ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 180

“นายท่านกู้! หากท่านมาหาข้าด้วยเรื่องอื่นโปรดพูดตรงๆ หากตั้งใจมาร่ำลา ข้าทราบเเล้ว ท่านกลับไปได้เลย”

ไม่อยากฟังคำอธิบายที่ไร้ประโยชน์เเละเสเเสร้งของเขาเลย

ในเมื่อเลือกที่จะตัดขาดเเล้ว ทำไมไม่ตัดให้ขาดไปเลย จะได้ชัดเจนทั้งสองฝ่าย

นายท่านกู้เห็นซูหว่านเริ่มไม่พอใจเเล้ว จึงไม่พูดพล่ามทำเพลงอีกต่อไป เขาให้คนนำกล่องมาให้

“หวานหว่าน เป็นอย่างนี้ เมื่อฤดูใบไม้ร่วงปีที่เเล้ว มีผลิตภัณฑ์ที่นิยมอย่างมากชื่อ สบู่นมเเพะ เกิดขึ้นในตลอด ได้รับการตอบรับดีมาก ชาวบ้านที่ใช้เเล้วต่างบอกว่าดีมาก ภายหลังข้าได้รู้ว่าสบู่นมเเพะนี้มาจากมือเจ้าเอง เจ้าก็รู้ว่าพ่อเป็นพ่อค้า ข้าเล็งเห็นคุณค่าของสบู่นมเเพะนี้ และเห็นเเก่ความสัมพันธ์ก่อนหน้าของพวกเรา จึงยินดีที่จะซื้อสูตรสบู่นี้ในราคาสูง เพื่อนำไปพัฒนาให้รุ่งเรือง เจ้าคิดว่าควรจะพิจารณาเรื่องนี้หรือไม่”

“อ๋อ~นายท่านกู้สามารถให้ราคาสูงถึงเเค่ไหน” ซูหว่านอยากรู้มาก

นายท่านกู้ยกนิ้วชี้ขึ้นมาหนึ่งนิ้ว ซูหว่านคาดเดา

“หนึ่งพันตำลึง?

ไม่คาดคิดว่า นายท่านกู้กลับหัวเราะออกมา

“หวานหว่าน เจ้าคิดว่า ถ้าเป็นธุรกิจที่ตกลงกันได้เเค่หนึ่งพันตำลึง ข้าจะมาหาเจ้าด้วยตัวเองหรือ”

ก็ใช่ ตระกูลกู้เป็นตระกูลใหญ่เเละร่ำรวย เป็นถึงคหบดีอันดับหนึ่งของอำเภอชิงเหอ ของมูลค่าหนึ่งพันตำลึงก็เป็นเเค่ค่าใช้จ่ายไม่กี่เดือนของบ้านเขาเท่านั้น จะไปมีค่าอะไร ถึงขนาดต้องมาด้วยตัวเองเลย?

“งั้นก็หนึ่งหมื่นตำลึงสินะ” ซูหว่านพูดอย่างใจเย็น

ตัวเลขนี้ ในสายตาของชาวบ้านทั่วไป ถือว่ามากมายมหาศาลเเล้ว เเต่นางกลับพูดออกมาหน้าตาเฉยไม่เปลี่ยนสีหน้า ไม่เต้นในใจ สมกับเป็นลูกสาวที่เขาเคยอบรมสั่งสอนมา มีความสง่างามเพียงพอ นายท่านกู้คิดอย่างพึงพอใจ

“ใช่ หนึ่งหมื่น ซื้อสูตรสบู่นมเเพะของเจ้า ข้าคิดว่า หากเจ้าอาศัยตัวเองทำธุรกิจสบู่นมเเพะในอำเภอชิงเหอ หรือแม้กระทั่งไปทำถึงเมืองเซียงโจว จะต้องใช้เวลาเท่าไรกว่าจะหาเงินได้หนึ่งหมื่นตำลึง

หากเจ้าตกลงที่จะขายสูตรนี้ให้เเก่ห้างค้าขายของตระกูลกู้ ต่อไปข้าจะให้ ส่วนเเบ่งหนึ่งส่วนจากสิบส่วนทุกปี เเละยินดีทีจะมอบร้านค้าสามเเห่งในอำเภอชิงเหอ รวมถึงเรือนสามหลังให้กับเจ้า ถึงตอนนั้นครอบครัวเจ้าก็สามารถย้ายเข้ามาอยู่ในอำเภอได้ เเละยังสามารถใช้ร้านค้าทำมาหากินอย่างอื่นได้อีกด้วย เช่นนี้ถือว่ามีความจริงใจเพียงพอหรือไม่

หากตระกูลกู้พึ่งพาธุรกิจสบู่นมเเพะนี้ ในอนาคตต่อให้จะเป็นเศรษฐีอันดับหนึ่งในเมืองหลวงก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้

“เช่นนั้นหวานหว่านจะขออะไรก็ได้ ตราบใดที่กู้ผู้นี้ทำได้ ก็ใช่ว่าจะเจรจาไม่ได้ หากเจ้าคิดว่าราคาที่ข้าให้นั้นยังน้อยไป ข้าสามารถโอนร้านอาหารเเห่งหนึ่งในสังกัดของร้านค้าครอบครัวกู้ที่เซียงโจวให้เจ้าได้ นั่นเป็นธุรกิจที่ยั่งยืน รายได้ปีละพันตำลึงไม่ใช่ปัญหาเลย เมื่อเป็นเช่นนี้ หวานหว่านเพียงเเค่ต้องอยู่ในเซียงโจว ก็สามารถทำเงินได้มากมาย ไม่จำเป็นต้องเดินทางไปทั่วทิศ เหนื่อยน้อยลงไปตั้งเยอะ”

นายท่านกู้ยังยื่นข้อเสนออย่างต่อเนื่อง เเสดงให้เห็นว่าสบู่นมเเพะในสายตาของเขานั้นประเมินค่าไม่ได้จริงๆ

เงื่อนไขที่เขาให้นั้นดีเยี่ยมมาก คนทั่วไปอาจตกลงเเล้วก็ได้

เเต่ในสายตาของซูหว่านมันยังไม่พอ ไม่ต้องพูดถึงหนึ่งหมื่นตำลึงเลย ต่อให้หนึ่งเเสนตำลึง นางก็ไม่ขาย

พูดง่ายๆคือ สบู่นมเเพะเป็นของดีที่สามารถเป็นประโยชน์ต่อประเทศชาติเเละประชาชนได้ หากเก็บเทคนิคนี้ไว้ในมือของตัวเอง ในอนาคตตระกูลซูจะไต่เต้าสูงขึ้นไปเรื่อยๆ โชคลาภของพี่น้องตระกูลซูรวมกันนั้นเพียงพอที่จะก้าวขึ้นสู่ตระกูลขุนนางที่มีชื่อเสียงได้เลย

เเต่มีคำกล่าวที่ว่า ที่สูงยิ่งหนาว เมื่อคนเรายืนอยู่สูงขึ้น ปัจจัยที่ไม่เเน่นอนเเละอันตรายที่ซ่อนอยู่ในเงามืดก็เพียงพอที่จะทำให้พวกเขาตกลงมาตายได้ ดังนั้น สบู่นมเเพะสำหรับนางเเล้วไม่ใช่เเค่ธุรกิจที่ทำกำไรเท่านั้น เเต่ยังเป็น เครื่องรางคุ้มกันความปลอดภัยของทั้งครอบครัวซูด้วย