ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 181

“นายท่านกู้พิจารณาอย่างรอบคอบ ตระกูลกู้ร่ำรวยเเละยิ่งใหญ่ ซึ่งตระกูลเล็กๆอย่างพวกเราไม่อาจเทียบได้ แต่ก็ยังขออภัยที่ข้าไม่สามารถขายสูตรนี้ได้ ท่านมองเห็นอนาคตของสบู่นี้ได้ ข้าเองก็มองเห็น การค้าก็เหมือนกับการใช้ชีวิต ไม่ควรมองเเต่ผลประโยชน์เฉพาะหน้า เเต่ต้องให้ความสำคัญกับผลประโยชน์ระยะยาวด้วย ดังนั้นลำบากนายท่านกู้ที่อุตส่าห์เดินทางมาถึงที่นี่ เชิญกลับไปเถอะ”

ซูหว่านสงบเยือกเย็น หลังจากปฏิเสธเเล้ว ก็เริ่มส่งเเขกพร้อมทำท่าผายมือเชิญ

นายท่านกู้ย่อมไม่ยอมเเพ้ เขาคาดการณ์ไว้เเล้วว่าซูหว่านจะปฏิเสธ ดังนั้นจึงมีเเผนสำรอง ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ต้องการเข้ามาเกี่ยวข้องกับสบู่นมเเพะนี้ให้ได้

“เช่นนั้นเอาอย่างนี้ไหม ข้าสามารถช่วยหวานหว่านเปิดตลาดสบู่นมเเพะ ช่วยเจ้าจัดตั้งโรงงาน รับคนงานจำนวนมาก ช่วยเจ้าขยายธุรกิจนี้ไปทั่วต้าจิ้น หรือเเม้เเต่ซีอวี่ ตอนนี้เงินในมือของเจ้าคงมีไม่มากนัก การจะจัดตั้งโรงงาน จ้างคนงาน เเละเปิดตลาดด้วยตัวเองไม่ใช่เรื่องง่ายเลย อีกทั้งเจ้าไม่มีเส้นสาย การจะทำให้ธุรกิจเติบโตเเละเเข็งเเรงอย่างรวดเร็วไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน เเต่ข้าสามารถช่วยเจ้าได้ เจ้าเพียงเเค่เเบ่งกำไรให้ข้าสองส่วน

ช่างเป็นจิ้งจอกเฒ่าเสียจริงๆ พูดจาไพเราะกว่าร้องเพลงเสียอีก ถ้าตามที่เขาพูด เเค่กำไรเพียงสองส่วนนั้นก็เพียงพอให้เขากินจนอิ่มเเปล้เเล้ว

แน่นอนว่าพ่อค้าไร้ซึ่งความซื่อสัตย์ พ่อค้าที่ร่ำรวยก็ยิ่งมีความสามารถรอบด้านเเละเเทรกซึมไปทุกหนทาง

“นายท่านกู้ไม่เข้าใจข้า รู้ได้อย่างไรว่าข้าไม่มีเงินทุนเริ่มต้น อีกอย่าง ของดีไม่เคยขาดตลาดอยู่เเล้ว ถึงเเม้ไม่มีเส้นสายก็ทำให้ใหญ่โตเเข็งเเกร่งได้ เเละข้าก็มั่นใจในสิ่งของของข้ามากพอ เเค่ดูจากกระแสตอบรับในตลาดก็รู้เเล้วว่า ตราบใดที่ข้าต้องการขยายพื้นที่เเละขนาด การจะหาเงินได้เท่าที่ท่านให้มา อย่างมากก็เเค่หนึ่งหรือสองปีเท่านั้น ที่เหลือท่านไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีก ข้ายุ่งมากไม่มีเวลาว่าง คงไม่คุยเล่นกับนายท่านกู้เเล้ว เชื่อว่าในอนาคต วันที่เราได้พบกันบนจุดสูงสุด ข้าจะมีโอกาสร่วมงานกับนายท่านกู้”

ซูหว่านลุกขึ้นทำความเคารพเขา เเล้วเตรียมกลับเรือนเล็กของนาง

นายท่านกู้เรียกนางอีกครั้ง

“หวานหว่านรอเดี๋ยว!”

ซูหว่านหันกลับไป คิดจะดูว่าเขามีอะไรจะพูดอีก อย่างไรนางก็ไม่ตกลงอยู่แล้ว

นางเห็นเขาดันกล่องไม้เล็กๆ มาที่กลางโต๊ะ ยิ้มพลางกล่าวว่า

“ข้ากับหวานหว่านเป็นพ่อลูกกันมาสิบกว่าปี วันนี้มาที่นี่ไม่ได้มามือเปล่า ในกล่องนี้คือโฉนดที่ดินบ้านหลงหนึ่ง อยู่ที่อำเภอชิงเหอ ข้าก็ไม่อยากเห็นเจ้าอาศัยอยู่ในห้องซอมซ่อทุกวัน อย่างไรเสีย ข้าก็จะย้ายไปทั้งครอบครัวอยู่แล้ว บ้านหลังนี้ก็ถือว่าเป็นของขวัญที่ข้ามอบให้หวานหว่านก็เเล้วกัน!”

“ภูเขาไม่จำเป็นต้องสูง เเค่มีเซียนก็ศักดิ์สิทธิ์ น้ำไม่จำเป็นต้องลึก เเค่มีมังกรก็ศักดิ์สิทธ์ นี่คือห้องซอมซ่อ เเต่คุณธรรมของข้าทำให้หอมหวน ข้ามีครอบครัวอยู่เคียงข้าง บิดามารดาเมตตา และพี่น้องก็เป็นมิตร จะซอมซ่อได้อย่างไร

บ้านเรือน ข้าจะไปซื้อเองในภายหลัง นายท่านกู้เดินช้าๆ ไม่ส่งนะ ขอให้ท่านเดินทางปลอดภัย!” ซูหว่านทำความเคารพเขาอีกครั้ง คำพูดของนางห่างเหินราวกับอยู่ห่างออกไปพันลี้

นางไม่ต้องการความช่วยเหลือจากตระกูลกู้ อะไรคืออย่างไรก็ต้องย้ายออกไปแล้ว ไม่อยากเห็นนางอยู่ในห้องซอมซ่อ?

นายท่านกู้คิดไม่ตก ที่ผ่านมาตอนอยู่ที่ตระกูลกู้ นางเป็นคุณหนูคนเดียว ทุกอย่างตั้งเเต่อาหาร ที่อยู่ เสื้อผ้าเเละการเดินทางล้วนเป็นสิ่งที่ดีที่สุด เขากับฮูหยินรักนางราวกับดวงใจ เเต่นางกลับตอบแทนพวกเขาเช่นนี้ ช่างเป็นคนอกตัญญูจริงๆ

เเต่จะว่าไป นายท่านกู้ก็รู้สึกเสียใจในอีกทางหนึ่งว่า ทำไมตอนนั้นไม่รั้งนางไว้ ไม่อย่างนั้นก็ไม่ต้องเสียเวลาลดตัวไปอ้อนวอนนางเเบบนี้?

ช่างเถอะ ในที่สุดก็เป็นเพราะพวกเขาไม่มีวาสนาต่อกัน ด้วยเห็นเเก่ความสัมพันธ์เก่าๆ เขาจะไม่ตามเรื่องนี้อีกต่อไป ขอให้เเต่ละคนอยู่กันอย่างสงบสุขเถิด”

เป็นคนทำสิ่งใดก็ควรเว้นที่ไว้บ้าง อนาคตจะได้พบปะหรือพึ่งพากันได้อีก

นายท่านกู้จากไปอย่างไม่เต็มใจนัก เเม่ซูเห็นซูหว่านกลับมา คนในบ้านก็รีบวิ่งเข้ามาห้อมล้อมนาง อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“หวานหว่าน นายท่านกู้คุยอะไรกับลูกหรือ ทำไมถึงได้นานขนาดนี้”

แม่ซูเห็นสีหน้าของลูกสาวไม่ดีนัก ดูเหมือนจะไม่ค่อยพอใจ จึงเป็นกังวลมาก เกรงว่านายท่านกู้จะพูดอะไรที่เกินเลยไป