ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 208

ซูหว่านยังต้องรีบไปหัวเมือง จึงอยากรีบสรุปเรื่องน้ำมันเมล็ดซิ่งให้เร็วที่สุด

นางรู้ดีว่าการมาหาผู้ผลิตถูกกว่าการสั่งซื้อจากร้านขายน้ำมันพืชถึงสองอีแปะต่อชั่งทีเดียว

พ่อบ้านเพียงแค่สงสัยเท่านั้น แต่เมื่ออีกฝ่ายไม่อยากเล่า เขาก็ไม่ซักไซ้ต่อ

แน่นอนว่ามีคำสั่งซื้อก็ต้องคว้าไว้ คลังสินค้ากองเมล็ดซิ่งเก่า กำลังกลุ้มใจจะระบายไปที่ไหน

สามร้อยชั่งต่อเดือนก็คือสิบแปดตำลึงเงิน ตามกฎแล้ว หากเป็นการสั่งซื้อระยะยาว โรงงานเตรียมสินค้าและบีบน้ำมัน หลังจากทำสัญญาแล้ว ต้องวางเงินมัดจำ

คิดตามคำสั่งซื้อ ซูหว่านวางเงินมัดจำสิบตำลึงเงิน วันที่สิบห้าเดือนหน้าไปส่งน้ำมันเมล็ดซิ่ง ก็จะชำระส่วนที่เหลืออีกแปดตำลึง ค่อยวางเงินมัดจำสิบตำลึงสำหรับชุดต่อไป ทำเช่นนี้เรื่อยไป

เขียนสัญญาแล้วพิมพ์ลายนิ้วมือ แจ้งที่อยู่และวางเงินมัดจำ คำสั่งซื้อก็สำเร็จ

แก้ไขปัญหาการจัดหาน้ำมันเมล็ดซิ่งเรียบร้อย พ่อบ้านพาซูหว่านชมโรงงานรอบหนึ่ง ให้นางได้ดูวัตถุดิบด้วย

ในเมื่อจะต้องทำธุรกิจกันระยะยาว ซูหว่านก็อยากจะตรวจสอบคุณภาพวัตถุดิบด้วย

สบู่นมแพะใช้กับผิวคน หากวัตถุดิบมีปัญหา เกิดเรื่องขึ้นมา ชื่อเสียงเสียหายเป็นเรื่องรอง กลัวว่าผู้ซื้อมีปัญหาขึ้นมา จะรับผิดชอบไม่ไหว

เมล็ดซิ่งที่ตระกูลเฮ่อเก็บเกี่ยวมาเมื่อปีกลายคั่วและเก็บรักษาอย่างดี เมื่อเปิดคลังสินค้าให้ดู กลิ่นหอมของเมล็ดซิ่งคั่วก็อบอวลไปทั่ว

พ่อบ้านบอกว่า เมล็ดซิ่งต้องคั่วให้สุกก่อนถึงจะเก็บรักษาได้นาน อีกทั้งต้องอยู่ในสภาพแวดล้อมที่แห้ง ไม่เช่นนั้นจะชื้นและมีแมลงชอนไชได้ง่าย

ซูหว่านเยี่ยมชมโรงงานเสร็จก็ไม่ชักช้า นางกับซูเฉินและซูอี้กลับขึ้นรถม้า เดินทางมุ่งหน้าต่อไปยังจังหวัดเซียงโจว

เนื่องจากเสียเวลาไปหลายชั่วยามที่โรงงานตระกูลเฮ่อ กว่าจะถึงเซียงโจวก็เป็นช่วงบ่ายแก่ๆ แล้ว

หลังจากผ่านการตรวจสอบเข้าเมืองแล้ว ซูหว่านต้องการหาที่พัก คิดดูแล้วก็ให้พี่สามขับรถม้าตรงไปยังถนนที่โรงเตี๊ยมเย่ว์หม่านซีตั้งอยู่

เมื่อมาถึง นางไม่ได้พักที่โรงเตี๊ยมเย่ว์หม่านซี แต่ไปพักที่โรงเตี๊ยมธรรมดาๆ แห่งหนึ่งบนถนนเส้นเดียวกันแทน

โรงเตี๊ยมเย่ว์หม่านซีแขวนป้ายราคาห้องพัก ห้องชุดดีที่สุดที่เจียงอวี้เคยจัดให้ครอบครัวนางพักเมื่อคราวก่อน ราคาคืนละสิบตำลึง ส่วนห้องธรรมดาที่สุดก็คืนละห้าตำลึง

พักไม่ไหว พักไม่ไหว ถึงแม้ตอนนี้จะมีเงินทองอยู่บ้าง ซูหว่านก็ยังเสียดายที่จะใช้จ่ายฟุ่มเฟือยขนาดนั้น

รอให้นางหาเงินได้มากกว่านี้ มีเงินมากมายก่ายกองจนใช้ไม่หมดแล้วค่อยว่ากัน

ถึงแม้จะเป็นโรงเตี๊ยมธรรมดา ในเซียงโจวที่มีความเจริญ ก็ยังคิดสามตำลึงต่อคืน สาเหตุหลักเพราะราคาสินค้าบนถนนเส้นนี้สูงกว่าที่อื่น

ผู้ที่มาพักล้วนเป็นเศรษฐีและตระกูลใหญ่

ถ้าเป็นถนนสองสามสายแรกที่เพิ่งเข้าเมือง ราคาแค่หนึ่งตำลึงกว่าๆ ต่อคืนเท่านั้น

"หวานหว่านจะเลี้ยงอาหารมื้อใหญ่พวกเรา!" พี่สามซูเฉินยิ้มพูดอย่างเอ็นดู

"เจ้าค่ะ พี่สามกับพี่ห้าสั่งเต็มที่ ไม่ต้องสนพี่สี่!"

ถ้าซูอวิ๋นได้ยินที่ซูหว่านพูด คงจะบ่นว่านางลำเอียงอีกแล้ว

บัดนี้ ซูอวิ๋นที่กำลังหั่นผักในครัวหลังโรงเตี๊ยมเย่ว์หม่านซีก็รู้สึกคันจมูก เป็นสัญญาณว่าจะจาม

เขาวางมีดลงแล้วหันไปมุมห้องจามติดกันหลายครั้ง

จามเสร็จก็ลูบปลายจมูกสีหน้าสงสัย

"เมื่อคืนข้าห่มผ้าไม่มิดชิดหรือ เป็นหวัด?"

ด้านซูเฉินกับซูอี้ได้ยินคำพูดของซูหว่าน ก็หัวเราะพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย พี่น้องสามคนพากันเดินออกจากโรงเตี๊ยม

รถม้าถูกพนักงานโรงแรมลากไปป้อนอาหารที่เรือนหลังแล้ว

ก่อนไปโรงเตี๊ยมเย่ว์หม่านซี ซูหว่านเดินผ่านร้านเสื้อผ้าก็ลากพี่สามกับพี่ห้าเข้าไปด้วยกัน