ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 25

“รอตั้งนาน! ถ้ายังไม่มา ข้าคงต้องไปหาคนอื่นแล้ว!"

"มาแล้วๆ จะไม่มาได้อย่างไร ข้ากะเวลาไว้แน่นอนแล้ว! มีเงินรออยู่ตรงหน้า มีหรือจะไม่รีบมาคว้า เรื่องที่คุยกันคราวก่อนยังเหมือนเดิมใช่ไหม คิดราคาข้าสามอีแปะต่อชั่งนะ”

คราวนี้ซูหว่านน่าจะขนมาประมาณสี่สิบชั่ง สองวันที่ผ่านมาเขาคงขายได้เงินไปเยอะพอสมควร สามอีแปะต่อชั่งน่ะ อย่างมากก็แค่เศษเงินเล็กน้อยเท่านั้น

เมื่อเงินทองไหลมาเทมา เจ้าของร้านก็อารมณ์ดีและพูดจาดี เขายิ้มพลางพยักหน้า

"ข้าทำการค้า คำพูดข้าหนักแน่นไม่กลับคำอยู่แล้ว บอกไว้เท่าไหร่ก็เท่านั้น พอขายหมดรุ่นนี้ ความแปลกใหม่ก็คงไม่มีแล้ว รออีกทีปีหน้าเลย!"

เมื่อหมดฤดูเห็ดสน เขาก็ตั้งใจว่าจะไม่ขายต่อ เพราะต้องการเน้นที่ความสดใหม่เป็นหลัก

หลังจากเรียกคนมาชั่งน้ำหนัก สามอีแปะต่อชั่ง ทั้งหมดสี่สิบชั่ง รวมเป็นหนึ่งตำลึงยี่สิบอีแปะ!

แม้จะน้อยกว่าครั้งก่อน แต่ก็นับว่าน่าพอใจแล้ว ซูหว่านเป็นคนไม่เรื่องมากอยู่แล้ว

"ขอบคุณเถ้าแก่ ขอให้ท่านร่ำรวย!"

“นังหนูนี่ อายุน้อยนิดแต่ช่างเจรจา ชอบทำการค้ากับคนอย่างเจ้าจริงๆ คราวหน้าถ้ามีของป่าสดใหม่อีก ก็เอามาส่งได้เลยนะ!"

ตอนนี้เขาชื่นชมเด็กสาวคนนี้มากขึ้นแล้ว เป็นคนปราดเปรื่องจริงๆ

"ได้เลยเจ้าค่ะ!"

ซูหว่านดีใจรีบเก็บเงินใส่ถุงเงินเล็กๆ และเผยรอยยิ้มพึงพอใจ

ซูจิ่งมองดูท่าทางที่จัดการเรื่องราวเหล่านี้อย่างคล่องแคล่วของนาง พลางคิดในใจว่า นางเป็นคุณหนูที่เติบโตมาในตระกูลกู้ โดยไม่ต้องใส่ใจโลกภายนอกจริงๆ หรือ

แต่เมื่อคิดอีกที นายท่านกู้ก็เป็นคนค้าขาย เป็นต้นแบบให้ศึกษา จะเลียนแบบบ้างก็เป็นเรื่องปกติ

ก่อนไป ซูหว่านหยิบสบู่นมแพะก้อนหนึ่งให้เถ้าแก่ ไม่ยอมปล่อยโอกาสในการทดลองขาย

"เถ้าแก่ นี่เรียกว่าสบู่นมแพะ ใช้ล้างมือ ล้างหน้า ซักเสื้อผ้าได้หมด ดีกว่าจ้าวเจี่ยวตั้งเยอะเลย ข้าทำมาจากนมแพะ เอากลับไปให้ฮูหยินของท่านลองใช้นะเจ้าคะ"

เจ้าของโรงเตี๊ยม มองดูก้อนสบู่หนาๆ ในมือ แล้วลองสูดจมูกดมดู ได้กลิ่นนมจริงๆ

ดูแล้วก็รู้สึกไม่เลว ใช้ซักเสื้อผ้าได้

"ถ้าอย่างนั้นก็ขอบใจเจ้ามากนะ!"

ซูหว่านพยักหน้า แล้วจากไปพร้อมกับซูจิ่ง ที่หน้าประตูมีชายสวมหน้ากากคนหนึ่งเดินเข้ามา ชายผู้นั้นสวมชุดคลุมยาวสีขาว มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นผ้าไหมชั้นดี

รูปร่างของเขาสูงสง่า แม้จะเผยให้เห็นเพียงช่วงคาง แต่ริมฝีปากของเขาก็ดูอิ่มเอิบเปล่งปลั่งสีแดงระเรื่อ ผิวพรรณก็ละเอียด ชวนให้จินตนาการถึงใบหน้าหล่อเหลาภายใต้หน้ากากนั้น

“พี่ใหญ่ พี่พอรู้ไหมว่าในอำเภอนี้มีร้านค้าชำอยู่ที่ไหนบ้าง พวกที่ขายของใช้ทั่วไปน่ะ!"

"มีแน่นอน มีอยู่เยอะแยะเลย ทุกๆ สองสามช่วงถนนก็มี เจ้าจะไปซื้ออะไรหรือ”

ได้ยินชื่อก็รู้ว่าร้านเหล่านี้ขายของจิปาถะ พวกของใช้ในชีวิตประจำวัน มีขายทุกอย่าง

"ถ้างั้นพี่ใหญ่ช่วยพาข้าไปร้านที่พี่คิดว่าขายดีที่สุด แล้วก็มีของเยอะที่สุดหน่อยสิ!"

นางจะเอาสบู่นมแพะไปฝากขายที่ร้านค้าชำ ที่นั่นไม่ต้องเรียกลูกค้าเอง มีคนเดินเข้าออกทุกวัน

ซูจิ่งพยักหน้า แล้วพานางไป พวกเขาเลี้ยวไปตามถนนหลายสาย จนมาถึงถนนสายหลักใจกลางอำเภอ ที่นี่มีร้านขายของชำชื่อหย่งอัน เจ้าของร้านเป็นสตรีวัยสามสิบกว่า ดวงตาเรียวดั่งหงส์ คิ้วโก่งสูง นอกเหนือจากลักษณะเด่นนี้ ส่วนอื่นก็ธรรมดา แต่ทุกส่วนกลับแสดงออกถึงความเฉลียวฉลาด ในมือถือพัดหวาย ดูเรียบง่ายและไม่ฉูดฉาด

“หวานหว่าน เจ้าอยากจะซื้ออะไร” ซูจิ่งคิดมาตลอดว่านางมาซื้อของ ไม่เช่นนั้นจะมาร้านค้าที่มีของครบครันที่สุดทำไม

“ไม่ได้มาซื้อของ ข้าจะมาเจรจาการค้า!" ซูหว่านหัวเราะเบาๆ อย่างมีเลศนัย

ทันทีที่ก้าวเข้าไปในร้าน เจ้าของร้านก็รีบทักทายด้วยน้ำเสียงสดใส

“ต้องการสินค้าชิ้นไหน ข้าจะจัดหาให้"

"เถ้าแก่เนี้ย ข้าไม่ได้มาซื้อของ!" คำพูดนี้ของซูหว่าน ทำเอารอยยิ้มของเจ้าของร้านคลายลงในพริบตา