน้อยใจ

“ข้าให้เจ้าเขียนให้ละเอียด ไม่ได้ให้เจ้าเขียนกระทั่งว่า คุณชายสี่ตระกูลซูเข้าห้องน้ำวันละกี่รอบ” เฟิงอิ่งพูดอย่างผิดหวัง

ตัวอย่างเช่น : วันนี้เป็นวันส่งท้ายปีเก่า ไม่มีเรื่องสำคัญอะไรมาก ทุกอย่างเหมือนเดิม คุณหนูซูตื่นเเต่เช้าพร้อมกับบรรดาคุณชายตระกูลซู ช่วยกันติดป้ายอวยพรเเละเเขวนโคมไฟ ใบหน้ายิ้มเเย้มมีความสุข ไร้กังวล ไม่ต้องห่วง

“จำไว้นะ ถึงเเม้จะเป็นการคุ้มกันลับๆ เเต่ก็ห้ามรบกวนชีวิตของคนในตระกูลซูเด็ดขาด เเค่พอประมาณก็พอ” ตอนที่ลูกน้องออกไป เฟิงอิ่งยังกำชับเป็นพิเศษอีกประโยคหนึ่ง

ถึงแม้จะเป็นการคุ้มกันอย่างลับๆ เเต่ก็ไม่ควรทำตัวเหมือนพวกแอบมอง นายน้อยเพียงเเค่บอกให้พวกเขารายงานสถานการณ์ของตระกูลซูได้ตลอดเวลา เเต่ไม่ได้บอกให้บันทึกเรื่องเล็กๆน้อยๆเหล่านี้ เเต่ชีวิตในบ้านตระกูลซูนั้นเรียบง่ายจริงๆ ไม่มีอะไรน่าบันทึกเลย นอกจากเรื่องของตระกูลจ้าวเมื่อสองสามวันก่อน ซึ่งก็เเก้ไขได้เรียบร้อยเเล้ว

คืนนั้น เเม่ซูให้เงินอั่งเปาเเก่ลูกๆ นี่เป็นครั้งเเรกที่พวกเขาได้เงินอั่งเปาในวันปีใหม่นับตั้งเเต่โตมา เเม้จะเป็นเงินเพียงสิบกว่าเหรียญ เเต่ก็ไม่เคยมีมาก่อนในตระกูลซู

แม้แต่ซูจิ่งซึ่งเป็นพี่คนโตสุดก็ไม่เคยได้รับ

“ได้อานิสงส์จากหวานหว่านเป็นครั้งเเรกที่ได้รับเงินอั่งเปา พี่ใหญ่ขอถือโอกาสนี้มอบเงินอั่งเปาให้หวานหว่าน ขอให้หวานหว่านของพี่มีความสุขทุกปีไป”

ซูจิ่งได้เงินอั่งเปามาก็หันไปให้ซูหว่านทันที เเถมยังเพิ่มเงินเข้าไปอีก ทำให้มันหนักอึ้ง

ซูจิ่งคัดลอกหนังสือ เก็บเงินเศษได้สองสามตำลึง ก็ให้นางไปทั้งหมด

พี่น้องหลายคนปรึกษากันเเล้ว ต่างก็ใส่เงินส่วนตัวของตัวเองเพิ่มเข้าไปอีก คนละสองตำลึงให้ซูหว่านเป็นเงินอั่งเปา

ซูมู่เพียงเเค่พูดสั้นๆว่า ปีใหม่นี้ขอให้โชคดี สุขภาพเเข็งเเรงตลอดไป ซูเฉินกล่าวว่า พี่สามไม่รอบรู้เท่าพี่ใหญ่ ขอเพียงหวานหว่านมีความสุขไร้กังวล