ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 236

ซูเฉินเห็นว่าเด็กสาวไม่มีแรง เขาจึงช่วยนาง โดยใช้มือเดียวดึงแขนนางให้ลุกขึ้นยืน

เด็กสาวเห็นชายฉกรรจ์เหล่านั้น ก็รีบหลบไปด้านหลังซูหว่านโดยไม่รู้ตัว พร้อมกับจับชายเสื้อของนางไว้แน่น

"นางติดหนี้พวกเจ้า หรือมีเรื่องบาดหมางกับพวกเจ้าหรืออย่างไร พวกเจ้าถึงได้บีบบังคับสตรีอ่อนแอคนหนึ่งถึงขนาดนี้?" ซูหว่านไม่ได้เกรงกลัว ทั้งยังถามถามกลับไปอีกด้วย

"ไม่เกี่ยวกับเจ้า! นังนี่พวกข้าซื้อมาแล้ว เจ้าอย่ามายุ่งจะดีที่สุด ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าพวกข้าไม่เกรงใจ จะตีเจ้าด้วยอีกคน" ชายฉกรรจ์ที่เป็นหัวหน้ากลุ่มจ้องมองซูหว่านอย่างไม่สบอารมณ์

ซูเฉินขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ อีกทั้งรอบข้างยังมีผู้คนมากมายมามุงดู พลางชี้ไม้ชี้มือไปด้วย

"ไม่เคารพกฎหมาย ซื้อขายมนุษย์กลางวันแสกๆ เชื่อหรือไม่ว่าข้าส่งพวกเจ้าเข้าคุกได้?"

ในแคว้นจิ้น ไม่อนุญาต

ให้ซื้อขายมนุษย์โดยพลการ เว้นแต่คนผู้นั้นจะเป็นทาส และเจ้ามีสัญญาขายตัวของคนผู้นั้น หากทาสกระทำความผิดร้ายแรง เจ้ามีสิทธิ์ที่จะสังหารเขาได้ทันที แต่หากเป็นการขายทอดตลาด ก็ต้องส่งกลับไปให้นายหน้าค้าทาสเพื่อดำเนินการ

ทาสที่ทำผิด จะถูกส่งกลับไปให้นายหน้าค้าทาสเพื่อลงโทษ จะขายไปยังหอนางโลมก็ดี หรือแม้แต่ให้ทำงานหนัก เก็บอุจจาระในเวลากลางคืน ก็แล้วแต่ความหนักเบาของความผิด

สรุปคือ ห้ามซื้อขายแลกเปลี่ยนกันเป็นการส่วนตัว

"พวกเราเป็นคนซื้อนางมา จะจัดการอย่างไรก็ขึ้นอยู่กับพวกเรา มันผิดกฎหมายตรงไหน?" หัวหน้ากลุ่มยังคงพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน

"ข้าไม่ใช่ทาส พวกเขาจะขายข้าไปยังหอนางโลม ช่วยข้าด้วย!" เด็กสาวร้องไห้ไปพลางตะโกนไปพลางอยู่ข้างหลังซูหว่าน

"หุบปากนะ นังบ้า!" หัวหน้ากลุ่มตวาดเสียงดัง จนเด็กสาวสะดุ้งตัวสั่น

"เจ้าจะขู่ทำไม นางบอกว่านางไม่ใช่ทาส ไม่ได้มีฐานะเป็นทาส ในเมื่อพวกเจ้าซื้อนางมา เช่นนั้นมีสัญญาขายตัวของนางมายืนยันหรือไม่?

ถ้าไม่มี นั่นก็คือการซื้อขายมนุษย์โดยพลการ ผิดกฎหมาย"

ซูหว่านแน่ใจว่าเด็กสาวคนนี้พูดความจริง

เพราะนางพบว่า แม้เด็กสาวคนนี้จะมีบาดแผลเต็มตัว แต่ผิวหนังที่สมบูรณ์กลับเนียนนุ่มละเอียดอ่อน ดูแล้วน่าจะเป็นคนที่ถูกเลี้ยงดูมาเป็นอย่างดี และเนื้อผ้าของเสื้อผ้าที่เด็กสาวสวมใส่อยู่ก็ดีมาก ถึงแม้ซูหว่านจะรู้ไม่มาก แต่ก็เพียงพอที่จะแยกแยะได้ว่าอะไรดีหรือไม่ดี แล้วนางผู้นี้จะเป็นทาสได้อย่างไร

"ใช่แล้ว เอาสัญญาขายตัวออกมาดูหน่อยสิ"

ผู้คนที่มุงดูอยู่รอบข้างเริ่มส่งเสียงโหวกเหวกแล้ว

ชายฉกรรจ์หลายคนกำหมัดแน่น กัดฟันจ้องมองซูหว่าน พยายามอดทนอย่างเต็มที่ เพราะไม่อยากก่อเรื่อง

"สัญญาขายตัวจะพกติดตัวไปไหนมาไหนได้อย่างไร เช่นนี้ดีหรือไม่ พวกเจ้าก็ตามข้ากลับไปดู ดีไหม?"

คนพวกนี้เกิดความคิดชั่วร้ายแล้ว

"ข้าจะไปกับพวกเจ้า" ซูเฉินอยากจะดูว่าพวกเขาคิดจะทำอะไรกันแน่

"ไม่ได้! ถ้าคนของเจ้าพาคนของข้าหนีไปจะทำอย่างไร? ถ้าจะไปก็ไปพร้อมกันทั้งหมด"

หัวหน้ากลุ่มเห็นว่าซูหว่านก็เป็นสตรีเช่นกัน เสียงของนางฟังดูยังอ่อนเยาว์นัก แถมยังสวมผ้าคลุมหน้าอีก ถ้าไม่สวยจัดก็คงจะน่าเกลียดสุดๆ ลองเดิมพันดูดีกว่า

เด็กสาวหลับตาลง แล้วก็เดินกะเผลกๆ ไปยืนข้างหลังซูเฉิน

"หวานหว่าน เจ้าคอยพี่อยู่ตรงที่คนเยอะๆ นี่แหละ พี่จะรีบกลับมา" ก่อนไปซูเฉินก็กำชับซูหว่านด้วยความเป็นห่วง

"รับทราบเจ้าค่ะ พี่สามระวังตัวด้วยนะเจ้าคะ"

ซูหว่านโบกมือให้เขา รอจนพวกเขาเดินออกไปไกลแล้ว เลี้ยวเข้าตรอกเล็กๆ ฝูงชนรอบข้างก็ทยอยแยกย้ายกันไป

มองไปรอบๆ ก็เห็นแผงลอยอยู่ไม่ไกล และมีเชือกมัดหนึ่งวางอยู่

ซูหว่านเดินเข้าไป เงาของนางบดบังแสงแดดไปบางส่วน

พ่อค้าเงยหน้าขึ้น ก็เห็นเพียงเด็กสาวสวมหมวกไม้ไผ่สานกำลังเอ่ยถามว่า

"เถ้าแก่เจ้าคะ มีเชือกขายหรือไม่"

...

ทางด้านของซูเฉิน ก็ตามคนพวกนั้นเข้าไปในตรอกเล็กๆ ลึกเข้าไป

ทันใดนั้น คนพวกนั้นก็หยุดลง และเริ่มยืดเส้นยืดสาย เตรียมพร้อมที่จะสั่งสอนซูเฉิน

"เจ้าหนู แกคนเดียวถึงกับกล้าตามพวกเรามาเชียวหรือ วันนี้ข้าจะสอนเจ้าให้รู้ซึ้งถึงกฎหมาย จะได้รู้ว่าคราวหน้าอย่าสอดเรื่องที่ไม่ใช่ธุระของตัวเองจะดีกว่า" หัวหน้ากลุ่มยิ้มชั่วร้าย ค่อยๆ ก้าวเข้ามาใกล้