ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 235

ม้าลากรถไม่จำเป็นต้องออกรบในสนามรบ ขอแค่เข้าเกณฑ์สองข้อแรกก็พอ ไม่จำเป็นต้องพยศฝึกให้เชื่องได้ยาก

ในยามปกติ ม้าจะต้องคลุกคลีกับคนอยู่บ่อยครั้ง นิสัยจึงต้องอ่อนโยนถึงจะดี

โดยเฉพาะหวานหว่าน นางตัวเล็กเพียงเท่านี้ หากเผลอไปทำให้ม้าไม่พอใจจนถูกทำร้ายขึ้นมาจะทำอย่างไร?

ใบหน้าของซูหว่านซ่อนอยู่ใต้ผ้าคลุมบางเบา มองไม่เห็นสีหน้า แต่นางคงคิดไม่ถึงถึงสิ่งที่พี่สามคิดอยู่ในใจ

นางเองก็ช่วยอะไรไม่ได้ ไม่มีความรู้ความเข้าใจในเรื่องนี้ ทำได้เพียงยืนดูอยู่ด้านข้าง

ไม่นานซูเฉินก็เลือกม้าได้สองตัว เขาจึงเอ่ยถามราคาจากพ่อค้าม้า

“เอาสองตัวนี้ ราคาเท่าใดหรือ?”

“สหายตาถึงจริง ๆ เป็นผู้รู้จริงโดยแท้ ม้าที่แข็งแรงและเชื่องที่สุดสองตัวล้วนถูกท่านเลือกไปแล้ว ห้าสิบตำลึงก็จูงไปได้เลย ม้าพวกนี้ล้วนเลี้ยงด้วยธัญพืชจากบ้านข้าเอง จะใช้ลากรถหรือขี่ก็ยอดเยี่ยมทั้งนั้น”

พ่อค้าม้ายกมือทำท่าเลขห้า พูดตามตรงว่าม้าราคานี้ค่อนข้างแพงไปหน่อย แต่ซูเฉินก็พอใจเป็นอย่างยิ่ง

“ลดอีกหน่อยได้หรือไม่?” ซูเฉินลองต่อรองราคา

“สหาย ต่อรองไม่ได้หรอก ท่านเป็นผู้รู้ ย่อมทราบดีว่าม้าของข้าเป็นม้าดี สมควรแก่ราคานี้แล้ว”

เขาเองก็มั่นใจเต็มเปี่ยม ถึงได้กล้าเรียกราคาสูงเช่นนี้

ซูเฉินจนปัญญา ได้แต่หันไปมองซูหว่านเพื่อขอความเห็นของนาง

ซูหว่านพยักหน้าเบา ๆ พลางหยิบตั๋วเงินห้าสิบตำลึงส่งให้เขา

เดี๋ยวพวกเขายังต้องเสียเงินไปซื้อรถลากอีกสองคันไว้สำหรับขนของโดยเฉพาะ ไม่จำเป็นต้องใช้เกี้ยว

หากกลัวว่าอากาศจะไม่ดี ก็แค่ปูผ้าใบกันน้ำทับหลายชั้นก็พอ

ซูเฉินยื่นตั๋วเงินให้พ่อค้าม้า พ่อค้าม้ายิ้มร่ารับไปเก็บไว้ในอกเสื้อ แล้วจึงแก้เชือกส่งให้ซูเฉิน

ซูเฉินเข้าไปลูบแผงคอของพวกมันทีละตัวเพื่อสร้างความคุ้นเคย แล้วจึงแก้ถุงใบเล็กที่ผูกติดเอวของตนออกมา ข้างในเป็นอาหารม้าที่เขาตั้งใจเตรียมมาโดยเฉพาะ

ซูหว่านเห็นเขาเทอาหารลงบนมือแล้วป้อนให้ม้า ก็รู้สึกว่าน่าสนุกยิ่งนัก อยากจะลองดูบ้าง

“พี่สาม ข้าลองบ้างได้หรือไม่?” ซูหว่านเอ่ยขอ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น มีหรือที่ซูเฉินจะใจแข็งปฏิเสธนางได้ เขาจึงเรียกนางเข้ามา

“ได้สิ มานี่เถิด!”

ซูหว่านเดินเข้าไปอย่างดีใจ แล้วจึงแบมือทั้งสองข้างออกให้ซูเฉินเทอาหารให้

อาหารเพิ่งจะถูกเทลงบนฝ่ามือของนาง ยังไม่ทันได้ยื่นไปถึงปากม้า ม้าตัวหนึ่งก็ยื่นหน้าเข้ามาเลียกินเอง ทั้งยังพ่นลมออกจากจมูกเสียงดัง ซูหว่านตกใจเล็กน้อยจนตัวสั่น

เมื่อเห็นดังนั้น ซูเฉินจึงปลอบโยนอย่างอ่อนโยนว่า

“ไม่ต้องกลัว มีพี่สามอยู่ทั้งคน พวกมันเชื่องมาก”

มีชายฉกรรจ์หลายคนกำลังวิ่งไล่ตามนางอยู่

“หยุดนะ นังหญิงบ้า ดูสิว่าถ้าข้าจับตัวได้จะตีให้ตายหรือไม่”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เด็กสาวก็หวาดกลัวจนข้อเท้าพลิกและล้มลงกับพื้น พุ่งเข้าไปอยู่ตรงหน้าของซูหว่านและซูเฉินพอดี

สองพี่น้องยังไม่ทันได้ตั้งตัว เด็กสาวก็เอื้อมมือไปสัมผัสปลายเท้าของซูเฉิน ดวงตาคลอหน่วยไปด้วยน้ำตา นางมองเขาอย่างวิงวอน

“ได้โปรด ช่วยข้าด้วย...”

ซูเฉินขมวดคิ้ว ทำอะไรไม่ถูก

ซูหว่านรู้ว่าเขาไม่สะดวก จึงก้มลงไปประคองนาง เสื้อผ้าบนตัวของเด็กสาวสกปรกจนมองไม่เห็นสีเดิมแล้ว

แต่นางก็ไม่ได้รังเกียจ เป็นสตรีเหมือนกัน มีอะไรให้ต้องรังเกียจเล่า

ใบหน้าของนางก็มอมแมมเช่นกัน มองหน้าตาไม่ชัดเจนนัก แต่นางมีดวงตาสีอำพันคู่หนึ่งซึ่งโดดเด่นเป็นอย่างยิ่ง

เท้าของเด็กสาวเต็มไปด้วยบาดแผล เมื่อครู่ข้อเท้าก็เพิ่งจะพลิกไปอีก พยายามจะลุกขึ้นอย่างสุดกำลังแต่ก็ทำไม่ได้

ชายฉกรรจ์เหล่านั้นไล่ตามมาทันแล้ว พวกเขาพับแขนเสื้อขึ้นและสบถด่าอย่างเกรี้ยวกราด

“นังตัวแสบ เจ้าหนีสิ พวกเจ้าสองคนอย่าหาเรื่องใส่ตัวจะดีกว่า” พวกเขามองซูหว่านและซูเฉินอย่างเกรี้ยวกราด